Met een harde klap slaat hij met zijn vuist op haar tafel. Alle ogen van de leerlingen schieten naar Niels. "Rot dan lekker op naar een hoger niveau met je 8,3" riep hij hard in het gezicht van de geschrokken Juliette. De docent keek toe maar zoals altijd durft hij er niet tegen in te gaan. Ik zie naomi verdrietig naast me zitten terwijl Niels met een trotse houding terug naar zijn plek loopt. Juliette krijg altijd vervelende woorden naar haar hoofd geworpen over van alles. Haar rommelige vlechtjes, veel te grote bril en rare kleding stijl. Ik snap dat eigenlijk wel, ze vind zichzelf helemaal geweldig terwijl niemand haar mag. Echt een verschrikkelijke meid. Ik negeerde haar aanstellerige tranen en probeerde me te concentreren op de laatste 15 minuten van de les. Opeens zag ik een jongen voorbij het lokaal lopen. Hij leek op de jongen die ik vanochtend zag maar ik herkende hem niet zo goed. Hij liep snel voorbij dus ik kon het niet goed zien. Ik draaide mijn hoofd terug naar de docent maar kon mijn gedachten niet meer bij de les houden. Ik stond op en liep richting de deur. "Ik kan het echt niet meer ophouden" zei ik tegen de docent alsof ik naar de wc moest. Ik hoorde hem nog mijn naam roepen maar ik liep al verder. Ik kijk om me heen maar zie hem nergens. "Ik zag hem net nog, hoe kan hij nou weg zijn" dacht ik toen ik de trap afliep. Beneden aan de trap zag ik hem zitten. Hij zat op de onderste trap trede met zijn capuchon over zijn hoofd. Hij had een blauw vest aan en een zwarte broek met scheuren. Ik hoorde een snikkend geluid. Het leek alsof Hij aan het huilen was. Toen ze met zijn mouw over zijn wang veegde om zijn tranen weg te halen wist ik zeker dat hij verdriet had. Ik wilde naast hem gaan zitten en een arm om hem heen slaan. Ik voelde me verdrietig omdat hij verdrietig was. Ik wilde er voor hem zijn en uren luisteren naar zijn gevoel.
