Δεν μπορω να φάω κανονικό φαγητό. Αλλη μια παρενέργεια της πάθησης μου. Η γλωσσα μου λειτουργεί... διαφορετικά από τη δικιά σου. Αυτή η πάθηση προκαλει το κανονικό φαγητό να έχει μια γευση πραγματικα απαίσια. Και πω Θεέ μου ειναι αηδιαστική.
Αυτο όμως δεν σημαίνει ότι δεν τρώω. Βλέπετε, ειμαι ανθρωποφάγος. Με άλλες λέξεις, το μόνο φαγητό που ειναι ικανό να με ικανοποιήσει ειναι η ανθρώπινη σάρκα. Και πω Θεέ μου ειναι πεντανόστιμο.
Δεν ειναι τόσο δύσκολο να μοιάζω όμοιος με τους άλλους: οι άνθρωποι έχουν πολλά θρεπτικά συστατικά και ο καθένας με κρατά χόρτασμενο για κανα μήνα, επιτρέποντας μου να κρατάω ένα σχετικά χαμηλό προφίλ. Ζω με τον γενικό πληθυσμό και καταφέρνω να διατηρώ ένα σταθερό μισθό και τη παρέα με τους φίλους μου.
Μια μέρα, ο φίλος μου ο Γιάννης με πήρε τηλέφωνο ζητώντας με να τον πετάξω μέχρι τον μηχανικο για να παραλάβει το αυτοκίνητο του που είχε αφήσει εκεί πριν από λίγες μερες. Στο δρόμο μας στο μηχανικό, βλέπει ένα φορτηγό με τακο που βρίσκεται στο πεζοδρόμιο και με παρακαλάει να σταματήσουμε και να πάρουμε μερικά τακο. Σταματάμε και παραγγέλνει τακο από έναν γεροδεμένο άντρα. Μετά από μερικά λεπτά με αναστεναγμούς και βογκητά (απαπαπαπα ανώμαλα πλασματα😂 ) επιμένει ότι πρέπει να δοκιμάσω μια μπουκιά. Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φόρα που έφαγα και δεν ανυπομονώ να νιώθω άρρωστος αλλά η επιμονή του Γιάννη τελικά με πείθει. Παίρνω το τακο και το φέρνω στο στόμα μου. Το στόμα μου υγραίνει με την επαφή του. Και πωω Θεέ μου ειναι πεντανόστιμο.
