Instant Husband "Exo (fan fiction)"

Chapter 24: Even

Ace's POV;
Nagpaalam na muna ako kay tita bago umalis. Medyo di pa maayos ang pakiramdam ko dahil uminom pa ako kagabi. Nasermonan pa nga ako ni Tita Cindy dahil naubos ko daw yung dalawang bote ng wine.

Hindi dapat talaga muna ako uuwi ngunit nabalitaan ko kasi yung nangyari kay Suho. Sinisisi ko ang sarili ko, or should I say kasalanan ko talaga dahil nagpakamadamdamin ako sa mga bagay na nangyari na sa past.

Oo galit ako di lang dahil sa nabuhay ako sa kasinungalingan kundi naniwala ako sa mga bagay na akala ko'y totoo. Pero ang paglalayas ay sobra para ipadama sa kanila ang galit na dapat na pagpapasalamat dahil ginusto lang naman nilang magsinungaling kahit mahirap para lamang matakpan ang masakit kong sugat sa nakaraan.

Medyo natataranta ako pero pilit kong pinipigilan ito para maayos na makita si Suho.

Pagbaba ko sa tapat ng hospital walang pakundangan na tumakbo ako at matulin na nagtungo sa front desk ng hospital.

"Ma'am dito po ba nakaconfine si Mr. Suho?"tiningnan niya muna ako bago tumingin sa screen ng computer

"Ace?" Lumingon ako sa taong narinig kong tumawag ng pangalan ko

"Claire?" ngumiti siya at niyakap ako

"Saan ka ba nagpunta? We are so worried about you!" piningot ako "Next time na lalayas ka ulit di na kita papahiraman pa ng panties ko, I'm serious!" Tumawa ako at nagsorry

"Sorry, never na akong maglalayas. Wait, bakit ka nandito?"

"We are all here waiting for you. Come here nandito sila" sabay hila saken

Medyo kinakabahan ako sa mga maaaring mangyari kapag nagkita na kami. Bago pa man ako papasukin hinintay kong makalabas muna ang mga tao sa loob ng room niya. Ayoko namang bulgaran kaming maging awkward sa harapan ng madaming tao, privacy is a big help

Dahan dahan kong ibinukas ang pintuan at ganun din ng akin itong isara. Medyo nanginginig ang bawat kalamnan ko ng makita ang mga sugat niya sa mukha at iba pang parte ng katawan. Does he can't love himself? Did I really worth all of this?

Umupo ako sa upuan sa bandang left side ng kama niya. Pumayat siya at halatang di masyadong nakakatulog dahil kitang kita sa kulay ng ilalim ng kanyang mga mata.

Ilang minuto din ang lumipas bago niya itutok sa akin ang mga mata niya na namumugto na. Hinintay ko na tignan niya ulit ako ng ganito, I feel so guilty and worried. Halos di matanggal ang pagtitinginan namin, now I realize that he mean a lot to me.

Marami siyang paghihirap na dinanas, napakasakit kayang tignan yung taong minahal mo ng sobra na masaya sa piling ng iba. He endure everything just to make sure that I am going to be fine in all sides.

Hinila ko ang kamay niya at hinalikan, hindi ko maiwasang hindi mapatakan ng luha ang kanyang kamay. Humagulgol na siya kasabay ng aking pag-iyak, he never demand and assume. He protect me unconditionally without assurance, he deserve to cry and let me feel how horrible I am.

"You should know that I am really sorry for making you feel this way. I don't deserve you Suho. Para sabihin ko sayo until now di nagbago ang nararamdaman ko sayo" Ani ko habang humuhugot pa ng sapat na lakas ng loob

"But I know I'm not the only one Ace, and that's the reason why I am getting more desperate to be the best. I lose you once but never again you will choose me whatever happens"

His eyes tells me how serious he was. Ni hindi ko nga masabi ang mga bagay na gusto kong sabihin sa kanya

Siguro ganito talaga kapag mahal mo ang isang tao, you can add yet you can't subtract. Mahal ko siya pero mahal ko din yung isa. Paano ko masasagot ang tanong na 'Kanino mas sasaya and puso kong di karapatdapat mahalin?'
Kung masyadong naguguluhan ang aking sarili sa sinisigaw nito.