To Love Again (MAICHARD Fan-Fiction) (Completed)

Kabanata 14.

Kabanata 14.

Most physical pains are temporary. Emotional pains, on the other hand, have the ability to last for decades. They may not be constant, but they have the ability to resurface again and again for years to come.

Halos isang buwan na ang nakalipas pero di kupa rin nakalimutan ang sakit na maid ulit sakin ng huli namin pag uusap ni Alden, imbis mawala Ito ay lalo itong nadadagdagan sa tuwing naka kasama namin sila ng Girlfriend niya.

Minsan pag naalala ko ang masasaya namin pinag samahan ay lalo lang itong nag bibigay ng sakit sa akin puso.

One memory to trigger another painful memory.

Minsan ginagawa kuna lang busy ang akin sarili, upang di siya maalala at ma miss.

To miss that someone that you now know you couldn't spend your life with.

Napa buntong hininga na lang ako ng malalim dahil sa mga iniisip ko.

Imbis mag isip ulit ng kung ano ano ay ibinaling kuna lang ang akin attention sa akin pagkain, andito kami ngayon ni Juancho sa isang restaurant malapit sa kanya, munit parang di ko siya kasama dahil masyadong siyang busy sa cellphone.

Kung wala siyang ka tawagan at may ka text siya, pag tinatanong mo kung sino lagi niyang sinasabi tungkol sa negosyo Kaya hindi na ulit ako nag tatanong pa.

"You okay?" Tanong niya sakin ng nakita niya akong nakatitig lang sa akin pag kain.

"Masama ba pakiramdam mo o ayaw mo ng pag kain?" Tanong niya pa ulit staka niya inilapag ang kanyang cellphone sa lamesa.

"Okay lang ako, medjo pagod lang sa trabaho." Sagot ko sa kanya.

"Oo nga pala pupunta pala kami ng Cebu ng mga kaibigan ko." Sabi niya sa akin.

Tumingin lang ako sa kanya.

Wala ba siyang balak yayain man lang ako o isama, lagi niyang sinasabi sakin na next time na mag out of town kami mag ka kaibigan isasama kita pero na kailan out of town na sila ni isa dun hindi ako nakasama.

Minsan inuunahan niya pa ko na baka busy ka at marami kung trabaho Kaya hindi na kita isasama, at kailan pa siya nag desisyon para sakin na hindi ako makakasama.

Kaya hinahayaan kuna lang siya Kesa pag awayan nanaman namin ito.

Kahit sa pagpapakilala sa parents niya pero siya pangako, ako na lang ang napagod at hinayaan na lang din yun dahil lagi kaming nag aaway.

Nakaka pagod din makipag away sa kanya sa huli ako pa rin ang sususko at mang hihingi ng sorry sa kanya.

"Hindi ba ako pwdeng sumama?" Tanong ko sa kanya kahit alam kuna ang isasagot niya.

Kinuwa niya ang akin kamay na nasa lamesa at hinawakan ito.

"Next time na lang babe, kasi alam ko rin na busy ka at for the boy lang ang lakad na ito."

"Promise babe next time isasama na talaga kita." May halong lambing na sabi niya sakin.

Binigyan ko lang siya ng pilit na ngiti.

"Kailan ang alis niyo?" Tanong ko.

Binitawan niya ang akin kamay at staka sumadal sa kanyang kinauupuan.

"Mamaya ng madaling araw."

Lagi na lang siya gento sa tuwing may lakad siya, malalaman kuna lang na wala siya sa bahay nila, trabaho o sa manila pag di mo pa siya tatawagan at tanungin kung asan siya, Buti na lang ngayon nag sabi siya kagad kayo ilang oras na lang paalis na siya.