Ik stond daar maar, ik durfde niet te gaan zitten en ik blijf maar naar hem kijken. Ik vroeg me af wat er aan de hand was. Ik zag voor me hoe ik hem een knuffel gaf. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik snapte niet waar ze vandaan kwamen maar ik voelde me zo slecht. Ik voelde me laf dat ik niet gewoon durfde te vragen hoe het met hem gaat. Ik stond achter hemen dacht aan hoe ik hem kon helpen. Een enorm geluid klinkt door de school. De bel gaat en iedereen komt de gangen op lopen. de jongen staat op en loop met zijn gezicht naar beneden de school uit. Ik stond daar nog steeds toen ik Niels voorbij zag lopen. Ik dacht dat hij gewoon doorliep maar hij zag me al staan. Toen hij voor me stond vroeg hij wat ik deed. Wat moet ik daarna op antwoorden? "Ik sta hier te denken aan de mooiste en leukste jongen van deze school" dacht ik. "Ik wilde net naar mijn locker lopen om mijn jas te pakken" zei ik tegen hem. Hij keek me een beetje vreemd aan, alsof hij doorhad dat ik loog. Maar hij zei niks en liep weg. Vervolgens ben ik naar huis gegaan. Ik woon ontzettend dicht bij mijn school dus ik was snel thuis. Ik pakte snel wat fruit en liep naar boven. Ik sloot me op in mijn kamer en deed het licht aan. Ik kon mijn gedachten niet stoppen. Ik bleef maar denken aan die ene jongen. "Hoe heet hij eigenlijk?, hoe oud zal hij zijn? En waarom is hij zo verdrietig?" vroeg ik mezelf steeds af. Ik ging op mijn stoel zitten, pakte een potlood en wit papier. Ik probeerde hem te tekenen. Ik teken best vaak. Als ik iets mooi vind of intressant vind maak ik er altijd een foto van en later teken ik de foto na. Deze keer had ik geen foto maar met mijn gedachten van zijn prachtige gezicht kon ik het goed doen. Ik tekende hem op de manier hoe hij de hoek om liep en mij die onbetrouwbare glimlach toewierp. Ik glimlachte toen ik zijn stralende ogen tekende. Die avond viel ik in slaap met hem in mijn gedachten.
