~•de selectie•~

Hoofdstuk ~4~

Lieve Ariën. Begin ik mijn brief. Ik heb al die tijd geen brief durven schrijven. Of kunnen schrijven. Toen ik vanochtend wakker werd lag er een briefje op mijn nachtkastje. Er stond het adres van Ariën op. Voor het eerst na lange tijd kreeg ik weer vlinders in mijn buik. Ik was even vergeten hoe het voelde om weer echt verliefd te zijn. Ik wist alleen niet waar het briefje vandaan was gekomen. Of wie het er had neer gelegd. De plaats van het adres kwam me ook niet bekend voor. Ik was ook niet van plan om het te vragen. Dit was voor mij alleen.
Ik weet niet hoe ik moet beginnen. Met mijn brief. Of ik moet vragen hoe het gaat of, of hij me mist. Wat hij doet... Waarom kon hij niet gewoon zeggen wat hij doet en waar hij is. Hoe kon hij me in deze killende bezorgdheid laten zitten. Zal hij aan me denken? Want ik kan zijn lichaamsgeur nog als de dag van gister herinneren.
'Mop, kom je?' Roept mijn moeder van onder de trap. De laatste paar dagen zijn mijn ouders extra lief tegen me. Ze willen vast iets goed maken. Ze wisten hoe stom ik dit vond. Ik leg mijn pen neer en loop naar de trap. Dan voel ik weer een kreun in mijn beuk. Ik heb al drie dagen last van mijn buik. Door het ongeval met die jongen bij het gemeentehuis. Ik zeg mezelf steeds dat er niks mis is, maar de kramp in mijn buik blijft zich herhalen.
Voorzichtig loop ik naar onder naar de huiskamer.

Met z'n alle staren we naar de televisie. Het is een klein schermpje, maar groot en goed genoeg om alles op te volgen. Het is lang geleden dat we met het hele gezin voor de buis zaten. Er is reclame op. Meestal zou er hier dan veel herrie zijn of gekibbel. Maar nu niet. Al de hele dag is iedereen hier gespannen. Over een paar minuten zou de uitslag van de loting bekent worden gemaakt. Aliah springt van de bank als de intro van de royalty- friday night show begint. Ze begint mee te zingen met het deuntje. Meestal zitten we allebei samen keihard mee te zingen maar dit keer heb ik er geen zin in. Ze ziet dat ik me niet goed voel en komt langs me zitten. 'Vind je het niet leuk om de knappe prins te ontmoeten?' Vroeger droomde we altijd over die knappe jongen die we elke vrijdag op de televisie zagen. Ik moet lachen. Ze bedoelt het lief. Ze slaat haar armen om me heen. Dan wijst ze enthousiast naar de televisie. 'Het begint, het begint.'
Ik voel geen spanning. Geen zenuwen. Ik wil op dit moment gewoon mijn brief aan Ariën af schrijven. Iedereen weet dat er nog nooit iemand uit de Bacheloor wijk is geloten. Dus dit keer zou het niet veel anders zijn.
Mijn vader geeft me nog een klopje op mijn schouder als de presentator begint te praten. Ik kijk naar mijn moeder. Ze kijkt me met een meelevende blik terug aan. Ze glimlacht.

'Dames en heren, jongens en meisjes en vooral voor de jonge dames onder ons. Veel kijk plezier.' Met zijn charmante houding weet hij iedereen altijd meteen in te palmen. Greg presenteert het programma al zo lang ik me kan herinneren. De camera draait zich naar de prins. Lyam. Hij kijkt heel nerveus uit zijn ogen. Zijn handen weet hij ook even nergens te laten. Ik speel ook altijd met mijn handen als ik nerveus ben. Terwijl ik daar aan denk kijk ik naar mijn handen. Mijn duimen draaien rondjes om elkaar. Waarom ben ik hier nerveus voor, denk ik bij mezelf en ik leg mijn handen onder mijn bovenbenen. Zo kunnen ze me niet meer verraden. Voor Lyam staan 35 metalen doosjes met 35 namen erin. 'Zo doen we mee aan een nieuwe democratie voor ons rijk. De 35 namen in de doosjes zijn wel al voorgesorteerd door onze eigen koning en koningin.' Vertelt Greg. Het is de eerste keer dat ze het zo doen. Lyam pakt er overal één uit en legt ze in een ander doosje dat op een tafeltje staat voor de koning en koningin. Hij komt een beetje onhandig over. Zijn warrige donkerblonde haren streelt hij steeds opnieuw over zijn hoofd naar achter en zijn bescheiden lachje dat hem eigenlijk wel schattig maakt, maakt het beeld nog erger. 'Dit is het moment. Heel veel jonge vrouwen die nu thuis achter hun televisie gespannen zitten te wachten krijgen nu het resultaat te horen. Gaat u gang Lyam. Wij en de mensen thuis zijn er klaar voor.' 'Is het ook goed, Greg, als ik het mijn geliefde ouders laat doen. Zij hebben hier nou eenmaal ervaring mee.' Slijmbal. 'Ja, natuurlijk.' Greg maakt een handgebaar naar de koning en koningin dat ze mogen beginnen met de bekendmaking. Liliah Casto, 18 jaar uit Catelyenen. Ember fözu, 19 jaar uit Fedren. Ik zie nu pas dat er ook foto's van de meisjes in beeld komen. Liliah heeft mooie lange blonde haren met een verlegen blik. Ze lijkt me wel aardig. Ember heeft bruine haren met een donkerdere huidskleur dan Liliah's bleke gezicht. Ze ziet er uit als een meisje met pit. Elkaars tegenpolen. Kayla graten, 18 jaar uit gevelen. Stephanie, Merlin, Isah..... Ik hoor opeens een gil naast me. 'Je..je bent in de selectie.' Roept Aliah. Ik kijk snel terug op het scherm. Nee. Nee, dit kan niet. Ik was vast nog te druk met het bestuderen van de andere meiden zodat ik mijn eigen naam over het hoofd heb gezien. Ik kijk nog eens naar het scherm. Ik zie mijn foto weer met mijn naam en provincie plaats eronder. Ik kijk mijn ouders aan. Ik ben helemaal van slag. Het liefst wil ik zo snel mogelijk naar boven rennen. Maar ik word hier vastgehouden door mijn broer en zusje die me een knuffel geven. Zij zijn blij. Mijn ouders zijn blij. Maar ik niet. Ik heb me hier voor opgegeven in de hoop dat de band tussen mijn ouders weer sterker word en ik van het gezeik af ben. Maar dat ik ook bij de selectie zou komen kwam niet in mijn plan voor. Onder het geschreeuw en gejoel van blijdschap door hoor ik Greg zeggen dat de nieuwe selectie kandidaten twee dagen de tijd hebben om afscheid te nemen. Zo kort.
Aliah heeft me eindelijk ook los gelaten en is met de rest van het gezin gaan feest vieren en champagne aan het knallen in de keuken. Dat hoeft niet voor mij. Als ik wil opstaan schiet er een enorme pijn door mijn buik heen. Ik kan het niet laten om een schreeuw te laten ontsnappen. Niemand heeft het in de gaten. Ze zijn te druk bezig. Strompelend van de pijn loop ik naar boven, naar mijn kamer en sluit mezelf op.
Dan zie ik weer de brief liggen. Ik was niet verder gekomen dan de aanhef. Maar ik moet hem dit wel vertellen, maar hoe...

Lieve Ariën,

Ik mis je. Heel erg zelfs. Er zijn te weinig woorden voor om dat gevoel te beschrijven. Ik wou dat je hier was en dat ik je kon vast pakken. Maar dat je me zo kon achterlaten deed me ook pijn. Ik word hier niet meer geaccepteerd. Ik wil dat je dat ook begrijpt. Je hebt me hierdoor veel pijn en verdriet bezorgd. Maar nog geen teken van leven. Door dit alles... Door mede mijn ouders zit ik nu bij de selectie. Ik ben een van hun nu. Ik wou dat ik dat kon veranderen en de tijd kon terug draaien maar zo'n genie ben ik niet. Ik wil dat je terug komt en mij de dingen die ik niet kan verklaren, verklaart. Ik hou van je. Voor altijd.

Met lieve groeten je Mayy -Xx-
————————————————————————
Laat een reactie achter wat je er van vind tot nu toe😊