be strong

6

Niall pov

'je bent de laatste tijd nogal afwezig, Niall, wat is er?' vraagt Louis als hij me bezorgd aankijkt. 'het is niks Lou, maak je geen zorgen, het is alleen, die brieven die ik krijg, zijn van een oude vriendin, ze heeft het gewoon moeilijk' zeg ik zo normaal mogelijk, terwijl ik tranen probeer binnen te houden. 'is dat het inige?' vraagt Louis met een opgetrokken wenkrbauw. langzaam schud ik mijn hoofd, Louis heeft me altijd door, voor hem ben ik een open boek. 'ze snijdt zich, en heeft 0 zelfvertrouwen' zeg ik zacht. Louis knikt en kijkt me medelevend aan. 'je vond haar leuk he?' vraagt hij. oke mensen, serieus? een open boek! 'vind' verbeter ik hem. 'ga naar haar toe dan!' zegt Louis enthousiast. 'ja en hoe weet ik waar ze woont?' 'dude we zijn wereld beroemd, ik denk dat we dat wel te weter kunnen komen' lacht Louis. 'ja! wie gaan we bellen?!' vraag ik meteen enthousiast. 'rustig, rustig', wow das de eerste keer dat hij zegt dat ik rustig moet doen, 'ik regel het wel! super Lou komt jullie redden! roept hij terwijl hij de kamer uit rent.

wat zou Rose nu doen? zou ze zich weer aan het snijden zijn? zou ze huilen? zou ze nu ook aan mij denken? vast niet........

''jongens?!' roep ik als ik de kamer in loop, Zayn, Harry en Louis kijken betrapt op. 'uh, Niall, Simon zei dat het ardes misschien op de kaart kon staan en, en we wouden kijken, want dan kon je misschien vandaag al naar haar toe............' zegt Louis met een schuldig gezicht. 'tis al goed Lou, het is alleen nogal persoonlijk, snap je?' alle jongens knikken. met een kleine glimlach ga ik op de bank zitten. ál wat gevonden eigenlijk?' vraag ik nieuwsgierig als ik iets naar voren leun. tereurgesteld knikken de jongens "nee" zuchend ga ik weet achter over zitten, lekker dan! wacht, vroeger woonde ze in de donutstraat, misschien is ze niet verhuist, of weten de nieuwe bewoners waar ze nu woont. snel sta ik op, het is maar iets van 30 minutjes lopen. zonder iets te zeggen loop ik de deur uit. 'Niall?' hoor ik verbaads achter me, maar ik negeer het en loop nog iets sneller.

hopend dat ik hier Rose aantref, druk ik op de bel. langzaam gaat de deur open. 'hallo?' er staat een klein, verimpeld oud vrouwtje in de deur opening. 'uuh, hallo mevouw, weet ik misschien waar de vorige bewonders van dit huis wonen? ik ben opzoek naar hun dochter.' zeg ik beleefd. 'het spijt me jongen man, ik weet niet waar ze nu wonen. ik weet alleen wel'het vrouwtje huivert even, 'dat het meisje, hun dochter, er slecht aan toe was, een of ander rot jong had haar achter gelaten, en is vrolijk door gegaan met zijn leven, terwijl dat meisje hier dag, en nacht aan het huilen is geweest. echt als ik die onbeschofte, jongen man luister je nog wel?' vraagt het vrouwtje als ze mijn blik zien. 'uh ja sorry, vertel alstublieft door!' 'zoals ik al zei, het meisje huilde dag en nacht en was er helemaal kapot van. ze begon zich te snijden enzo, ze heeft volgens mij ook een paar zelfmoord pogingen gedaan. toen ze er op school achter kwamen, begonnen ze haar allemaal te pesten. dus zijn ze, of tenminste zij is verhuist, haar ouders zijn spijtig genoeg overleden net na ze weg ging, dat moet ook een enorrme klap voor haar geweest zijn.'