Τα μάτια της λύκαινας

5

Η Έσμα ήταν αρκετά γυμνασμένη και έτσι δεν δυσκολεύτηκε να αναπτύξει γρήγορα μια αξιόλογη ταχύτητα.

Το χιόνι έπεφτε πυκνό γύρω της κλείνοντας το οπτικό της πεδίο. Η ανάσα της δημιουργούσε κάθε λίγο και λιγάκι μικρά συννεφάκια από ατμό, μην βοηθώντας την όρασή της. Πήγαινε σχεδόν στα τυφλά, με την ελπίδα  πως θα συναντούσε την μικρή ομάδα του ορφανοτροφείου!

Έτρεχε χωρίς σταματημό όλο και πιο βαθιά στο δάσος. Τα ψηλά, σαν γίγαντες έλατα είχαν αρχίσει να την περικυκλώνουν και τα χαμηλότερα κλαδιά τους την μαστίγωναν καθώς περνούσε με ορμή ανάμεσά τους. Τα μικρά, κοφτερά φυλλαράκια τους της έσκιζαν τους γυμνούς της ώμους.  

 Ένιωθε πως κάποιος την παρακολουθούσε... Σκιές περνούσαν μπροστά της σβέλτα και της φάνηκε πως τα πνεύματα από τις ιστορίες ζωντάνευαν μπροστά στα μάτια της. Το σταθερό της τρέξιμο είχε αντικατασταθεί από ένα ξέφρενο τρεχαλητό. Νόμιζε πως η καρδιά της θα έσπαγε. Λίγο πιο μπροστά της φάνηκε πως ανάμεσα από τα έλατα ξεχώρισε παιδιά σαν και αυτήν!

*Το ορφανοτροφείο! Αααχ είμαι τόσο κοντά! Σχεδόν τα κατάφερα!

Μέσα σε όλο αυτό τον χαμό δεν πρόσεξε την ρίζα που εξείχε ελαφρά από το έδαφος και της έκλεινε το δρόμο.Το πόδι της πιάστηκε και έπεσε με φόρα στο παγωμένο έδαφος. Προσπάθησε αμέσως να σηκωθεί μα αφού έκανε λίγα βήματα κουτσαίνοντας, όμως ο οξύς πόνος την ανάγκασε να σταματήσει. Κάθισε ανακούρκουδα στο έδαφος και βάλθηκε να εξετάσει τον πονεμένο της αστράγαλο. Δεν ήταν κάτι το σοβαρό αλλά για την ώρα την πονούσε αρκετά.

 Σηκώθηκε με δυσκολία και μόνο τότε πρόσεξε τον ουράνιο χορό που διαδραματίζονταν πάνω από το κεφάλι της.Το φεγγάρι βρίσκονταν στον ουρανό ολόγιομο. Είχε πανσέληνο απόψε... Αστέρια βρισκόντουσαν στον ουρανό διασκορπισμένα, και το Βόρειο Σέλας άστραφτε σε όλο του μεγαλείο!

 Έμεινε άφωνη! Κοίταξε τον ουρανό και ένα επιφώνημα θαυμασμού ξέφυγε από τα χείλη της. Τα χρυσά μάτια της αντανακλούσαν στα χρώματα που ξετυλίγονταν μπροστά τους. 

Το μπλε της θάλασσας!

Το πράσινο του δάσους!

Το μοβ του αμέθυστου!

Κόκκινο σαν της φωτιάς!