Przygoda czterech genialnych shipów przeplatanych ze sobą w opowieści. Mówię oczywiście o Adrienette, Marichat, Ladrien i Ladynoir ? Ze względu na to, że w kreskówce wszyscy są strasznie niekumaci, to tutaj nie będzie inaczej. Czasami może być przez...
- Możemy iść do mnie - nieuważnie zaproponowałam przyjaciołom, a oni się zgodzili. Ruszyliśmy umiarkowanym tempem w stronę mojego domu. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Nino i Adrien co chwilę się wygłupiali, na co ja i Alya wybuchałyśmy śmiechem. Gdy pokonaliśmy połowę dystansu, z błogiego transu o "randce" z Adrienem wyrwała mnie świadomość tego, co zrobiłam. Zaprosiłam ich do mojego domu. Wejdą do MOJEGO pokoju. MÓJ POKÓJ JEST OBWIESZONY ZDJĘCIAMI ADRIENA! ADRIEN WEJDZIE DO MOJEGO POKOJU!!! - O nie! - złapałam się obiema rękami za głowę. Znalazłam się w centrum uwagi przyjaciół. - Co się stało? - zapytał Nino. - Ja...ja... - zaczęłam się tłumaczyć i spojrzałam proszącym wzrokiem na Alyę, która po kilku sekundach uniosła głowę do góry i otworzyła szerzej oczy. Popatrzyła na mnie i szybko pokiwała głową. - Ee już nic, myślałam, że czegoś zapomniałam. - wybrnęłam. Nino wzruszył ramionami i kontynuował swoją opowieść, Alya wybrała jakiś numer, a ja wraz z każdym pokonanym metrem coraz bardziej się denerwowałam. To koniec. Jestem skończona. Przecież Adrien mnie wyśmieje, a ja spalę się ze wstydu. Nigdy nie pójdziemy na randkę, nie pobierzemy się i nie będziemy mieć chomika! Mijając znajome kamienice wzdrygnęłam się, ale brunetka położyła mi rękę na ramieniu. - Spokojnie, mam plan - szepnęła mi do ucha, na co niepewnie się do niej uśmiechnęłam. Idąc przez park zobaczyłam piekarnię moich rodziców, i omal nie zaczęłam krzyczeć. No cóż, może to i lepiej? Wreszcie dowie się, co do niego czuję, koniec tajemnic. Nie, to zdecydowanie najgorsze pocieszenie jakie mogłam wymyślić. - Czekajcie chwilę. Chyba zgubiłam wisiorek. - powiedziała mulatka błądząc wzrokiem po ścieżce. - Jaki? - zapytał Adrien przyłączając się do szukania. - Złoty z dwiema nutkami - odpowiedziała i w tym samym momencie puściła do mnie oko.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Co robisz? - zapytałam cicho przeczesując trawę. - Musimy zyskać na czasie - szepnęła - zaufaj mi. Pokiwałam głową i zajęłam się dalszym "szukaniem". Po około 5 minutach rozległ się cichy dźwięk dochodzący z kieszeni Aly'i, a ta wyjęła telefon i spojrzała na ekran po czym uśmiechnęła się. - Znalazłam! - krzyknęła do pozostałych podnosząc do góry wisiorek. - Gdzie był? - zapytał Nino podbiegając do niej. - Właściwie to był cały czas w kieszeni. - odpowiedziała udając zawstydzenie. - Super - skomentował rozbawiony Adrien, a Nino się zaśmiał. - Idziemy? - spytała mnie Alya. Spojrzałam na nią ze zdziwieniem. Co ona najlepszego wyprawia? - J-jasne - wyjąkałam. Przechodząc przez pasy moje serce przyspieszyło. Od odkrycia prawdy przez Adriena dzieli go mniej niż minuta. - Hej mamo - przywitałam się z kobietą stojącą za ladą. - Dzień dobry - powiedzieli niemal równocześnie moi przyjaciele. - Dzień dobry - ukłoniła się moja mama - a skąd tu tyle gości? - Przygotowujemy się na festyn - wyjaśniłam, na co ona tylko się uśmiechnęła. - To bawcie się dobrze - powiedziała podając klientowi małe białe pudełeczko na ciastka. "Tak, ja będę na pewno" pomyślałam i wraz z innymi ruszyliśmy do mieszkania. - Nino, nie byłeś jeszcze u Marinette, prawda? - zapytała Alya gdy wszyscy staliśmy w salonie. - Nie, jestem tu pierwszy raz - powiedział rozglądając się. Jego wzrok zatrzymał się na właziku do pokoju prawdy i upokorzenia. - Co tam jest? - zapytał. - Mój pokój... - odpowiedziałam zmieszana - w-wejdźcie. Pierwszy ruszył Adrien. Błagalnym wzrokiem popatrzyłam na przyjaciółkę, a ta powiedziała bezgłośnie "będzie dobrze". Nie, nie będzie dobrze. Adrien odchylił klapę, a ja zamknęłam oczy w oczekiwaniu na drwiny lub chociaż jakiś odgłos zdziwienia. Usłyszałam, jak kolejna osoba wchodzi po schodkach. - Ale masz wielki pokój! - z góry dobiegł głos Nina. Odsłoniłam oczy i popchana przez brunetkę weszłam do swojego pokoju, w którym, ku mojemu zdziwieniu, nie było nic, co mogło by wskazywać na moją miłość do Adriena. - Taa...- odpowiedziałam szukając wzrokiem choć jednej rzeczy związanej tylko z blondynem. - O, fajne, sama to zrobiłaś? - zapytał Nino zakładając biały kapelusz z manekina stojącego przy ścianie. - Tak - odpowiedziałam spokojnie i spojrzałam z wdzięcznością na Alyę. Przez kolejnych kilka minut brunet zwiedzał pokój, co chwila biorąc do ręki różne rzeczy. - Zamierzasz tak się pałętać przez cały czas? - zapytał siedzący na tapczanie Adrien, na co uśmiechnęłam się, a Alya roześmiała się. - To od czego zaczynamy? - zapytała.
