Time Machine

Time Machine V

Time Machine V

Ngayon ko lang na-realize yung salitang impulsive at fear. Because right at this very moment I felt it all at once. I kept pushing Drick but to no avail. "D-Drick!" Tili ko pero tumaas lang yung ulo niya at ngumisi. Hindi iyon yung klase ng ngiting binibigay niya sa akin. Hindi yung ngiting may halong pagmamahal.

Nagulat ako nung bigla niyang dinaklot yung dibdib ko. "No!" Sigaw ko. Pero mas malakas siya sa akin habang pumapalag ako. "You're not li-like t-this Drick! You—" love me. Humahagulgol na ako. Because this wasn't only a nightmare, this was reality where the man I loved was turning into someone I didn't know: A monster.

Pinipilit ilagay ni Drick yung dalawang braso ko sa ulo ko sa pagpalag ko. Pero mabilis kong nakalmot yung mukha niya. "You love this, don't you? That's why you're here... That's why..." Nakangising inulan niya ng halik yung leeg ko. Napahiyaw ako sa sakit ng pagkagat niya doon. "Drick! Ano ba! G-Get off meee!" I screamed at the top of my lungs. Nagulat ako nung bigla siyang tumingin sa akin. Itinaas niya yung palad niya at lumapat ng malakas sa pisngi ko. My heart felt like going out of my ribcage. Sa sobrang lakas at sobrang pagkabigla ko ay tumulo na ng tuluyan ang mga luha ko. He started scraping his teeth across my collarbone. Pero ang sakit, it ran deeper than the skin being scraped raw and bitten. "Nooo..." Naiiyak na bulong ko. Pumikit ako. This was nightmare. Drick wasn't... like... this...

Nawawalan na ako ng lakas sa pagpiglas. Nawawalan na ako ng pag-asa. Bakit ganito? Bakit ganito si Drick? "D-Drick... no... no..."

Nabigla na lang ako nung nawala yung mabigat na dagan niya sa akin. May bumalibag. But I was only seeing the ceiling. My mind shut down already. "Rorie! Rorie! Fuck!"

Nanlalaki yung mga mata ko nung may humawak sa braso at pisngi ko. Mabilis akong napaupo at napaatras sa takot. "Rorie it's me!"

It felt like forever... forever since I recognized that voice. "R-Raf?" Nanlalaki yung mga matang yumakap ako bigla sa kanya. Pero ang mga mata niya, nakakatakot. I never saw Raf like this. Mabilis niyang pinulupot ang kumot sa akin. It was like the calm before the storm.

At tumayo. Nakita kong sumusuray na tumayo din si Drick. Dugo na ang gilid ng labi nito. "Tarantado ka a!" Duro nito kay Raf. Nanginginig na pinigilan ko si Raf. "R-Raf..."

Nilagay ako ni Raf sa likod niya at nakatitig lamang kay Drick. Napahiyaw na lang ako nung bigla na lang sumugod si Raf dito. "R-Raf!!!" I screamed. He was mad. Madder than he looked like. Madder than when I see him get mad before. Nakakatakot. "R-Raf please..." Natatakot na pilit kong hinihila yung braso niya. "Raf... baka mapatay mo siya!" Halos hindi na makalaban si Drick dito. Even in his drug-induced state. Humihingal na tumayo lang si Raf at nagbabagang tumitig kay Drick.

"Ga-ga-gago ka!" Hiyaw ni Drick na nakasalampak na sa sahig habang sinusuntok ni Raf ito. "Ginusto yun ni Rorie! Siya mismo ang pumunta dito! Bakit-Bakit sakin ka magagalit? Ha?" Kinwelyuhan ito ni Raf. "Hindi kita papatayin Drick." Galit na inapakan ni Raf yung dibdib ni Drick. "Pero ito lang ang sasabihin ko sayo, sa susunod na lapitan mo pa si Rorie sisiguraduhin kong kakamustahin mo na si kamatayan!"

Nginisian pa ito ni Drick kahit halos bugbog na yung mukha. "Akala mo ba sa ginagawa mo mamahalin ka ni Rorie ha? Nangangarap ka lang!"

Napahiyaw ito ng sinipa ni Raf sa sobrang galit.

"Tangina mo! Gago! Akin si Rorie! Kahit kailan hinding-hindi siya mapapasayo!"

Mabilis akong binuhat ni Raf. Isiniksik ko ang ulo sa may leeg niya. Hindi sinasadyang nailagay ko yung kamay ko sa dibdib niya. And I felt his heartbeat raced faster than the normal. Nararamdaman ko yung galit sa katawan niya. I felt it all.