თავი 4
სარდაფში ვზივარ კედელთან და ვფიქრობ იმაზე თუ რა მოხდება შემდეგ. ისევ გააგრძელებს ჰარი ჩემს წამებას? ისევ მატკენს? მოძებნის ჯეკს?არვიცი უკვე რაზე ვიფიქრო. ამდენი ფიქრისგან თავი ამტკივდა. დაღონებული ამოვიოხრე. კარებოს ხმა გავიგე. უემოციოდ ავიხედე. იქ კი ლუი იდგა. აღარ ქონა არაფერს აზრი თუ რას გამიკეთებენ. მაწამებენ, გამაუპატიურებენ, თუ დამასახიჩრებენ. ამას უკვე მივეჩვიე. ლუი ჩემთან უხმოდ მოვუდა და ჩემ გვერდით, კედელთან დაჯდა და ფეხები მოკეცა. ორივე ჩუმად ვიყავით და პირდაპირ ვიყურებოდით.
- მე მჯერა შენი. - გავიგე მისი ხმა. ჩამეცინა.
- რომც არ გჯეროდეს, ამას უკვე ჩემთვის მნიშვნელობა აღარაქვს. - ვთქვი უემოციოდ. მან ამოიოხრა.
- ვიცი რო ჰარისაც სჯერა. მაგრამ ის ძალიან ჯიუტია. ის უბრალოდ.. ის ..
- რთულია.- მე დავასრულე მისი წინადადება. მან დანანებით თავი დამიქნია, და კედელს მიადო.
- შეიძლება რაღაც გკითხო?- მკითხა ლუიმ.
- და როდიდან იღებთ ნებართვას ჩემგან?- ცინიკურად ვუთხარი. მან კი ამოიოხრა და განაგრძო.
- მხოლოდ ჯეკის გამო არ თქვი სიმართლე?! - ამ კითხვაზე თითქოს დავიბენი. მეც კარგად ვიცოდი რონ მხოლოდ მის გამო არ იყო.
- კი..ი.- ვუთხარი დაბნეულმა. მან კი წარბი აწია. მე თავი მოვარიდე და გვერდზე გავიხედე.
- ვფირობ რომ ტყუი.- თქვა მკაცრად. მე სახე დავასერიოზულე და მას შევედე.
- ჯეკის გარდა სხვა მიზეზს ხედავთ იმის თუ რატო არ უნდა დაგიჭირონ?! თქვენ მკვლელები ხართ, არაკაცები. ქალს ხეკს არტყავთ, აუპატიურებთ, ასახიჩრებთ..- ვთქვი და შრამებისკენ მივუთითე.- და ამის მერე, ამის მერე დაფიქრდი მე ხელს დაგაფარებდით. მე მთელი არსებით მძულხართ გესმის?! თითოეული თქვენგანი! მე უკვე გითხარით თუ რატომაც არ ჩაგსვით ციხეში.კიდევ ერთხელ გეუბნებით, თქვენი დანახვისას გული მერევა. იმაზე თუ ვინც ხართ, რაც ხართ. და როგორ მექცევით. და ძალიან გთხოვთ კარგად დაფიქრდი და მიხვდებით რომ, ეს სიტყვები, ზიზღით და ტკივილით სავსე გოგონასგან ამოდის. - ლუის თვალებში ადვილად შეიმჩნეოდა სევდა. მან თვალი ამარიდა და ფეხზე წამოდგა.
- მართალი ხარ. ჩვენ ნაბიჭვრები ვართ.- თქვა მან და წინ მოუხედავად გავიდა ოთახიდან. მინდოდა მეტირა, ცრენლებისგან დავმხვჩალიყავი მაგრამ თავს ძალა დავატანე და ცრემლები შევიკავე. არ მინდოდა კიდევ ერთხელ ტირილი. უკვე ამითაც დავიღალე. უკვე ყველამ და ყველაფერმა დამღალა.
კარების ხმა გავიგე. ავიხედე და ჰარი დავინახე რომელიც მე მიყურებდა. რა დავინახე მის თვალებში?! არვიცი. თითქოს სევდა?! თუ სიცარიელე? იქნებ წუხილი? ვერ გამოიცნოვდი მის თვალებში თუ რას გრძნობდა იგი ამ მომენტში.
მან რაღაც ტანსაცმელი მომაწოდა.
- ჩაიცვი მივდივართ.- გასცა ბრძანება.მე გაკვირვეული შევხედე.
- სად?!
- მამაშენს უმდა მივაკითხოთ. თქვა მკვახედ და ოთახიდან გავიდ. მე კი გაკვირვებული დამტოვა. რა? ჯეკთან მივდუვართ?! მასთან უნდა მივიდეთ?! არ მჯერა.
ტანსაცმელი უცებ ჩავიცვი და გავედი. ყველა იქ იყო. ჰარი ჩემთან მოვიდა და ხელი მხარზე მომკიდა.
- ჰარი. იქნებ არ ღირს ასტრიდის წამოყვანა?!- თქვა ლუიმ და მე შემოყვანა.
- ხო ჰარი. ლუი მართალია. - მხარი აუბა ნაილმაც.
- ჯეკ!- დაიძახა ჰარიმ და ხელი მომაშორა. მალევე გამოჩდა შავებში ჩაცმული ახალგაზრდა ბიჭი.
- დიახ!- თქვა მან.
- ასტრიდს ყურადღება მიაქციე. გვერდიდან არ მოშორდე ჩვენც მოვალთ მალე.- თქვა ჰარიმ მკაცრად.
- რა?! - დავიყვირე გამწარებულმა. -თქვენ არ შეგიძლიათ სახლში დამტოვოთ!
- შეგვიძლია!- თქვა უემოციოდ და კარებისკენ წავიდნენ.
- არა მოიცადეთ! გაჩერდით!- უნდა გავწეულიყავი მაგრამ იმ ვიღაც ჯეკმა დამაკავა. - ხელი გამიშვი! - ვუყვირე მას.
- ჯეკ! გარეთ ეზოშიც არ გაუშვა!- თქვა ჰარიმ და კარები მოიხუა.
- ჯანდაბა! - დავიყვირე და ხელი გამოვგლიჯე ამ ბიჭს. გაბრაზებული ჩამოვჯექი დივანზე. მშვენიერია!
უკვე დაღამდა. ბიჭები კი არსად ჩანდნენ. ეს ჯეკი კიდე ნერვებს მიშლის!ყველგან დამყვება! და ჩემ ნერვებზე თამაშობს.
უკვე პირველი საათი იყო. ავნეღვიულდი. რამე ხო არ დაემართათ. ჯეკმა ხომ არ მოკლა ისინი?! ღმერთო!
მეც არვიცოდი ასე რატომ ვნერვიულობდი. რატომ მაინტერესებდა მათი მდგომარეობა. უცებ კარები იღება და იქიდან ლიამი შემოდის.
- ჯეკ დაგვეხმარე!- თქვა ნერვიულად. - ასტრიდ ოთახში შედი! - მითხრა ლიამმა და გავიდნენ. მე ადგილიდან არ გავნძრეულვარ. რა მოხდა?!
2 წუთში კარიდან ბიჭები შემოდიან და დაჭრილი ჰარი მოჰყავთ. მე პირზე ხელი ავიფარე და ცრემლები წამომივიდა.
- ასტრიდ ოთახში ადი!- დაიყვირა ლიამმა. მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია და ჰარისკენ წავედი.
- ღმერთო! - ვთქვი ანერვიულებულმა.
- ასტრ..- ნაილს რაღაც უნდა ეთქვა მაგრამ გავაწყვეტინე.
- ნაილ მაცადე!- ვუთხარი მას. სამზარეულოში შევედი და პირველადი დახმარების ყუთი მოვძებნე და გავედი. ჰარისთან მივედი. მაიკა მაკრატლით გავუხიე და ჭრილობის დამუშავება დავიწყე.
- დარწმუნებული ხარ იმაში რასაც აკეთებ?!- მკითხა ლუიმ.
- დედაჩემი ექიმი იყო.- ვთქვი და ჩემი საქმე განვაგრძე. მალევე მოვრჩი და გევრდზე დავუჯექი და ღრმად ამოვისუნთქე.
- კარგად იქნება!- მკითა ნაილმა. მე თავი დავუქნიე.
- რა მოხდა?!- ვკითხე მათ. ყველა გაჩუმდა. - მეტყვით ვინმე?
- მეორე სართულზე პირველივე კარში შედი და დაისვენე. - თქვა ლუიმ.
- ლუი მე კითხა დაგისვით.
-უბრალოდ რასაც გეუბნებით ის გააკეთე! - დაიყვირა მან. მე ი შემეშინდა მაგრამ მაინც ჩემსას ვამბობდი.
- არ შეგიძლიათ რომ იპასუხოთ?!- დავიყვირე მეც.
- ა..ასტრიდა- გავიგე ჰარის ხმა. მას შევხედეთ.
- გისმენ. - ვუთხარი მას.
- ადი ოთახში.- მითხრა სუსტად.
- მაგრამ მე ...
- ასტრიდ ოთახში ადი მეთქი!- მითხრა მან. მე ნერვები მომეშალა და ოთახისკენ წავედი. გამწარებული გამოვიხურე კარი და დავიძინე.
ესე კარგად რამდენი ხანია არ მიძინია! საათს რომ დავხედე 12 ხდებოდა. ამაზე თვალები გამიფართოვდა. აქამდე არავინ შემოსულა?!
თავიდან ვერ მივხვდი სად ვიყავი. ძალიან ლამაზი ოთახი იყო. მაგრამ გუშინდელი დღე გამახსენდა.
მაინც არ მითხრეს თუ რა მოხდა გუშინ. მაგრამ რათქმაუნდა, მე ხომ უბრალოდ ჯეკის "ძუკნა" შვილი ვარ! ის უნდა მიხაროდეს რომ აღარ მაწამებენ. მაგრამ, რა იცი როდის წამოუვლით.
უიმედოდ თავი გავაქნიე და ოთახუდან გავედი. ქვევით რომ ჩავედი ლუი და ჰარი დავინახე, რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ.
- რას უპირებ მას?- იკითხა ლუიმ.
- არვიცი. - თქვა ჰარიმ და ჭრილობაზე მიიდო ხელი.
- მთელი ცხოვრება აქ ვერ დავტოვებთ ჰარი.- სავარაუდოდ ჩემზე ლაპარაკობენ. მაგრან იქნებ გუშინ ჯეკი მოიყვანეს და მე იმიტომ აღარ მიშვებენ სარდაფში?!!
- გავუშვებ- თქვა ჰარიმ.
- ასე ადვილად?
- აბა რა ჯანდაბა გავაკეთო ლუი?!- მწყობილებიდან გამოვიდა ჰარი.
- მგონი არ არის კარგი. ჩუმად რონ უსმენ სხის საუბარს. გავიგე ზურგს უკან ჩუმი ხმა. მე შეშინებული ავიხედე იქ კი ნაილი იდგა.
- ნაილ... მე ...მე..- ვბლუყუნებდი.- გთხოვ არ უთხრა მათ. ჰარი ნამდვილად მომკლავს თუ გაიგებს. - ვუთხარი შეშინებულმა.
- კარგი. არ ვეტყვი მაგრან შემდეგში მან თუ დაგინახა მე ვეღარ გიშველი.,- თქვა მან და გამიღიმა.
- მადლობა.- ვუთხარი და მეც გავუღიმე. ქვევით ჩავედით ორივე. ჩასვლისთანავე გაჩუნდნენ და ჩვენ შემოგვხედეს. ჰარი ჩვენს დანახვაზე წამოდგა. წამოდგომისას ჭრილობა ატკივდა და დაიმანჭა. მე მასთან მივედი.
- ფეხზე წამოდგომა და სუარული არ შეიძლება! სულ უნდა იწვე სანან არ შეგიხორცდება ჭრილობა. - ვუთხარი მას. და ხელები მხერზე მოვკიდე რომ დაჯდომილიყო.
- და როდის აქედან იძლევი ბრძანებებ,შენ?- მითხრა მან და ქვევუდან ჩამომხედა. მე კი უკმაყოფილოდ მოვაშორე ხელები და უკან გავიწიე.
- მე უბრალოდ გაფრთხილებ. მერე ჭრილობა გაგეხნება და უარესი იქნება. - ამოვილუღლუღე.
- ჰარი. ის მართალია, და მორჩი ჯიუტობას და დაწექი!- გავიგე ლუის ხმა.
- აუ ნუ წაიღეთ ტვინი. - თქვა ჰარიმ და ძლივს გადადგა ერთი ნაბიჯი. ცოტაღა და უნდა წაქცეულიყო, მაგრამ უცებ მივედი და ხელი შევაშველე. მან გაკვირვებული ჩამომხედა.
- ამას რატომ აკეთებ?- მკითხა მან. მე გამიკვირდა.
- რას?!
- ყოველთვის რატომ გვერხმარები, როცა ამდენი ტკივილი მოგაყენეთ.- ის მართალია. არვიცი რა მჭირს, ერთ დროს მძულდნენ ეს ადამიანები. ეხლა? ეხლა რას ვგრძნობ მათ მიმართ?! სიმართლე გითხრათ არ ვიცი! ხელები შევუშვი და დაბნეული მოვშორდი მას. ყველას ყურადღება ჩემზე იყო მომართული. რაღაცის თქმა დავაპირე მაგრამ, ფანჯრების და კარის ლეწვის ხმამ გამაჩერა. ვერც კი გავიაზრე ისე მოვხვდი დაბლა და ჩემს ზემოთ ჰარი მეფარებოდა. მე შეშინებული ვიყურებოდი, დავინახე როგორ შემოვარდნენ იარაღებით,შავებში ჩაცმული კაცები. ბიჭები ფეხზე ააყენეს და ჩვენკენ წამოვიდნენ. ჰარი ძალით ააყენეშ ფეხზე და ბიჭებთან დააყენეს. ვხედავსი როგორ სტკიოდა ნაკერები, და როგორ ჰქონდა სიბრაზისგან თვალები ჩაშავებული. ვერ ვიაზრებდი რა ხდებოდა. უცებ ვიღაც ჩემთან მოვიდა, თმებში ხელი ჩამავლო და წამომაყენა. მე სიმწრისგან დავიყვირე და ცრემლები წამომივიდა.
- ხელი გაუშვი!- დაიყვირა ჰარიმ. წინ გამოიწია მაგრამ ნაკერების გამო ძირს დაეცა.
ბიჭები ეწინააღმდეგებოდნენ მაგრამ 3 კაცი იჭერდნენ ერთს.
- მშვენიერია!- გაისმა კარებიდან ბოხი ხმა. მისკენ გავიხედეთ ყველამ. იქ კი არც მეტი და არც ნაკლები ჯეკი შემოვიდა. მე მას ზიზღით შევხედე. მან კი ჩემ სახეზე ბოროტილად ჩაიცინა.
- როგორც ჩანს ყველა აქ ხართ. მათ შორის ჩემი საყვარელი შვილიც. - მითხრა და და ხელი შემახო ლოყაზე. მე კი თავი შევაბრუნე.
- ხელი გაუშვი!- თქვა მკაცრად ჰარიმზ. ამაზე ჯეკმა გადაიხარხარა. ჰარის შეუბრუნდა და გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე აღმოჩნდა იატაკზე ჰარი. დავინახე მაიკაზე სისხლი. ნაკერები გაეხსნა. ამაზე ცრემლები წაომივიდა. ჯეკი მივიდა და მუცელში წიხლი ჩაარტყა. ჰარის არაამქვეყნიური ხმა ამოვუვიდა პირიდან.
- თავი დაანებე ნაბიჭვარო!- ყვიროდნენ ბიჭები. მაგრამ ჯეკი მაინც თავისას აგრძელებდ. ჰარიმ ისე დაიყვირა რომ ამის ყურება აღარშემძლო.
- შეწყვიტე!- დავიყვირე მე და მათკენ გავიწიე. მაგრამ იმ ვიღაც ბიჭმა დამიჭირა და არ მომცა განძრევის უფლება. ჯეკიმ შეწყვიტა და მე შემომხედა ბოროტული ღიმილით.ჩემკენ წამოვიდა, და იმ ბიჭებს ანიშნა ხელი გაეშვათ, ისინიც დაემორჩილნენ და ხელი გამიშვეს. მე ჰარისკენ წავედი და ჩავიმუხლე.
- სისხლი მოსდის!- ჩავილუღლუღე. - ის ასე მოკვდება!- დავუყვირე ჯეკს და ცრემლები წამომივიდა.
- თუ არ გინდა რომ ის მოკვდეს, შენ ჩვენთან ერთად წამოხვალ.- თქვა უემოციოდ ჯეკმა.
- არა!- ჩუმად თქვა ჰარიმ.
- წამოვალ!- ვთქვუ დაუფიქრებლად.
- არ.. წა..ხვალ.- იძახდა ჰარი. მე მას შევხედე და ცრემლები წამომივუდა. მოულოდნელად ჯეკის სიცილის ხმა გავიგე.
- რა გულიპყვილო ხარ! დედაშენს გავხარ! ისიც ეგეთი იყო და ყველას იცოდებდა. ამიტომაც ჩავიგდე ხელში ასე ადვილად.- დედას ხსენებაზე გაუაზრებლად წამოვხტი და ჯეკისკენ წავედი.
- არ გაბედო დედაჩემის ხსენება!! შეი ბრალია ეხლა ის რომ მიწაშია! მძულხარ! მეზიზღები გესმის?! ნაბიჭვარი ხარ!- ვყვიროდი მე. უცებ ვიგრძენი ლოყა როგორ ამეწვა, და ძირს დავეცი. მან მე გამარტყა.
- ხელი გაუშვი!- დაუყვირა ნაილმა. ჰარი ცდილიბდა რომ წამომდგარიყო მაგრამ ისევ იქცეოდა. ჯეკმა ჩაიცინა, ჩემკენ დაიხარა, ხელი თმებში წამავლო,წამომაყენა და იმ ბიჭებს მიმაგდო. ჯეკი კი ჰარისკენ წავიდა. დავინახე იარაღი როგორ ამოიღო, და ჰარის დაუმიზნა.
- შენც ის ბედი მოგელიც რაც შენ ძუკნა დას და დედას მოუვიდა. - თქვა და სროლის ხმა გაისმა. ამაზე თცალები დავხუჭე და ცრემლები წამომივიდა.
