Long Lost...

A Total Fall-out

Chapter Nineteen

”A Total Fall-out”

 

Raven Kim’s POV:

 

“M-may saket din naman ako uh.”

I tried my best not to break my voice in front of him, and I succeed.

Natigilan siya sandal sa sinabi ko. Naniniwala kaya siya? Na-gets kaya niya yung ibig kong sabihin?

“Hahaha. Ano? Sinisipon ka lang yata eh.” xD

I earned all the courage that i have just to say that! ‘tas sasabihin niyang sinisipon lang ako?! T^T

“A-at alam mo ba, p-pwede akong mamatay.”

“Ano ka ba?! Di ka mamamatay sa sipon.”

>____<

J-Hope... ba’t hindi mo ko kayang paniwalaan?

“Halika ka nga dito.”

Bigla nalang niya akong niyakap. Tsaka hinalikan sa noo.

>____<

J-Hope, dahil sa ginagawa mong ito, lalo akong nasasaktan.

“Uh… s-sige.. I have to go…”

T______T

Yun lang yun. Iniwan na niya ako.

Sigh.

Hindi ko na alam ang gagawin ko.

Ano  Raven, kaya mo pa ba?

Hahaha.

Mukhang ‘di na eh. ‘ta mo! Sirang-sira ka na. Tsk.

Umalis ako sa garden. Gusto ko pumunta sa isang lugar. Malayo sa tao, tahimik, walng gulo. Gusto ko mapag-isa.

“Oo... siya nga.”

“Grabe, nagawa niya yun?”

Habang naglalakad sa corridor, pinagtitinginan ako ng mga tao.

“Ay naku... dapat diyan, sabunutan eh. Ahas pala.”

“Tsk. Oo nga. Anlandi! Grbe! Kaya pala.”

Napayuko nalang ako.

Alam kong ako ang pinag-uusapan nila.

“Yikes! May mukha pa siyang ihaharap?!”

“Dapat, mag-drop out nalang siya.”

>_______<

Wala akong nagawa kungdi tumakbo. P*cha! Tatakbo na naman?! Ayoko nang ganito!

            Hindi ko alam kong sa’n ako dadalhin ng mga paa ko na ‘to. Bahala na! Ang gusto ko lang ngayon ay ang lumayo.

I clutch my knees as tears keep on falling from my eyes. The pain inside my chest is numb anymore. What more could I feel?