Τα μάτια της λύκαινας

7

________Κράτησε την ανάσα της και με όσο πιο αθόρυβες κινήσεις μπορούσε σήκωσε το κεφάλι της για να δει.______

Τα ξερά, ψηλά  χορτάρια της πρόσφεραν την τέλεια κάλυψη και δύσκολα διακρίνονταν ανάμεσα στις σκιές. Ξερά φύλλα και χόρτα έκαναν θόρυβο με κάθε της κίνηση.Δεν μπορούσε να ξέρει αν ο μυστηριώδης επισκέπτης την είχε ακούσει. Μπορούσε μόνο να ελπίζει. Όταν είχε προσπαθήσει να δει τι συνέβαινε, το μόνο που ξεχώρισε ήταν μια γυναικεία φιγούρα δίπλα στις φλόγες, με μια μακρυά κοτσίδα και ένα μυτερό αντικείμενο στο χέρι της. Αμέσως μετά είχε σκύψει απότομα για να μην τη δει καθώς γύριζε προς τη μεριά της.

* Το στιλέτο θα πρέπει να είναι δικό της. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για να βρει κανείς ένα τόσο ακριβό και σπάνιo αντικείμενο κάτω. Ούτως ή άλλος δεν βλέπει και κανείς συχνά, τόσο περιποιημένα μαχαίρια πεταμένα στο έδαφος.

 Ήξερε καλά πως άμα δεν έβαζε τα δυνατά της δεν θα την έβγαζε καθαρή. Όποιος κι αν ήταν σίγουρα δεν είχε καλό σκοπό και έτσι ετοιμάστηκε για το χειρότερο σενάριο.  Όλοι της οι μυς βρίσκονταν σε εγρήγορση μέχρι και τον τελευταίο, και έτοιμοι να τιναχτούν μπροστά αν κάτι συνέβαινε. Ένιωθε την καρδιά της να επιταχύνει σε κάθε της χτύπο και τον θώρακά της να πονάει λες και η καρδιά της ήταν έτοιμη να ανατιναχθεί από την τρομάρα. 

Δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα γύρω της πέρα από το απαλό θρόισμα του αέρα ανάμεσα στα πανύψηλα έλατα και το παραπονιάρικο κάλεσμα του γκιώνη. Το φεγγάρι είχε σχεδόν εξαφανιστεί και το πυκνό σκοτάδι, σαν την αυλαία του θεάτρου τα είχε καλύψει όλα. Άκουγε την ανάσα της, και τον χτύπο της καρδιάς της και νόμιζε πως μέσα σε όλη αυτή την ησυχία δεν ήταν η μόνη που μπορούσε να τα ακούσει. Παρόλο που το σκοτάδι την είχε περικυκλώσει δεν μπορούσε να σταματήσει να κοιτάζει γύρω της φοβισμένη, ψάχνοντας για οποιοδήποτε σημάδι ζωής του τρομερού της διώκτη.Προσπάθησε απεγνωσμένα να ηρεμήσει, και να αποσπάσει το μυαλό της από ο'τι γίνονταν γύρω της. Η κατάσταση ήταν πάρα πολύ άσχημη και αν συνέχιζε απλά να περιμένει εκείνη την τρελή να την βρει δεν θα την έβγαζε πουθενά. Έφερε στο μυαλό τη τα γεγονότα της σημερινής ημέρας σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει.

* Πόσο γρήγορα είχαν γίνει όλα αυτά! Από τη μία στιγμή στην άλλη κατέληξα όχι μόνο ορφανή αλλά και άστεγη! Και όλοι οι άλλοι όμως;; Τα άλλα παιδιά της ορφανοτροφείου τι απέγιναν;; Όχι ότι με νοιάζει και πολύ, αλλά θυμάμαι καλά που τους είδα  λίγο πριν συναντήσω εκείνο το παράξενο πλάσμα!