be strong

15

Niall pov

verbijsterd kijk ik naar de brief in mijn handen. zonder er bij na te denken ren ik naar buiten spring ik in een taxi en geef opdracht naar het vliegveld te reiden. even later sta ik op het vliegveld. ik ren naar binnen en kijk op het grote bord, LONDEN 12.45 staat er. ik kijk op mijn horloge, 12. 42. moet ik halen moet ik halen, herhaal ik in mijn hooft terwijl ik er naartoe ren. zonder ook maar aan een ticket te denken spring ik het vliegtuig in en ga ik ergens zitten. 'uh meneer, u zit op mijn plek' zegt een klein jongetje als hij naast me komt staan. 'uh sorry!' zeg ik als ik opsta en naar een andere plaats loop.

gehaast loop ik over de drukke straten in Londen. het is 2 uur en eindelijk ben ik in de buurt van onze plek, waar ik en Rose altijd kwamen. ik loop het poortje door en ga opzoek naar Rose gehaast sporen mijn ogen heel het parkje rond. mijn ogen blijven hangen als ik ergens een klein teder meisje op de grond zie zitten huilen. langzaam maar toch ook gehaast loop ik er op af. 'Rose?' vraag ik zo zacht dat ze me bijna niet gehoord kan hebben. het meisje beweegt niet. langzaam rijk ik met mijn hand naar haar schouder. verschrikt draait het meisje haar gezicht naar me om. 'j- j- jij? Niall? h- hoe kon j- jij nou weer h- hier?' vraagt ze in shock. ik glimlach klein naar haar 'dat is een lang verhaal, maar kom, ik breng je naar het ziekenhuis' zeg ik. 'nee!' zegt ze ineens fel. ik kijk naar haar polsen. ze zitten helemaal onder het bloed en op haar slag ader zit een diepe lange snee. 'Rose kom! je moet naar het ziekenhuis!' zeg ik dringend. 'jij bent Niall niet, Niall zit in New York en is mijn al lang vergeten' zegt Rose zacht. ik pak haar polsen stevig vast in de hoop het bloeden te stoppen. Rose kijkt er met een pijnlijk gezicht naar, en probeerd zich los te wringen. 'laat me los, jij bent Niall niet, Niall is weg, hij is weg! hij zit in New York en heeft een gelukkig leventje, jij lijkt niet eens op hem, jij hebt geen zacht karakter, sterker, je doet me pijn!' zegt Rose kil. verbaasd laat ik haar polsen los. moeilijk staat ze op, ik doe niks, ik blijf verbijsterd op mijn plek zitten. Rose loopt met moeite naar het meertje en gaat er voor een gedeelte in staan. dan zakt ze in. in het water.

snel sta ik op en ren ik naar het water. ik trek snel het bijna levenloze lichaam van Rose eruit. ik duw mijn arm in haar knieholte en mijn andere arm houd ik bij haar schouders.