Jimin's Diary [kookmin]

A man love rain

จองกุกไม่เคยบอกว่าชอบฤดูฝน ผมคิดเรื่องนั้นออกได้เองก็ตอนที่เห็นเขาเริ่มลุกขึ้นมาชงกาแฟแต่เช้าตรู่ ฮัมเพลงออกมาอย่างสบายอารมณ์แม้กระจกหน้าต่างจะเต็มไปด้วยหยาดฝนที่ทำให้กรุงโซลเบื้องล่างกลายเป็นภาพที่พร่ามัว 

เขาถามว่า "ชาสักแก้วไหม" ตอนที่ผมเดินไปนั่งในครัวด้วยท่าทีสลึมสะลือและเส้นผมยังคงยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง  "ฉันอยากกินนม" จองกุกจิ๊ปากในลำคอเบาๆ ด้วยท่าทีไม่ค่อยพอใจกับคำตอบเท่าไหร่นัก "นายแพ้นมเลิกกินได้แล้ว" แล้วเขาก็หันไปชงชาแทน

เช้าวันพฤหัส ฝนตกตั้งแต่เมื่อคืนแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จอนจองกุกเริ่มแต่งตัวไปทำงานตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่สว่าง ชุดสูทของเขาเรียบร้อยเสมอ กาแฟหมดไปหนึ่งแก้ว เสี้ยวหนึ่งของมันติดอยู่ที่ริมฝีปากของผม

ผมไม่เคยถามเขาออกไปตรงๆ เฉกเช่นเดียวกับหลายๆ เรื่องที่ผมไม่จำเป็นต้องถามออกไปเพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่ผมคิดมันเป็นความจริงมากแค่ไหน บางครั้งจองกุกก็ไร้เดียงสาอย่างน่าเหลือเชื่อ เขาเหมือนต้นไผ่รอคอยวันที่ฝนตกเพื่อตัวเองจะได้เติบโต ในขณะเดียวกันก็เป็นเขาเองที่เป็นต้นไม้ใหญ่คอยดูแลต้นหญ้าเล็กๆ อย่างผมมาตลอด 

พอวันอาทิตย์มาถึงมันก็มาพร้อมกับแสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องลอดผ้าม่านเข้ามา อากาศอบอุ่นขึ้น ผมกอดเขาภายใต้ผ้าห่มผืนนั้น เห็นเขานอนลืมตาอยู่เนิ่นนานจึงเงยหน้าขึ้นไปจูบปลายคางของเขาเบาๆ 

"คิดอะไรอยู่" ผมถาม

จริงอยู่ว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ และวันอาทิตย์มีความหมายว่าเราจะนอนอยู่บนเตียงทั้งวันโดยที่ไม่ต้องลุกมาทำอะไรเลยก็ได้ แต่ผมก็ยังสงสัย 

"วันนี้ฝนไม่ตก" ผมพยักหน้ารับเล็กน้อย รอคอยประโยคต่อไป "อากาศก็สดใส" ผมกอดเขาแน่นขึ้น 

"แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกห่อเหี่ยวจังนะ" 

คนบางคนไม่ชอบเปียก  ไม่ชอบยืนเบียดเสียดกันบนรถไฟใต้ดินที่มีกลิ่นอับอยู่ตามเสื้อผ้า ไม่ชอบเดินบนทางเท้าที่มีน้ำเจิ่งนอง ไม่ชอบกลิ่นหลากหลายกลิ่นที่ตีกันมั่วไปหมดตอนที่ฝนตก แต่ผมรู้ว่าจองกุกไม่ใช่แบบนั้นเลย เขาพกร่มแต่ก็ยังทำให้ตัวเองเปียกทุกครั้งตอนกลับถึงบ้าน 

"ฉันทำบราวนี่ที่นายชอบให้ดีไหม?" ผมเอ่ยถามเขา จองกุกหันมายิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมาโอบกอดผมตอบ 

"เพอร์เฟ็กไปเลย" 

Jimin

28/4/2020

#จีมินไดอารี่