Belkide bir işarettir yaşadıklarımız. Aşk ise tesadüfleri sever.
Öyle güzel konuşuyorduk ki hiç uyuyasim gelmiyordu. Sabah işe gitcemi bile bile gec saatlere kadar konuşuyorduk hiç gec yazmıyor hemen cevap veriyordu. 1 hafta öyle konuştuk. 29 ekim gecesi konser vardı tabiki gidecektim. Sıla ben ve annesi gitmistik , bende o sıra tolgayida cagirmistim. Çok kalabalık olduğu için bir türlü denk gelememistik. Konser bitmis biz öyle denk gelmiştik bizde bi yerde oturduk konuşmaya başladık. Tabi ben o sıra icimden busuru sey geçiriyordum. Ona orda o kadar sarilmak istemistim ki yapamamistim. Ya yanlış anlasaydi ya itleseydi diye düşünüyordum. Saat baya gec olmuştu annem sürekli arıyordu. Tolgada beni eve bıraktı ve bizim burdan metroya binip gidecekti. Artık vedalasma vakti gelmişti. Nasıl olduysa sarıldık bir birimize. O an kalbime yerinden çıkacakmış gibi atıyordu. Yanagimdan öptü ve bende opucekken yanlislikla kafasını çevirdi ve baya yakın bir şekilde yüz yüzde denk gelmistik. O an o kadar utandim ki birden ben ''Hayir ordan değil " diye bir cümle kurmustum onu ne akılla kurdum söyledim bilmiyorum. Hersey cok guzeldi o gece o kadar mutluydum ki hiç bir sey beni uzemezdi belkide o vedalaşma herseyin başlangıçiydi...
