Long Lost...

eto ako eh!!!

CHAPTER ONE

“eto ako eh!!!! TT___TT”

Raven Kim’s POV:

“Dad! Mom! NO!”

Bakit ganun?! They didn’t look back. Instead, pinatakbo na nila ng mabilis ang kotse.

No! It can’t be! Bakit nila ako iniwan?!

“DAD! MOM!”

I’m running after them. Though alam ko naman na hindi ko sila maaabutan.

Tears keep springing on my eyes.

“Mom… dad… *sobs* DON’T GO!!!”

I screamed it out.

My sight is getting blurry. Pero patuloy pa rin ako sa pagtakbo. Hannggang sa natisod ako sa kong ano.I just let myself fall on the ground. And feel the pang of pain, strike my knees, arms and elbows. Namanhid lang ang katawan ko, pero di pa rin tumitigil sa pag-agos ang aking luha.

I know it hurts to fall. Pero ang maiwan, mas masakit…

*sobs*

*sobs*

*sobs*

        Bigla akong napabangon. O__O

What a dream!! Another nightmare! Worst nightmare!!! >___<

Ayoko ng panaginipan ulet yun. Huhuhu…

Napatingin ako sa aking phone. Oh! Umaga na pala. Tsk. Tamang-tama lang pala ang gising ko eh. ^_____^

Pumunta na akong banyo.

Nag-toothbrus, naligo, nagbihis at---

“Onee-chan! Gora na po ako!”

Lumabas mula sa kitchen si ate.

“o sya, sya. Mukhang atat na atat ka na naman eh.” ^____^

Ahihihihi! Syempre! Makikita ko kaya ang aking pag-asa sa buhay!

*blush*

Ambaduy ko talaga. Tsk.

Camera? Check.

Placards? Check.

Boses? Ahem! Ahemmm!!! Check.

Sarili! CHECK!

(^o^)

“let’s go girls! KAYA NATIN ‘TO! Fighting!”

Sigaw ko.

Tumakbo kami dun sa may gate ng school, at nakipagsiksikan sa ibang estudyante na kanina pa naruroon.

Mainit. Masikip. Pero kaya an ‘to. Sa araw-araw ba naming ginawa ni Lord, eh ganito rin ang pinagkakaabalahan ko. At syempre, kasama ko sa kalukohang ‘to ang aking mga kaibigan. Kaya pasanayan na lang yan. Tsk.

Spazz dito. Spazz doon. Waaa~! Excited ang lahat. Kase, any moment from now, eh dadating na sila. \*o*/

Kyaaah! Kinikilig na tuloy ako. Ahohoho! ^O^

Can’t wait to see them na!

“sana naman mapansin na nila tayo, mga sis!”

“korak! Lalo na ni fafa Mir ko! *___*