Jimin's Diary [kookmin]

Stayed Up All Night

ครั้งหนึ่งจอนจองกุกตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วคลำหาอะไรบางอย่างบนที่นอนที่ว่างเปล่าของผม พอเขารู้สึกถึงความผิดปกติจึงผงกหัวขึ้นมาดู แต่ผมที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานมองเห็นท่าทางแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้วจึงวางมือจากแป้นพิมพ์แล้วหันไปมองเขาตรงๆ แทน

ผมเอ่ยถามเบาๆ "นายหาอะไร" คิดว่าดังพอจนจองกุกสะดุ้งเฮือกใหญ่ เขาหันมองมาทางผม ห้องนอนของเรามืดมิดมีเพียงแสงจากโคมไฟตรงหัวเตียงและจากโคมไฟบนโต๊ะทำงานของผมเท่านั้น แสงสลัวๆ สะท้อนสีหน้าที่โล่งใจของเขาให้ผมมองเห็นได้อย่างชัดเจน ทั้งโล่งใจแล้วก็แอบตำหนิไปในตัว

"นายไง" เขาค่อยๆ ลุกจากเตียง เดินมากอดผมจากทางด้านหลังด้วยท่าทีง่วงๆ ดวงตาจะปิดอยู่รอมร่อ จอนจองกุกก้มหน้าลงวางคางลงบนไหล่ของผม "ทำงานเหรอ ทำไมไม่นอน"

"อืม..ตอนกลางวันหัวมันไม่แล่นน่ะสิ"

จองกุกจูบเบาๆ ที่ข้างขมับของผม ก่อนจะกดปิดโคมไฟบนโต๊ะทำงาน จัดการเซฟไฟล์ให้อย่างเรียบร้อย แล้วดึงแขนผมลุกออกจากเก้าอี้ "ที่หัวนายไม่เเล่นเพราะไม่ได้นอนน่ะสิ"

ผมยิ้มท่ามกลางความมืดมิด จองกุกพาผมไปนอนยังที่นอนฝั่งตัวเอง เพราะเขารู้ว่าผมจะมองอะไรไม่ค่อยเห็นในความมืด ส่วนเจ้าตัวก็เดินอ้อมขึ้นไปนอนบนเตียงอีกฝั่ง ดึงแผ่นหลังผมเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

"ฉันทำนายตื่นหรือเปล่า" ผมถามอย่างรู้สึกผิด จริงๆ แล้วผมไม่เคยอยากทำตัวให้เขาต้องเป็นห่วงเลยสักนิด ความรู้สึกนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นภาระ ต้องคอยให้เขาดูแล เหมือนกับเด็กๆ จอนจองกุกทำงานหนักมากพอแล้ว ผมไม่ควรเห็นแก่ตัวตื่นขึ้นมาทำงานของตัวเองกลางดึกจนรบกวนเขาแบบนี้เลย

"ก็นิดหน่อย"

"ขอโทษนะ ถ้างั้นนอนเถอะ" ผมซุกหน้าลงกับหมอนเตรียมตัวหลับ แต่จอนจองกุกกลับลุกขึ้นชะโงกหน้ามาทางผมด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ "ว่าไงนะ"

"อะไรของนาย" ผมถาม

"นายทำฉันตื่นแล้วจะหนีหลับไปคนเดียวเหรอ"

ในตอนนั้นเองพวกเราสบตากันภายใต้ความมืด มีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากโคมไฟที่ส่องโดนซีกหน้าด้านข้างของจองกุกเท่านั้น ทันใดนั้นเองผมก็เพิ่งเข้าใจความหมายของเขา

"ตอนที่ฉันถามว่า 'ฉันทำนายตื่นหรือเปล่า' นายเข้าใจว่าไงห้ะ?" จองกุกคลอนหัวไปมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่กลับแฝงไปด้วยนัยยะมากมาย ทำเอาผมไม่รู้จะรับมือกับความรู้สึกนี้ยังไงดี

จริงๆ แล้วจองกุกเองก็ไม่ได้ทำตัวให้ต้องรู้สึกผิดด้วยสักนิด

"รู้อะไรไหม..ที่ฉันไม่ได้นอนมันก็เพราะนายนั่นแหละ จอนจองกุก ไอบ้าเอ้ย!"

Jimin

1/5/2018