Πρόσφατα είχα αγοράσει ένα καινούριο σπίτι και... Τίποτα περίεργο δεν είχε συμβεί εκεί μέσα... μέχρι πρόσφατα.Απλά... Δεν καταλαβαίνω. Ζούσα εκεί για τρία ολόκληρα χρόνια και τίποτα παράξενο δεν είχε συμβεί μέχρι τώρα. Η καθημερινή μου ρουτίνα τώρα πια έχει μεταμορφωθεί σε μια σειρά από εφιάλτες. Ένα πρωί ξυπνάω ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και καθώς αλλάζω πλευρό βλέπω πως στο μαξιλάρι δίπλα μου υπήρχε το κομμένο σε αποσύνθεση κεφάλι μιας γυναίκας. Σοκαρισμένος πετάγομαι όρθιος από το κρεβάτι ουρλιάζοντας και τρέχω έξω από την κρεβατοκάμαρα. Η αμέσως επόμενη σκέψη μου είναι να καλέσω την αστυνομία.Καθώς ξεκινάω να τρέξω μέσα στο σαλόνι όπου ήταν το τηλέφωνο σκοντάφτω πάνω σε κάτι. Ανοίγω το φως και βλέπω πως αυτό στο οποίο είχα σκοντάψει επάνω ήταν το πτώμα ενός μικρού αγοριού. Τα πλευρά του ήταν σπασμένα και το κρανίο του ήταν συνθλιμένο.Γρήγορα γυρίζω την πλάτη μου και συνεχίζω να τρέχω στο σαλόνι.Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με αίμα και στην γωνία του δωματίου υπήρχε ένας σορός από μικρά ακροτηριασμένα χέρια και πόδια και στην κορφή υπήρχε το κομμένο κεφάλι ενός μικρού κοριτσιού. Για μερικά δευτερόλεπτα στάθηκα ακίνητος παίρνοντας βαθιές ανάσες προσπαθώντας να ηρεμήσω, αλλά ξαφνικά η πόρτα ανοίγει με δύναμη και μπαίνουν μέσα τρεις αστυνομικοί με τα όπλα τους στα χέρια.''Αχ, δόξα το Θεό!'' αναφώνησα ''Τι στο διάολο συνέβη εδώ πέρα; Ξύπνησα στο κρεβάτι μου και...'' ένας από τους αστυνομικούς στρέφει το όπλο του σε εμένα και μου φωνάζει ''Πέτα το κάτω!''.''Τι; Μα εγώ δεν...''''Πέτα το κάτω αλλιώς ρίχνω!''Κοιτάζω το χέρι μου και βλέπω πως κρατούσα ένα μαχαίρι τόσο σφιχτά που οι αρθρώσεις μου είχαν ασπρίσει.Ο αστυνομικός κοιτάζει πάνω από τον ώμο μου εκεί όπου βρισκόταν το διαμελισμένο κοριτσάκι. ''Τέρας...'' λέει ''Πως μπόρεσες... Την ίδια σου την οικογένεια...''
Αρχίζω να γελάω.
''Αχ, ναι! Τώρα θυμάμαι!''
