თავი 5
თვალები დახუჭული მაქვს. იმის გააზრებაც რომ ჰარი მოკვდა ცუდად ვხდები. ფეხები მეკეცება. უცებ ვიგრძენი როგორ მომაშორა ხელები იმ ორმა მამაკაცმა და მეც ძირს დავეცი. ამ დროს კიდევ გაისმა ორჯერ სროლის ხმა. ამაზე თვალები გავახილე და რას ვხედავ. ჯეკი ძირს გდია დაჭრილი. ის ორი ბიჭი კი მკვდრები არიან. ცრემლიანი თვალებით მაღლა ავიხედე იქ კი დავინახე ჰარი რომელსაც იარაღი ეჭირა. მან ისინი მოკლა..ის მკვლელია. ამაზე უფრო წამომივიდა ცრემლები. ჰარის თვალებს შევხედე, რა იყო მის თვალებში?! სიძულვილი, სიამაყე, შურისძიება. მას თვალი მოვარიდე და ნელ ნელა უკან დავუწყე სიარლი. იმის გაფიქრებაც რომ ჰარი მკვლელია... მაგრამ რატომმიკვირს?!რატომ მიყვირს რომ ის მკვლელია?! ბიჭებმა დრო იხელთეს და ხელიდან დაუსხლტდნენ მათ. იმათაც შეეშინდათ და გაქცევა ცადეს მაგრამ ბუჭებმა არ მისცეს გაქცევის უფლება. ჰარი ისევ ვერ დგებოდა. ტახტზე იყო მიყუდებული და თვალებში მიყურება. ეხლა თითქოს მის თვალებში შიშს და სევდას ვხედავდი. მაგრამ არა! ის მკვლელია! მე მივუბრუნდი და ოთახისკენ გავიქეცი. კარები მივხურე,კარებთან ჩავიკეცე და ტირილი დავიწყე. მე არ მტკვა მამაჩემის სიკვდილი ისე როგორც ჰარის მკველელობა. ჰარიც ხომ მამააჩემისავით იქცეოდ?! ისაც ხომ თითქმის მამაჩემისავით იყო?! რატომ ვნერვიულობ იმაზე რომ ჰარი მკვლელი გახდს?! რომ ჰარი დაჭრეს?! ან თუნდაც იმის გამო რომ ლამის მოკლეს?! არვიცი რა მჭირს! ნუთუ მიყვარს?! და ესაა სიყვარული?! ეს შეუძლებელია! შეუძლებელია ის ადამიანი შეგიყვარდეს ვინც ამხელა ტკივილი მოგაყენა! ეს შეუძლებელია! არ მესმის როდის ან რადროს მოხდა ეს! მაგრამ ცხადია.
მე ჰარი სტაილსი შემიყვარდა.
მეის ადამიანი შემიყვარდა ვინც უდიდესი ტკივილი მომაყენა. ვინც ფიზიკურადაც და სულიერადაც მატკინა. ამაზე უარესად ავტირდი.
ცოტახანში ყველფერი ჩაწყნარდა მაგრამ გარეთ არ გავსულვარ. ვტიროდი და ვერ ვჩერდებოდი. არვიცოდი რა მექნა. რა გამეკეთებინა!
უცებ კარებზე კაკუნის ხმა გავიგე.
- ასტრიდ გააღე კარები.- გავიგე მისი ხმა. ამაზე უფრო "ავბღავლდი". - ასტრიდ!- ხმა დაამკაცრა. ვხვდებოდი რომ ვერ ლაპარაკობდა. მე ავდექი ცრემლები მოვიწმინდე და კარები გავაღე. დავინახე ჰარი რომელიც კედელს მიჰყუდებოდა და ძლივს იდგა.
- ტიროდი?- მკითხა მან ძლივს. მაგრამ ამ კითხვისთვის პასუხი არ გამიცია. მის დასისხლიანებულ მაისურს მივაშტერდი.
- სისხლიანი გაქვს მაიკა.- ვუთცარი ხმის კანკალით.
- ეს არ მომკლავს.- ჩაიცინა მან. მე თავი გავაქნიე და ცრემლები წამომივიდა. მასთან მივედი. ხელი მკლავზე მოვკიდე და საწოლისკენ ვუბიძგე. ისიც წამომყვა. მე დავაწვინე და ჭრილობის ხელმეორედ დამუშავება დავიწყე.
მალევე მოვრჩი და საწოლზე დავჯექი. ორივე ჩუმად ვიყავით. ხმას არავინ ვიღებდით. მაგრამ მაინც მე დავარღვიე სიჩუმე.
- შენ ისინი მოკალი. -ვუთხარი ისე რომ მისთვის არ შემიხედავს. ის ცოტახანი დუმდა.
- შენ იმას ღელავ მამაშენი რომ მოკვდა?!- მითხრა ცინიზმით და ჩაიცინა. მეკი თვალები მაგრად დავხუჭე რომ ტირილი შემეკავებინა.
- არა! - ვთქვი და ნიკაპი ამიკანკალდა.
- აბა?!- მითხრა მან და ინტერრსის თვალებით შემომხედა.
- ამას შენთვის რაიმე მნიშვნელობა აქვს?!- ვკითხე და მას შევხედე თვალებში.
- კი.- მითხრა მან. მე ვდუმდი. ხმას არ ვიღებდი. მის თვალებს მოვაშორე თვალები და გვერდზე გავიხედე. ვიგრძენი ცრემლი როგორ გადმომვარდა.- ასტრიდ. - ხმა არ გავეცი.- ასტრიდ შემომხედე. - მე მას შევხედე. - რა გჭირს ასტრიდ?!- თქვა ჩუმად. - მოდი აქ. - გავიგე მისი ხმა. გაკბირვებულმა შევხედე. მოდი.- თქვა ჩუმად. მე ვვერდზე მივუწექი. მან კი ხელები მომხვია. იმის გახსენებაზე რომ მე ის მიყვარს. და მას კი ვძულდი. და შესაძლოა ეხლაც ეგრე იყოს, ტირილი ამივარდა. - რაგჭირს პატარავ?- ამ ნათქვამზე უფრო ავტირდი. ჰარიმ ხელები მაგრად მომხვია და შუბლზე მაკოცა. - დაწყნარდი.- ჩამჩურჩულა ყურში და იქვე ნაზად მაკოცა.
ამ ტირილში, მის დიფ მკლავებში ჩამეძინა. იქ კი მხოლოდ მწვანე თვალებს ვხედავდი.
დილით მზის სხივებმა გამაღვიძა. წამოდგომა ვცადე მაგრამ ვუღაცის დიდმა მკლავებმა არ მომცა ამის უფლება. გვერდზე რომ გავიხედე ჰარი დავინახე, მას ისე ტკბილად ეძინა. ძალიან საყვარელი იყო. ისეთი სიმპატიური იყო... ღმერთო!
- არ ვფიქრობ რომ მისაღევია როცა მძინარ ხალხს უყურებენ.- გავიგე მისი ბოხი ხმა, და მისი მწვანე თვალები შემომანათა. ახლა ალბათ პამიდორივით წითელი ვარ.
- ამ..მე.. ადგომა მინდოდადა..და შენი ხელები.. ამმ..- რაღაცას ვბლუყუნებდი. ჰარის გავხედე ის კი იცინოდა.
- კარგი,კარგი დაწყნარდი.- მითხრა სიცილით. ამაზე უფრო გავწითლდი. ჩემი სახე რომ არ დაენახა ფეხზე წამივდექი. სააბაზანოში შევედი და თავი მოვიწესრიგე. ოტთახში შევედუ და ჰარი ისევ იქ იყო. საწოლზე იჯდა და ჭრილიბაზე ედო ხელი. მე იქვე ჩამოვჯექი და თმების დავარცხნა დავიწყე. ვგრძნიბდი ჰარის მწველ მზერას მაგრამ ვცდლობდი რომ არ შემეხედა მისთვის. მე შეცდომა დავუშვი! ის არ უნდა შემყვარებოდა! არ უნდა მიმეცა ჩემი თავისთვის უფლება. ამის გახსენებაზე ძლივს შევიკავე ტირილი. თმები უცებ ავიწიე და ოთახუდან სასწრაფოდ დავტოვე. ხელები სახეზე ივისვი და ღრმად ამივისუმთქე. ამ დროს ჰარიც გამივიდა. მას შევხედე. მაგრამ მალევე მოვაშორე თვალები და ქვევით ჩავედი, ჰარიც უკან გამომყვა ნელ-ნელა. იქ მხოლოდ ლუი იყო. მის სახეზეც დავინახე პატარ-პატარა ჩალურჯებები.
- დილამშვიდოისა.- მოგვესალმა მან. მეც მივესალმე და სამზარეულოში შევედი წყლის დასალევად. მალევე
კარების ხნა გავიგე. მივიხედე და ჰარი იყო.
- ასე რატომ იქცევი!- მითხრა მკაცრად და სკამზე ჩამოჯდა.
- როგორ?!- გავიკვირვე მე.
- თავს მარიდებ!
- არ გარიდებ თავს. ისე ვიქცევი როგორც სხვა დროს.
- ასტრიდ ნუ მცდი. ვიცი რომ რაღაც გაწუხებს! თვალებში არც კი მიყურებ. რამის თქმა გინდა?!- მითხრა მან მკაცრად. იმას ვერ ვეტყვი რომ ის მიყვარს! მირჩევნუა ისევ ეს ვუხთხრა. ჩემთვუს უკეთესი იქნება.
- შეგიძლია რომ გამიშვათ?!- ვუთხარი და მას შევხედე თვალებში. მუს თვალებში ეგრევე გაიელვა სიბრაზემ.
- აქედან წასვლა გინდა?!- მკითხა მკაცრად.
- მე.. მე..- ვერ ვამბობდი.
- რა შენ ასტრიდ!- დაიყვირა. მაგრამ ჭრილიბამ თავი შეახსენა და წარბები "შეჭმუხნა".
- კი!-ვუპასუხე მას.- კი, წავლა მუნდა!- ვუთხარი და ზურგი შევაქციე. ვიგრძენ ცრემლებუ როგორ წამიმუვუდნენ და უცებ მოვიწმინდე.
- შენ აქ დარჩები!- თქვა ჰარიმ გაბრაზებულმა. მეც მივუბრუნდი გამწარებული.
- რატომ?! ხო მოკალი ჯეკი?! შური ხომ იძიე?! მე რატომღა გჭირდები?! ჩემგან რა გინდა?! შენ ჯეკიმოკალი! არ გეყო?! - დავუყვირე მას და ვიგრძენი ცრემლები რომ წამომივიდა. არა იმიტომ რომ ჯეკი მკვდარია და მასზე ვღელავ. არამედ იმიტომ რომ ჰარის ამას ვეუბნებოდი. მან უცებ დამცინავი სახე მიიღო.
- აი თურმე რშია საქმე! პატარა ასტირიდი მამიკოს მისტირის?- თქცვა დაცინვით. ამაზე უარესად წამომივიდა ცრემლები.
- არა! შენ არ გესმის! - ვუთცარუ ჩუმად. ხმა აკანკალებულმა.- მე.. მე ჯეკი არ მანაღვლებს!
- აბა?! რა არ მესმის ასტრიდ?! ამიხსენი!- ამბიბდა გაბრაზებული.
- ჰარი უბრალოდ! უბრალოდ არ შეგიძლია რომ გამიშვა?!შენ არ გესმუს არაფერი! არ შემიძლია ამის თქმა! გამიგე და უბრალიდ გამიშვი გთხოვ! - ხმას ვეღარ ვაკონტროლებდი.
- რისი თქმა ასტრიდ?! - ისიც ვეღარ იკავებდა თავს.
- იმის რომ მიყვარხარ! იმის რომ შემიყვარდი! - დავიყვირე ბოლო ხმაზე და ტირილი დავიწყე. დავინახე ჰარის გაკვირვებული სახე, და გაფართოებული თვალები. ეს გაკვირვება მალევე სიბრაზეშუ გადაიზარდა.
- რა?! ეს .. რა?!
- ხო ჰარი! მიყვარხარ! შემიყვარდი ყველაფრის მიუხედავად! მიუხედავად იმისა რომ ჩემზე ძალა იხმარე! მიუხედავად იმისა რომ მატკინე არა მხოლოდ სულიერად არამედ ფიზიკურადაც! ყველაფრისდა მიუხედავად მე შემიყვარდი! არ ვიცი ეს როგორ მოხდა! ან რატომ! აბ საერთოდ როგორ იყო შესაძლებელი ეს ყველაფერი! არ მესმის! მაგრამ ეს სიმართლეა გესმის?! - ვყვიროდი მე.
- არა! - დაიღრიალა მად და ჭიქა გადმოაგდო დაბლა.
- ეს შეუძლებელია! ასე არუნდა მომხდარიყო! რატომ შემიყვარე! შენ არ უნდა შეგყვარებოდი გესმის! შეცდომა დაუშვი! - ყვიროდა ის მე კი მისი თითოეული მისი სიტყვა გულს მტკენდა. მანადგურებდა. სულიერად მანგრევდა. მას მე ვძულვარ! მას მე არ უყვარვარ. მაგრამ რას ველოდებოდუ საპირისპიროს?! მე თვალებიდან ცრემლები წაომივიდა.
- წადი! - გავიგე მისი ხმა!გაკვირვეულმა ავხედე.- წადი მეთქი!- დაიღრიალა მან. მე კი შეშინებულმა კარი გავხენი და გარეთ გავიქეცი. ყურადღება არ მივაქცია ლუის გაკვირვებულ სახეს და ძახილს. გასასვლელი კარი გავხსენი და რაც შეიძლება შორს გავიქეცი. მივრბოდი მაგრამ არ ვიცი სად. ცრემლები მომდიოდა. ერთ დიდ ხესთან დავჯექი და ხმამაღლა ტირილი დავიწყე. ვტიროდ და ჩემ ბედს ვწყევლიდი. რატომ გამწირე ღმერთო ასე! რატომ! ჩემ ბედზე წვიმამ დასცხო. მე კი ხის ქვეშ ვიჯექი და წვიმასთან ერთად ვტიროდი. არ მაინტერესებდა რომ წვიმდა. არ მაინტერესებდა ეომ თავუდან ბოლომდე სველი ვიყავი და ტალახიანი. მე მხოლოდ ერთ ადამიანზე ვფიქრობდი. მხოლოდ ერთზე.
