Y A S A K

Demir

Eve vardığımda saat beşi geçiyordu. Bugün diğer günlere nazaran daha yorgundum ve hafiften başım ağrıma başlamıştı. Bir de erken yatmak yerine o partiye gitmek zorunda kalmamın sıkıntısı eklenince ağrımın giderek artacağını şimdiden hissedebiliyordum.

Kapıdan içeri girer girmez "Şaziye Teyze," diye seslendim. Mırıldandığı eğlenceli şarkı kulağıma kadar geliyordu.

"Kızım sen mi geldin? Odandayım gel," diye bağırdı şen şakrak sesiyle. Yanına doğru koridor boyunca ilerlerken bu eve taşındığım ilk gün aklıma geliverdi. Bana musallat olan o tuhaf ruh haki de babam işte  eve gelene dek sürdü.

Evimiz Sarıyer'de bir sitedeydi. Yeni bir binadaydı dairemiz ve kullanışlı, geniş bir ev olduğundan babamla ikimize büyük geliyordu. Şaziye Teyze de tatlı mı tatlı, bu kocaman evi tek başına çekip çeviren yardımcımızdı. Babam, annemle boşanmalarının hemen sonrasında eskiden kiracımızın oturduğu bu eve yerleşmişti. Ben de birkaç sene sonra onun yanına taşınmıştım.

Annemle babam ben 15 yaşıma geldiğimde ani bir kararla ayrılmışlardı. Daha doğrusu o zamanlar bunun ani bir karar olduğunu düşünüyordum. Bir gece her zamanki gibi dördümüz mutfak masasında akşam yemeğimizi yemiştik. Kardeşim ve bana günümüzün nasıl geçtiğini sormuşlardı. Kısacası her zamanki mükemmel aileydik. Ama işin aslı hiçte öyle değildi.

Kardeşimle televizyon izlemeye daldığımız bir an annem ve babam konuşacakları önemli bir konu olduğunu söyleyip karşımıza geçip oturdular. İkisinin de suratı asıktı ve onları görmeye alışkın olmadığım derecede gergindiler. Kalbimi paramparça edecek bir şey söyleyeceklerini tahmin etmemiştim. Konuşulacak o önemli meselenin tanıdığımız birinin vefatı olabileceğini bile düşünmüştüm ama boşanacaklarını söyleyecekleri aklımın ucundan dahi geçmemişti. Kardeşim Elif, annem ve babamın artık anlaşmadıklarını ve ayrılacaklarını bize duyurdukları saniye hıçkırıklarını tutamamış şiddetli bir şekilde ağlamaya başlamıştı. Ağlamayı kesmesi uzun sürmüştü. O sakinleşene kadar her ikisi de bir süre beklemişti ama o gece bizimle konuşmakta kararlıydılar ve her şeyi kendi dilleri ve bizim anlayabileceğimiz şekilde açıklamaya çalışmışlardı. Benim tepkim kardeşiminkinden tamamen farklıydı. Donup kalmıştım. Hissizleşmiştim adeta. Onlar benim gözümde birbirlerine aşık iki insandı. Anlaşamıyoruz demelerini bir türlü mantığıma oturtamıyordum.

Sonra her asi ergen gibi günlerce ikisine de hayatı dar ettim ama bunun da bir yere varacağı yoktu. Uzun zamandır anlaşamayan anne ve babam benim liseye giriş sınavım sonuçlanana kadar boşanmalarını ertelemişlerdi. Ve belli ki artık birbirlerine tahammül edemiyorlardı. Eskiden gizli gizli yapılan kavgaları artık barizdi. Babam zaten o konuşmanın bir ay sonrasında tüm eşyalarını toplayarak evden ayrıldı.

Yapılacak bir şey yoktu. Boşanma davası çoktan açılmıştı. Ben ve Elif annemle yaşamaya devam edecektik ama babamın nedense bu durumdan memnun olmadığı aşikârdı. Bunun nedeni de annemin bir sene sonra yeniden evleneceğini söyleyip eski bir okul arkadaşını bizimle tanıştırmaya getirmesiyle netlik kazanmıştı. Ben de o saniye kararımı verdim. Bundan böyle babamla yaşayacaktım. Kardeşimin hala anneme ihtiyacı vardı ama ben yabancı birini evde istemiyordum. Annemi bundan vazgeçiremeyeceğim için kendim gitmeyi tercih ettim. Başta annemle çok kavga ettik. Benim babamla yaşama kararıma şiddetle karşı çıkmıştı ama sonunda mecburen kabul etti. Aksi takdirde beni kaybedeceğinin farkındaydı. Babamla belli şartlar altında yaşayabileceğim konusunda anlaştık. Onu bu evlilik meselesi yüzünden suçlanmıyordum ama babamla boşandıktan kısa bir süre sonra bu kararı almasını da kabullenemiyordum. Gençti ve oldukça güzel bir kadındı; hayatını bekar kalarak geçiremezdi belki ama yeni bir evlilik kararı için bu kadar erken davranması kafamı hep kurcalıyordu. Annem de babam gibi avukattı ama yeni hayatına doktor biriyle devam edecekti. Böylece onlara mutluluklar dileyerek babamla baş başa daha huzurlu olduğunu düşündüğüm bir hayat yelken açtım.