თავი 8
- რაა?! გოგო შენ ნორმალური ხარ?! როგორ დათანხმდი ასტდიდ! ხვდები მაინც რას აკეთებ?!- ყვიროდა ზეინი, იმის მერე რაც მოვუყევი ჰარიზე თუ რა მოხდა.
- ზეინ აბა რა გავაკეთო! წარსულის გამო ბიზნესს ვერ დავანგრევ!- მეც არ დავაკელი.
- გოგო ხვდები მაინც რას ამბობ?! ამ ნაბიჭვარმა რაც გაიკეთა, მაგის შემდეგ მეუბნები რომ ბიზნეს ჭირდება?!! - თავისას აგრძელებდა იგი.
- ზეინ გეყოს! მე არ მივცემ იმის უფლებას რომ იგივე განმეორდეს!
- ასტრიდ გეყოს მაგის თქმა! ვერ ხვდები რომ მას ვერ ივიწყებ?! აღიარე ასტრიდ რომ მხოლოდ ვიზნესის გამო არ ირთიერთობ ისევ მაგასთან! შენ ის ისევ გიყვარს! აღიარე ასტრიდ!
- მე ის არ მიყვარს!- უკვე მწყობილებიდან გამოვდიოდი.
- შენ თავს აჯერებ მაგას ასტრიდ! ეს შენც ჯარგად იცი რომ ეგრე არაა!
- ზეინ გთხოვ გაჩერდი! - ვუთხარი და თავი ხელებში ჩავრგე. ვიგრძენი როგორ მომიჯდა გვერდზე და მომეხუტა.
- კარგი! მაგრამ იცოდე. როცა მაგასთან ერთად იქნები მეც შენთან ერთად ვიქნები ყოველთვის! ერთი ზედმეტი სიტყვა მისგან და ჩათვალე რომ მკვდარია!- მითხრა სერიოზული ხმით.მე კი ხელები მოვხვიე მას და ლოყაზე ვაკოცე
- გპირდები არაფერი ზედმეტი მხოლოდ საქმე!- მან ამოიხრა და ფეხზე წამოდგა.კარგი უკვე გვიანია სახლში მიგიყვან. მეც წამივდექი ფეხზე და ორივემ ერთად დავტოვეთ ოფისი.
ზეინმა ჩემს სახლთან ჩამომსვა და თვითონ წაიდა, ესე თქვა საქმე მაქვსო.
მე ამოვიოხრე და ჩემი სახლისკენ წავედი. კარები გავაღე თუ არა შიშისგან წამოვიკივლე, როცა მდივანზე მჯდომი ჰარი დავინახე.
- ღმერთო! შემაშინე!აქ რა ჯანდაბას აეკთებ?- დავიყვირე.
- სად იყავით ამდენიხანი?!- მითხრა მკაცრად. და თან მრავლიბითში. ჩემი კითვა კი დააიგნორა.
- აქ როგორ შემოხვედი! ან რა გინდა!- მეც დავაიგნორე კითხვა და ლითვითვე შევუბრუნდი. ამაზე ჩაეცინა.
- ფანჯრიდან- მითხრა და თვალი ჩამიკრა. მერე კი დასერიოზულდა და კითხვა გამიმეორა.- სად იყავით ამდენი ხანი.
- ჯერ ეგერთუ არვარ ვალედებული ანგარიში გაბარო!მეორეც, შენ არ გეხება თუ მე...
- უკვე გითხარი მეორედ ეგ სიტყვა აღარ ახსენო მეთქი. - მოულოდნელად დაიღიალა მან და ფეხზე წამოხტა. ამაზე შემეშინდა და უკან დავიხიე, თან ცრემლები წამომივიდა. ერთი წამით, ის გამახსენდა თუ როგორ დაუნდობლად მაწამებდა და მირტყამდა იგი. ისე რომ წარბსაც არ ხრიდა. ამის გახსენებაზე შიშისგან გამაჟრჟოლა და კანკალმა ამიტანა.
- ასტრიდ?!- მკითხა გაკვირვებულმა მან. მე კი ხმას ვერ ვიღებდი. შიშის გრძნობა მთელს ტანში მქონდა და მისგან დაღწევას ვერ ვახერხებდი. რაც უფორ ვფიქრობდი წარსულზე მით უფრო მეშინოდა და მაკანკალებდა. - ასტრიდ კარგად ხარ?! ასტრიდ!- ჰარი ჩემთან მოვიდა და ჩემს გამოფხიზლებას ცდილობდა. როცა ის შემეხო გამახსენდა ის მომენტო როცა მან ჩემზე ძალა იხმარა. ნოულოდნელად ხელები გამოვგლიჯე და რაც შეიხება უკან დავიხიე.
- არა! არა! არ მინდა! გთხოვ! არ მინდა!- ვამბობდი გიჟივით თან თავს ვაქნევდი.
ვხედავდი ჰარის შეშინებულს და გაკვირვებულ სახეს რომელიც ვერ ხვდებოდა,თუ რა ხდება.
- რა არ გინდა ასტრიდ?! - მითრა შეშფოთებულმა.
ჰარის თვალთახედვით:
ვუყურებდი ასტრიდს რომელიც გიჟივით ოქცეოდა. ვერ ვხვდებოდი რა სჭირდა. ვერ ვხვდებოდი რას იძახდა და რას გულისმობდა იგი.
- არ მინდა! არ შემეხო გთხოვ! ეს მე არ მინდა. - დაიწყო გიჟივით ყვირილი. მე მასთან მივედი მაგრამ რაც უფრო ვუახლოვდებოდი მით უფრო უკან იხევდა. უცებ გამახსენდა ის ფაქტი თუ როგორ ვიხმარე მასზე ძალა. ზუსტად იგივეს ამბობდა. ნუთუ მას ეს გაახსენდა?! იმიტომაც ჰქონდა სეთი რეაქცია შეხებისას?! - არა! არა გთხოვ!
- ასტრიდ დაწყნარდი! მე არაფერს არ გიშავებ გესმის?! მე არაფერს დაგიშავებ გპირდები!- ის კედელთან ჩაიკუზა და ნერვიულად ხან იცინოდა ხან კი ტიროდა. ამაზე ნამდვილად შემეშინდ. ტელეფონი ამოვიღე და სასწრაფოს ნომერი ავკრიფე.
მალევე ჩაეძინა მას და სასწრაფოც მოვიდა. მე ავუხსენი სიტუაცა თუ რგორც იქცეოდა და რა სჭირდა.
- მას შესაძლოა რაიმე ტრამვა აქვს გადატანილი. თუ ისეთ რამეს გააკეთებთ რაც იმ წარსულს გაახსენებს შეიძლება მან ვეღარ შეძლოს იმის დავიწყება და დიდი ალბათობაა იმისი რომ ჭკუიდან გადავიდეს.
- რა?! ანუ შეიძლება ასტრიდი გაგიჟდეს?!- მწყობილებიდან გამოვედი.
- დიახ! ამისთვის შესაძლია სა..
- არა! არც კი გაბედოთ და სიტყვა საგიჟეთუ არ ახსენოთ! რაც არ უნდა მოხდეს მე ჩემს ასტრიდს მან არასოდეს დავაწვენ!
- მას ადრე ჰქონია ესეთი შემთხვევები?!
- არა.
- ძალიან კარგი. მაშინ შანსი გაქვთ რომ ის ცუდი მხარე სამუდამოს დაავიწყოთ. მას არ გაახსენოთ წარსული არავითარ შემთხვევაში! ასევე მას ეხლა თბილად მოქცევა ესაჭიროება. დროთა განმავლობაში ის განოკეთდება. და ეს წამლები უნდა მიიღოს.
- კარგით. - ვთქვი მე და კერებისკენ მივბეუნდი რომ გამეცილებინა მაგრამ იქ ვიღაც ბიჭი იდგა რომელიც გაკირვებული და ამასთანავე გაბრაზებული იყურებოდა.
- აქ რა ჯანდბა ხდება!
