Met het boek in mijn hand liep ik naar de jongen. zijn hoofd kwam tevoorschijn achter zijn handen. Met rode oogjes keek hij me aan. Ik gaf hem het boek en glimlachte naar hem. Ik hoopte dat hij zou terug lachen , maar dat gebeurde niet. hij pakte het boek aan en stond op. "Bedankt" zei hij zacht en liep weg. Ik hoorde die woorden de hele dag door mijn hoofd spoken. Het klonk gemeend maar met zoveel verdriet. hij had iemand nodig. Ik word die gene. Ik geef meer om hem dan hij denkt. Ik hou van hem! Het blijft vreemd, ik ken hem niet. Ik weet niet eens hoe hij heet. Maar ik voel me zo verbonden met hem. Ik hoorde de bel van de school hard. Ik sta nog op de zelfde plek waar de jongen zat. Dat betekent dus dat ik te laat ben in de les. Ik kan me helemaal niet meer concentreren. Ik liep naar de conciërge om een te laat briefje te halen. Hij keek me verbaasd aan. "Hoe kan je nou na de pauze te laat komen" vroeg hij verward. Ik keek hem aan en ik zei niks. Hij had gelijk door dat ik geen antwoord ging geven en vroeg naar mijn naam. "Isabel van der velden" zei ik serieus. Hij gaf daarna het briefje en ik liep door naar het lokaal. Ik zag Niels vanaf de gang al boos naar mij kijken. Is het raar dat ik bang ben voor mijn beste vriend? Hij doet me niks aan toch? Ik liep met trillende benen en gaf met mijn zweethanden het te laat briefje aan onze docent natuurkunde. Ik liep door naar mijn plek en ging rustig zitten. Ik keek naast me en zag Naomi zitten met een oranje sjaaltje om haar nek. Als ik eerlijk ben vond ik het erg lelijk bij het rode shirt dat ze aan had. Maar ik dacht aan wat er was gebeurd bij mijn jongen. Ik dacht aan zijn verdrietige gezicht. Toen dacht ik weer aan Naomi die waarschijnlijk altijd het zelfde gevoel heeft. "Je ziet er leuk uit vandaag,Naomi" fluisterde ik in haar oor. Ze keek me verbaasd aan maar bedankten mij. Ik zag een glimlach op haar gezicht die ik nooit eerder had gezien. Dit was de eerste keer dat iemand iets aardigs tegen haar zei. Ik zag het aan de manier hoe ze naar me keek. En eigenlijk voelde het best goed om haar een keer een compliment te geven in plaats van haar altijd maar uit te lachen.
