Τα μάτια της λύκαινας

8

Το βέλος που είχε περάσει ξυστά από δίπλα της βρίσκονταν βαθιά καρφωμένο στο τραχύ ξύλο. Το ρετσίνι κυλούσε ζεστό και πηχτό από τη φρέσκια πληγή του δέντρου. 

Ο φόβος την είχε παραλύσει σαν ένα ζώο που το έχουνε στριμώξει για να το σφάξουν.Ένιωθε μικρή και ευάλωτη μπροστά στον διώκτη της. Όλο της το δέρμα ήταν τσιτωμένο από το κρύο και την κούραση, ενώ τα άκρα της έτρεμαν ασταμάτητα. Η πλάτη της την πονούσε φρικτά από την ακινησία και το κεφάλι της φάνταζε βαρύ και ασήκωτο πάνω στους ώμους της.Ο πόνος από την ακινησία ξεκινούσε από της γάμπες της και έφτανε ως το σβέρκο. Ένιωθε σαν να την είχαν περιλούσει με καυτό λάδι και μετά της είχαν βάλει φωτιά, μα παρ' όλο αυτό η Έσμα το αγνοούσε και ήταν πλήρως δοσμένη στην προσπάθεια να εντοπίσει τον εχθρό της.

 Το βέλος είχε καρφωθεί με τόση ορμή στο ξύλο με αποτέλεσμα πολλές μικρές σκλίθρες να πεταχτούν προς όλες τις κατευθύνσεις. Πολλές από αυτές μάλιστα είχαν κατευθυνθεί προς την Έσμα και παρόλο που η χοντρή ζακέτα την είχε προστατέψει, αρκετές είχαν βρει τον στόχο τους πάνω στο γυμνό δέρμα της. Δάγκωσε με δύναμη το κάτω χείλος της και κράτησε την ανάσα της αλλά δεν κατάφερε να πνίξει την μικρή κραυγή που κρατούσε τόση ώρα στο λαιμό της. Η φωνή της βγήκε βραχνή από τα χείλη της σαν τον ψίθυρο του ανέμου καθώς περνά μέσα απ' τα ψηλά έλατα και κρύος ιδρώτας άχρισε να την περιλούζει. Για κάποια δευτερόλεπτα που της φάνηκαν αιώνες, απόλυτη σιωπή έπεσε στο ξέφωτο. Αμέσως εκμεταλλεύτηκε αυτή τη μικρή παύση για να δώσει στον εαυτό της λίγα λεπτά να βρει μια λύση. 

 *Απ' τη στιγμή που ο αντίπαλός μου έχει τόξο και βέλη δεν θα είναι δύσκολο γι' αυτόν να με αποτελειώσει μια και καλή. Κρίμα... Θα μου ήταν πολύ πιο εύκολο να υπερασπισθώ τον εαυτό μου αν είχα κι εγώ κάποιο όπλο.

Με τη ματιά της έψαξε το χώρο για κάτι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως ασπίδα από τα βέλη ή όπλο. Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα γύρω της πέρα από τα ψηλά χορτάρια που την περιέβαλλαν, έτσι σύντομα παράτησε την προσπάθεια απογοητευμένη. Δεν πρόλαβε όμως να σκεφτεί κάτι άλλο όταν ένιωσε την μυτερή αιχμή του στιλέτου να ακουμπά απαλά το πόδι της και η σκέψη του τρομερού μαχαιριού έσκασε σαν βόβα στο μυαλό της.

*Το ΄χα ξεχάσει τελείως!! Μα πως τα κατάφερα και ξέχασα κάτι σαν κι αυτό τη πιο κρίσημη στιγμή!! Αλλά και πάλι ένα μαχαίρι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αμυντικό όπλο!