Ο άντρας μου ήταν ένας άγγελος από τοτε που αρρωστησα. Οι γιατροί μου ήταν πολύ παρεξενεμενοι στην αρχή αλλά τελικα όλα ξεμπερδευτηκαν. Μου έδωσαν ένα χάπι να παίρνω κάθε 6 ωρες. Υποτίθεται πως με βοηθάει με τον πόνο.
Ο άντρας μου ειναι εξαιρετική νοσοκόμα. Στην αρχή μισούσα που τον ανάγκαζα να το κανει αυτο. Η αρρώστια μου με μετέτρεψε σε ένα άτομο που δεν αναγνώριζα- γκρινιαρα, οξύθυμη και πολύ ανυπόμονη- αλλά ο άντρας μου συνέχιζε να με φροντιζει, δίνοντας μου μικρά μπλε-πρασινα χαπακια που με θεράπευταν. Αλλά τα συμπτώματα μου χειροτέρεψαν. Η μύτη μου αρχισε να ματώνει συνέχεια. Άρχισα να βριςκω μελανιες πάνω μου και είχα συνέχεια στομαχόπονο. Ο άντρας μου άφησε ένα μυνημα στο γιατρό αλλά καμία απαντηση.
Ο γιατρός νόμιζε πως αυτο θα διορθώνεται με μια αύξηση στη δόση του φαρμάκου μου, όποτε άρχισα να το παίρνω κάθε 4 ωρες. Χαμογελούσα θλιμμένα στον άντρα μου, ευχαριστώντας τον για την αφοσίωση και υποστήριξη που μου έχει δείξει και κατάπινα αυτο το μπλεδι χαπακι. Χάιδεψε τα μαλλιά μου και μια τούφα τους έφυγε μαζί με το χέρι του.
Έκλαψα και έκλαψα αλλά αυτο που χρειαζόμουν ήταν να ειμαι μόνη μου. Έστειλα τον άντρα μου στο σούπερ-μάρκετ. Μερικά λεπτά αφού έφυγε κατάλαβα πως ήταν ώρα να πάρω το χάπι μου. Σηκώθηκα αδύναμα από το κρεβάτι και κουτσα κουτσα έφτασα στη κουζίνα όπου φυλάμε τα φάρμακα. Εκεί ήταν τα μπλε χαπάκια μου, σκορπισμένα μέσα στο ντουλάπι. Άρπαξα το κουτί τους και άνοιξα το καπάκι για να τα βάλω παλι μεσα. Τα χαπάκια μου ήταν λευκά.
