Secret at Hogwarts

15.

"Cleo, wat is er aan de hand?"vroeg Leo me "s ochtends om zeven uur voor ik tijd had om onopvallend naar het ontbijt te sluipen, zoals ik gewoonlijk deed.
"Niks."bromde ik. Het irriteerde me dat hij me zo vroeg al aansprak, want ik was "s ochtends niet zo goed gehumeurd. Ik probeerde me langs hem te wringen om zo bij het portretgat te komen. Ik had een vaag idee dat ik misschien aan hem kon ontsnappen als ik maar snel was.
Jammer genoeg waren zijn armen om me heen net als bankschroeven.
"Laat me los, Leo."gromde ik.
Hij leek ervan te schrikken, want hij liet me inderdaad los.
Ik greep mijn kans en sprong door het portretgat, naar de vrijheid.
"Je kan altijd met me praten!"riep hij me nog na.
Ja, vast. En dan zou hij alles vervolgens doorbrieven aan Fred en George. Of misschien wel aan Anderling, of Perkamentus, als ik hem zou vertellen over het dilemma met mijn vader.
Nee, ik moest het maar voor mezelf houden, er zat echt niets anders op.
Wel jammer; als ik iemand had gehad om er mee over te praten zou het allemaal misschien wat minder erg voor me zijn.
Er was nog niemand aanwezig in de Grote Zaal, maar het ontbijt was er al wel, dus ik sloeg gretig toe.
Ik schepte een bord vol met toast, eieren en een tros druiven en werkte het allemaal met een moordend tempo naar binnen. Toen ik het op had kwamen de eerste mensen al binnen, maar daar lette ik niet op. Ik ging naar de bibliotheek, liet me op de grond vallen en deed een dutje.

Het was een heerlijk dutje, maar ik werd wakker van een briesende madam Rommelda, die me zowat de bieb uitgooide terwijl ze me verwensingen toeriep.
"Nou ja zeg. Waar kan een mens tegenwoordig nog fatsoenlijk slapen?"mompelde ik verontwaardigd, tot ik werd afgeleid door een paar schoenen die vlak voor me stonden.
Toen ik omhoogkeek zag ik iemand die ik niet had verwacht.

"S werelds slechtste cliffhanger, maar ja.. Alvast gelukkig nieuwjaar!