Secret at Hogwarts

30.

Een huilend meisje zat bij het langzaam dovende haardvuur.

Haar normaal zo bleke wangen waren roodgevlekt.

Ze had een verschrikkelijke dag achter de rug.

Ze had niet begrepen wat het betekende. Dat kwam pas later.

Als ze ouder zou zijn.

Ze kon de pijn in haar lichaam voelen. Haar fragiele lichaam, dat nu voor eeuwig als dat van iemand anders zou aanvoelen.

Vreemd.

De zoute tranen stroomden over haar wangen.

Haar zwarte haar viel slap over haar schouders, maar ze deed geen moeite om het uit de weg te halen.

Vandaag niet.

Vandaag mocht ze huilen, al wist ze niet waarom.

En als ze eindelijk uitgehuild zou zijn, zou ze in haar bed gaan liggen.

Slapen zou niet lukken.

Niet met de herinneringen vers in haar geheugen geprint.

Niet nu ze alles nog zo levendig voor zich kon zien.

Het bloed.

En als ze weer rustig was zou haar moeder thuiskomen.

Zou ze in haar kamer kijken of ze sliep.

Maar ze zou niets zeggen over wat er vandaag was gebeurd.

Ze zou doen alsof ze sliep en haar moeder zou weggaan na haar een kus op haar voorhoofd te hebben gegeven.

Dan zou ze weer huilen.

Huilen omdat ze het niet kon vertellen.

Omdat ze het niet begreep.

Huilen omdat ze dit in haar eentje moest doorstaan.

Het vuur doofde uit, maar het meisje bleef staren naar de plek waar zonet nog vlammen waren geweest.

Alsof het vuur in haar ook gedoofd was.