UNEXPECTED

UNEXPECTED chapter 23

CHAPTER 23

Emman's POV

nagising ako na nasa sahig. Nakatulog na pala ako kagabi kakaiyak. Argg!! ang hina mo naman Emman eh.

tumayo ako at inayos ang sarili, 2days remaining. 2 days nalang at aalis nako, parang ang unfair ko kung puro sama ng loob ang pinapakita ko sakanila, hindi dapat sila nadadamay samin ni Jimin. Hayz

lumabas ako ng kwarto ko, 6:30 am palang, wala pang ilaw sa sala, umalis na ba sila? pero hindi naman nila pinapatay ang ilaw kapag umaalis sila eh.

napatingin ako sa pinto ng kwarto ni Jimin at napa buntong hininga nalang.

"Ahy! tae ka!!!"

napa pikit ako ng mata, dejavu ba to? lagi nalang ako nagugulat sakanya, nakatayo siya sa may gilid ko, sa part na walang ilaw.

nagbuntong hininga nalang ako at naglakad na papuntang sala para sana buksan ang ilaw pero nagulat ako nung yakapin niya ako mula sa likod.

*tug! tug! tug!*

wag kang iiyak Emman!! ma awa ka sa sarili mo.

pero kahit anong pilit kong pigilan, tumulo padin siya.

"I love you Emmanuel"

bulong niya habang nakabaon ang ulo sa batok ko medyo malapit na sa shoulders.

tuloy tuloy na ang pag luha ko. Ang labo naman Jimin, kelan mo ba ako hahayaang mag move on?

"Jimin, you said we have to do what's necessary. Why are you like this?"

"I know, but please let me, just this time"

hinigpitan pa niya lalo ang yakap niya saken. Nasasaktan ako lalo, gustong gusto ko siyang yakapin pabalik, pero pa aasahin ko lang sarili ko. Mas mabuti nang tuloy tuloy na.

kumalas ako sa pagkakayakap niya.

"we have to move on, this is what you want. Let me move on Jimin"

sabi ko at iniwan na siya doon, bumalik ako sa kwarto ko. As usual, iyak nanaman ako.

----

Jimin's POV

naiwan akong nakatayo lang dito. Masakit, masakit sobra. Napaiyak nalang ako.

sa mga oras na to hindi ko alam kung anong pipiliin ko, parang gusto ko na mag quit kahit sa pagiging kpop idol, pero ano bang difference na magagawa nun? kahit umalis ako, ako padin si Park Jimin, ganun padin. Wala padin ang privacy, hindi ko na mababalik yun.

hindi ko na kaya, gusto kong ilabas lahat ng nararamdaman ko.

bumalik nalang ako sa kwarto ko, tumutulo padin mga luha ko, wala nakong lakas para punasan pa to, hindi lang naman sila titigil.

"My heart aches :'(   #JIMIN"

"I hope you guys are happy now, please dont hate anymore. Your Jimin is all yours now, I already let go of the love of my life. Are you happy now?  #JIMIN"

nag tweet ako, alam ko hindi naman lahat ng fans namin gusto tong mangyare pero ang sama lang tlaga ng loob ko, sa mga taong makasarili, hindi nila kayang ibigay sakin, samin ng Bangtan ang rights namin. Karapatan naming mag mahal ng taong gusto namin. Pero hindi nila kami hinahayaan.

bigla akong may narinig na katok sa pinto.

"hyung"