Chapter Seventeen
”You’re Special for Me”
J-Hope’s POV:
Katatapos lang ng soccer practice. Wwwaaaaa! Nakakapagod. >.<
“J-Hope! Pupunta kang battleground mam’ya?” –Jin.
“Naman. Kelan ba ako nawala dun?” sabi ko naman, sabay smirk.
Wahahaha. Ang angas ko lang eh ‘no? xP
He just shrug, at tinapik ako sa balikat.
“Sabi ko nga. Psh. kita-kita nalang mamaya.”
Tumango lang ako, as response.
Naglakad na ako papunta sa sasakyan. Yung service vehicle ng A4. Uuwi nga muna ako. Inaantok ako eh. _._
Alam niyo yun? Yung di ako nakatulog dahil sa nangyare kagabi. Yung ano--!
Yung—AISH! Basta yun nay un! =___=
Pakensh*t lang kase! Napuyat ako kakaisip nu’n. >3<
Psh! at dahil maaga pa naman, matutulog muna ako saglit. Mam’yang 6:00, na ako pupuntang battleground. :D
“Excuse me… k-kilala mob a si Raven? Raven Kim?”
Napa-angat ang tingin ko ng bigla may magsalita.
O___O
Tumigil sa pag-ikot ang mundo ko ng makita siya.
“Uhmmm… ang alam ko kase, magkaklase kayo. Lage ko kayong nakikitang magkasama eh. Nakita mo ba siya?”
The way she talk.
Dug.dug.dug.
The way she moves.
Dug.dug.dug.
The way she looks at me.
“Excuse me, mister? A-are you okay?”
I-I rememberDeath…
“M-may problem aba sa mukha ko?”
Bigla naman akong natauhan.
“H-hah?”
Oh f*ck! Why am I stuttering?! >____<
“Uhmmm… gusto ko sanang kamustahin si Raven…”
Gaaaaahh! Ang weird ng nararamdaman ko!
“Uh…yeah s-she’s fine.”
She sighs.
“Buti naman.”
BINABASA MO ANG
Long Lost...
RandomThere are things we believe to be lost... And as time goes by we keep on searching... But what we don't know... We have it already... We just keep on ignoring...
