AŞKA YEMİNLİ

Merhaba. Aşka Yeminli benim ilk hikayem umarım beğenirsiniz. İyi okumalar. Yorumlarınızı bekliyorum :))

 3 YIL ÖNCE

Her zamanki gibi sıradan bir gündü hatta fazla sıradandı. Nedenini bilmediğim bir moral bozukluğum vardı. Okul çıkışı direk eve gittim pek havamda değildim. Evde kimse yoktu annem nerdeydi acaba tek tek odaları gezerken yatak odasında annemi yerde yatarken buldum, nefes alıyordu neyse ki o sırada kapı çaldı koşturarak açmaya gittim yan komşumuz ve annemin en yakın arkadaşı Leyla teyzeydi.

“Lina noldu sana annen nerde?”  Leyla teyze bunu söyledikten sonra ağladığımı fark edebilmiştim. Sadece ağlıyordum konuşamıyordum. Elimle yukarısını işaret ettim. Leyla teyze bir şeyler olduğunu anlamalı ki hemen üst kata çıktı.

 “Lina telefonu getir hemen” donup kalmıştım hiçbir şey yapamıyordum sadece ağlıyordum aciz güçsüz insanların yaptığı gibi gerçi ben zaten öyleydim ki. Kısa bir süre sonra ambulans gelmişti. Annemin yanında ambulansa binmeye çalışırken Leyla teyze:

“Lina sen sen bekle biz beraber gideriz”

“Olmaz annemin yanında olmam lazım ona destek olmam lazım” ağlarken zor konuşabilmiştim ama en azından başarmıştım.

………………………………………………………………………………………………………………….

Hastaneye geldiğimizden beri kimse bir şey demiyordu kaç saat olmuştu annemin yanına da almıyorlardı beni off kötü düşünemem gerekiyordu. Tam o sırada doktor odadan çıktı.

“Hastanın yakınları siz misiniz?”

“Ben kızıyım annemin nesi var?”

“Senden başka kimse yok mu baban falan?”

“Hayır yok annemin tek yakını benim “

“O zaman sana söylemek zorundayım bak kızım maalesef annenin durumu ciddi istersen bir akrabanızı falan arayalım “

“Annemin nesi var?”

“Annen benim hastamdı zaten uzun zamandır onu tedavi olması için ikna etmeye çalışıyordum senden bahsediyordu hep seni bırakamayacağından seninle konuştuktan sonra tedaviye başlayacaktı ama zaman kısıtlıydı korktuğumuz şey başımıza geldi üzgünüm ama tedavi için artık çok geç ve durumu ağır”

İşte bunu duymamla bütün dünyam başıma yıkılmıştı ağlamaya başlamıştım. Son günlerde annem hiç iyi değildi sürekli neyin var diyordum ama geçiştiriyordu. O hayatımda beni seven tek kişi, bu hayatta bana sahip çıkan tek kişiydi. Gözlerimin kararıyordu.

……………………………………………………………………………………………………………………

Gözlerimi açtığımda bir oda da yatıyordum sanırım yine bayılma nöbetlerimden birini yaşamıştım. Başım feci ağrıyor. Yataktan zorlukla kalkabilmiştim daha kapıya yeni ulaşmıştım ki Leyla teyze geldi.

“Lina hemen yatağa geri dönmelisin”

“Olmaz Leyla teyze annemi görmem lazım bana ihtiyacı vardır onun şimdi tıpkı benim ona ihtiyacım olduğu gibi”

“Doktor biraz dinlenmeni söyledi ama”

“Hiçbir şey umrumda değil annemin yanına gideceğim”

“Bir kere de büyük sözü dinlesen”

“Bu durumdayken olmaz”

“Pekala ama anneni görüp geri döneceksin”

“Söz veremem” bunu söylediğim gibi odadan kaçmıştım zaten. Annemin odasına koşturan hemşireler ve doktorlar vardı noluyordu orda hemen odaya girmiştim.

“Defibrilatörü getirin hemen” diyen bir doktorla karşı karşıya kalmıştım. Annemin yanına gitmeye çalışırken bir hemşire beni durdurdu ve odadan çıkardı ben yine ağlıyordum başka ne yapabilirdim ki. Leyla teyzenin de benden farklı bir yanı yoktu. Ne kadar zaman sonra bilmiyorum ama doktorlar içeriden çıkmaya başladı. Sabah konuştuğum doktor bize doğru yürümeye başladı.

“Annem o iyi dimi?”

Susuyordu konuşamıyordu.

“Doktor bey bir şey diyin annem iyi dimi bir şey olmadı?” sesim yükselmişti bir yandan da ağlamaya devam ediyordum.

“Maalesef hastayı kaybettik”