Long Lost...

His Monster Sister(Second Wave)

Chapter Twenty One (Part Two!)

His Monster Sister(Second Wave)

Raven Kim's POV:

The water-proof paint feel soft in the palm. I gently brushed it with my fingers, tracing the black lines and curves on the wall.

"Kung saan nag-umpisa ang lahat., malayo ka man at mawala ng matagal. Doon at doon ka pa din babalik...."

May mga pangyayare na nag-f-flashback sa utak ko...

"I don't want to see that witch in this house!!! She killed my mom!"

Binato ako ng batang babae ng teddy bears na hawak niya... Naiyak ako...

"Hindi ka tao! Isa kalang illusion! And you don't desserve to leave! You don't desserve a perfect family!!!"

Pailang ulet na ba nilang nasabi yan? Di ko na matandaan, dahil sa sobrang dami.

Pero, alam kong hindi totoo yan.

Ang tanging alam ko lang ay may masaya akong pamilya. At heto ako ngayon, umiiyak dahil wala na yun....

"Umalis ka na! Tumakaska na! At wag na wag kang bumalik! "

I saw him beaten by those men. His face was covered with blood.

Pero ano? Tumakas nga ako. Di ko manlang nilingon o tinulungan ang taong nag-alaga sa'ken sa laboratory... Para ko na siyang Kuya...

Unti unti kong iminulat ang aking mga mata at tuluyan na ngang tumahimik ang paligid...

P-pero... Nagsisisi ako na nagmulat pa ako. Dahil sa sitwasyon na nakikita ko.

Blood.

Break glasses.

Corpses on the floor.

Napasigaw ako.

Nabitawan ko yung hawak ko.

I could hear it dropped unto the floor, as I slowly stepped backward... N-no! Wala na naman akong nagawa. I cried...

Mga pangyayare sa nakaraan. Na di ko na nga halos matandaan. Pero bakit bumabalik sa alaala ko ngayon?

Si Mommy, si Daddy.

Namatay sa harap ko mismo.

Iniwan nila ako sa isang ospital. Pero, ospital ba talaga yun? They always treated me like an animal.

Doing all tests on me. Turok sa kanan. Turok sa kaliwa. Vials... pills... and tubes... Lahat ng yun nakakabit sa akin...

"Raven... Yan ang pangalan mo, anak. Ikaw si Raven Kim. Ang pinakamamahal kong si Raven."

She smiled at me after she stated that.

Yung ang last time na nag-smile bg walang halong pagkukunwari si Mommy...

Raven Kim. Yan ang pangalang ibinigay sa akin ng Mommy at Daddy ko. That's why I treasured it alot.

But I wander why they always had to leave me?

"Annie! Wag mo nang balikan ang batang yan!!!"

Sabi nu'ng lalaki. Galit na galit siya. At natatakot ako sa mga mata niyang punong-puno ng galit. Naiyak lang ako habang nakayapos sa balakang ni Mommy.

"Stop it, Junsu! You're scaring her! Kahit anong sabihin mo, anak ko pa rin ang batang 'to!"

Matapang at palaban. Yan ang Mommy ko.