Ήταν το μοναδικό κορίτσι μέσα στην αίθουσα που απλά καθόταν δεν χόρευε με κάποιον. Καθόταν σε μια καρέκλα και κοίταζε με ένα βλέμμα γεμάτο με απογοήτευση τους άλλους μαθητές να χορεύουν, παίζοντας με ένα ψεύτικο ροζ τριαντάφυλλο που ήταν ραμμένο στο φόρεμα της. Η αλήθεια ήταν πως το όλο θέαμα έδειχνε πολύ παράξενο, το ομορφότερο κορίτσι σε όλο το σχολείο να μην έχει σύνοδο στο χορό του Αγίου Βαλεντίνου. Το όνομα της ήταν Βανέσα και δεν ήταν το ομορφότερο κορίτσι όλου του σχολείου μόνο και μόνο για τα σοκολατί της μάτια, τα χρυσά μαλλιά της και το πανέμορφο της πρόσωπο αλλά και για την γλυκιά και αθώα της προσωπικότητα. Από την πρώτη στιγμή που την είδα την ερωτεύτηκα αλλά ποτέ δεν είχα το κουράγιο να της πω πως ένιωθα. Τελικά πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα να της μιλήσω. ''Σε έστησε το ραντεβού σου;'' την ρώτησα. Εκείνη αναστέναξε ''Ναι.'' ''Ποιος ήταν;'' ''Βασικά δεν ξέρω... απλά μου είχε αφήσει ένα γράμμα στο ντουλαπάκι μου και μου ζήτησε να πάμε μαζί στον χορό. Δεν μου είπε το όνομα του αλλά... Δεν με είχε καλέσει κανένας άλλος και ήμουν περίεργη να μάθω ποιος είναι έτσι... να με.'' ''Δεν νομίζω πως το εννοούσε να σε στήσει. Ίσως ντράπηκε τελευταία στιγμή να εμφανιστεί.'' της είπα. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της ''Δεν ξέρω... Μάλλον.'' χαμογέλασα παιχνιδιάρικα ''Δεν το ήξερα πως είχες έναν κρυφό θαυμαστή.'' το πρόσωπο της έγινε κατακόκκινο ''Βασικά... Δεν νομίζω πως...'' ''Τι; Σου αφήνει ερωτικά γράμματα στο ντουλαπάκι σου και δεν ξέρεις ποιος είναι. Αυτό δεν τον κάνει τον κρυφό σου θαυμαστή;'' το πρόσωπο της γινόταν όλο και πιο κόκκινο ''Εμ... Υποθέτω πως... Ναι...'' κοίταξα το τραπέζι με τα φαγητά και τα ποτά ''Θες να σου φέρω κάτι να πιεις;'' ''Βασικά... Ναι, λίγο χυμό. Ευχαριστώ πολύ.'' λίγα λεπτά αφού της έδωσα τον χυμό ενώ μιλούσαμε άρχισε να φαίνεται σαν να ζαλίζεται. ''Είσαι εντάξει; Μου φαίνεσαι λίγο χλωμή.'' ακούμπησε με το χέρι της το μέτωπο της ''Δεν ξέρω γιατί αλλά... με έχει πιάσει μια ζαλάδα...'' ''Θες να βγούμε έξω να πάρεις λίγο καθαρό αέρα;'' την ρώτησα ''Ε... ναι... καλή ιδέα.''.Την βοήθησα να βγει έξω αλλά και πάλι ο αέρας δεν φάνηκε να την βοηθάει. ''Νιώθεις καλύτερα;'' την ρώτησα ''Όχι... Να πάρει... Δεν μπορώ να οδηγήσω μέχρι το σπίτι σε αυτή την κατάσταση.'' ''Μπορώ να σε πάω εγώ στο σπίτι σου, αν θέλεις.'' προσφέρθηκα. Εκείνη μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη ''Αλήθεια; Ευχαριστώ!''.Περπατήσαμε μέχρι το αυτοκίνητο μου. Εγώ κάθισα στην θέση του οδηγού και εκείνη ξάπλωσε στα πίσω καθίσματα. Ενώ φεύγαμε δεν μπορούσα παρά να χαμογελάω όλη την ώρα στην σκέψη πως τώρα θα επέστρεφα στο σπίτι μου... Και θα έφερνα το ομορφότερο κορίτσι του σχολείου μαζί μου. ''Και πάλι, σας ευχαριστώ πολύ.'' μου είπε. Εγώ της απάντησα:''Μην με ευχαριστείς. Τα πάντα για την αγαπημένη μου μαθήτρια.''
