Ölümsüzlerin Kehaneti: Büyük Savaş

TANIDIK YÜZLER

Kafesin parmaklıkları aşırı parlaktı. Malia'yı uyandırmam lazımdı. Bu kafesin içinde kendimi çok halsiz ve güçsüz hissediyordum. Malia gözlerini açtığında ilk olarak afalladı ve uyandığında korktuğunu belli etmesede şu sözlerinden anlamıştım korktuğunu,

- Ben nerd-de-yim.

Bende korkuyordum ama ona güven vermem lazımdı,

- Bizi kaçırdılar ama merak etme sana birşey olmasına izin vermeyeceğim.

Karanlıktan gelen bir ses beni ürkütmüştü ama bu sesi bir yerden hatırlıyordum.

- Benden sonra başkasını bulmuşsun Jack.

- Bizi neden kaçırdın Chloe. Biz sana birşey yapmadık.

Bu sözleri söylerken çok halsizdim. Kafesin parmaklıklarında bir şey vardı. Beni güçsüzleştiriyordu.

- Yapmadınız ama yapacaksınız. Kehanete göre yüz yıllar sonra bir delta doğacak ama bu delta savaşı sonlandıracak. Ben seni önceden öldürmeliydim. Senden şüphelenmiştim zaten. Sen kehanetteki deltasın ve bende senin karşına çıkacak vampiri çok iyi tanıyorum. Evet sende tanıyorsun.

Daha önce o kehanet mi dedi? Benim üstümde neden bu kadar yük var ki? Bir dakka ben kiminle savaşacağım? Bu sorular kafamın içinde yankılanıyordu. Ama birden bir ışık aydınlattı heryeri ama bu dolunay ışığıydı. Kendimi yine kontrol edemiyordum. Yine koku alma ve duyma özelliğim gelişmişti. Oda da dört kalp atışı vardı. Diğerinin kokusuda tanıdıkdı. Bu kokuyu çocukluktan beri duyuyordum. Bu koku Alex'e aitti...
Dolunay beni ve Malia'yı daha güçlü yapıyordu ama  kafesten kaçmamıza yetmemişti. Daha güçlü olmak için dönüşmeye çalıştım ama fayda vermedi. Kafeste her ne varsa gücümü kullandırmıyordu. Bir daha deneyecekken,

- Boşuna deneme Jack. Bu kafes kurtboğan ve gümüş karışımından yapıldı ve dolunay ışığında dövüldü.

Demek bu yüzden kafesi açamıyordum. Ay ışığı Alex'in yüzüne vurduğunda Alex tanınamıyacak bir şekilde bana bakıyordu. Yüzü bembeyaz kesilmişti. Dişleri uzun ve sivriydi. O da bir vampir olmuştu. Neden sevdiklerim bana karşı savaşıyor ki? Malia bana,

- Sakin ol.

D1edi ve ulumuya başladı. Uluması kulağımda sözcüklere dönüşüyordu. Galiba kurt adamca veya kurtça öğrenmiştim. Onunla beraber bende uluyordum. İkimizde,

- Leonardo, bizi kaçırdılar yardım et. Bizi kafese soktular.

Malia melez olduğu için kurtboğan ona pek zarar vermemişti ama brn bu kafeste olduğum her dakika boyunca zehirleniyordum. Alex bana yaklaşıp,

- Senle artık bir kan davamız var. Ben seni zevkle, yavaş yavaş öldüreceğim. Kehaneti değiştireceğim. Ben senin bütün kanını son damlasına kadar içicem ve senin kafa tasını odamın baş köşesine koyacağım. Artık senin karşında dostun değil ebedi düşmanın var!

- Alex bu sen değilsin. Senle ben anasınıfından beri arkadaşız.

- Artık değiliz bu ölümsüz beden benim en büyük arkadaşım.

Beden mi? Bu Alex değildi. Bedenini birisi veya birşey ele geçirmişti.

- Seni lanet şey Alex'in bedeninden hemen çık.

- Ben bu dünyada var olan ilk vampirim. Beni yakan kurt adam ve onun soyundaki kurt adamları öldürmek için ant içtim. Senin ölümün benim elimden olucak. Ben geçmişimi hatırladığım zaman bu beden tamamen benim olacak!

- Alex beni duyabildiğini biliyorum. Lanet ruhu yenebilirsin. Bunu yapabilirsin. Sen benim en yakın arkadaşımsın. Sana herzaman güveniyorum.

- Artık Alex yok Jack. Artık sonsuza dek ben varım. Sen Alex'i kurtaramıyacaksın.

- Alex sen hâlâ burdasın biliyorum.

- Jack, ba-a-na yard-ım et...

- Kes sesini o yardım edemez artık senin bedenin artık benim!

Alex bana doğru yaklaştı ve,

- Sen ona yardım edemezsin. Sana zaten kimse yardım etmiyor. Sen niye ediyorsun. Baban seni küçük yaşta bıraktı. Sen hâlâ onun peşinden ağlıyorsun. O senin...

Sözünü duvarın patlaması böldü. Bu bir kurttu ama gölgeler yanında uçuşuyordu. Kurt birden bütün vampirlerle savaşmaya başladı Chloe ve Alex kurta karşılık verecekken. Leonardo ve sürünün geri kalanı beraber bizi kurtarmaya geldi. Kurt birden gölgelerle birlikte uzaklaşmaya başladı. Onu takip ettim ve bir süre sonra durdu. Bir kaç saniye sonra gölgeler onu kapladı ve bir insana dönüştü. Olamazdı! İmkansızdı! Bu bu benim babamdı...