Secret at Hogwarts

29.

"Mama."fluisterde ik zachtjes.

De man grijnsde naar me. "Het was lastig haar te vinden. Ze had zich zo goed afgezonderd dat zelfs de spionnen van de Heer van het Duister haar lastig wisten te vinden."

Maar ze hadden haar wel gevonden.

Angst raasde door mijn lichaam. Verstijfd keek ik naar mijn moeder, die op een hoopje op de kille grond lag. Haar lichaam lag er gebroken bij, en ik vroeg me af wat voor verschrikkingen ze had moeten doorstaan.

Een misselijke golf welde in me op. Met moeite lukte het me om niet over te geven, maar in plaats daarvan de man aan te kijken met onverschilligheid.

Ik kon niet laten merken hoe verschrikkelijk ik dit vond. Hij mocht niet weten hoeveel pijn dit me deed. "Wat moet ik doen?" Mijn stem klonk als die van iemand anders.

"Ik denk dat je dat al weet."zei de man zacht.

Ik knikte en draaide me om, om me voor te bereiden. In plaats daarvan bedacht ik uitwegen, manieren om dit te voorkomen. Ik kon er geen een bedenken. Als ik hem zou proberen te vermoorden, zou hij ongetwijfeld mijn moeder vermoorden, en daarna mij. En daarna Fred en George...

Ik had geen andere keuze.

Toen ik me omdraaide keek ik recht in mijn moeders ogen. Ze keek me smekend aan, alsof ze me iets wilde vertellen.

"Voor je haar van het leven beroofd heeft ze je nog iets te vertellen,"hij zwiepte met zijn toverstok en de doek om mijn moeders mond verdween. "Ga je gang."zei hij vals tegen haar.

"Vermoord me, Cleo!"riep mijn moeder in plaats daarvan.

"Dan zeg ik het wel,"de man keek me niet bepaald vriendelijk aan. "Dit is niet je moeder,"

Het duurde even voor het tot me doordrong wat hij nou precies aan het zeggen was. Voor de klap kwam. En die kwam. Ik wankelde en viel bijna naar achter, alsof iemand me een duw had gegeven. Even kon ik niet meer denken, niet meer zien, niet meer voelen. Toen klonk de geamuseerde stem van de man weer en kon ik niets anders doen dan luisteren.

"Je echte moeder is dood. Vlak na je geboorte stuurde de Heer van het Duister één van zijn trouwste volgelingen eropuit om haar te vermoorden, en haar kind naar hem te brengen. Alleen was er geen kind te bekennen. Na een tijdje gaf hij het op, maar toen zag ik jou op de eerste schooldag van dit jaar, en ik wist meteen wie je was. Dus ik stuurde bericht naar je vader en hij gaf me de taak om je te bekeren."zijn stem klonk rauw tegen de tijd dat hij klaar was met praten.

"Is dit waar?"vroeg ik schor.

Mijn moeder slikte en tranen stroomden over haar wangen. "Ja."fluisterde ze uiteindelijk.

Mijn hoofd werd merkwaardig leeg. Mijn hele bestaan was een leugen. Mijn moeder had tegen me gelogen. Het woord spookte door mijn hoofd.

Gelogen.

Ik begreep het niet, maar ik voelde me verraden. Mijn hele leven lang had ze tegen me gelogen. Niet alleen over dat Voldemort mijn vader was, maar ook dat zij mijn moeder was.

Daarom richtte ik mijn toverstok op haar en bestudeerde ik haar gezicht nog één keer. De donkere wenkbrauwen die zoveel de mijne leken, het donkere haar en de bruine huid, haar hazelkleurige ogen...

"Avada kedavra."fluisterde ik.