~•de selectie•~

~hoofdstuk 8~

Langzaam hoor ik wazige geluiden. Ik probeer mijn ogen open te doen. Maar het lukt niet. Ze voelen als lood aan. Ik ben nog te ver buiten bewust zijn om te kunnen bewegen en om hulp te roepen. Ik weet niet meer wat er was gebeurd, ik weet niet waar ik ben. Ik voel angst omhoog kruipen. De geluiden komen dichterbij en worden sterker.
'Haar ritme van het hart begint constanter te worden.' Hoor ik een man zeggen.
Wat is er allemaal gebeurd.
'Dus ze komt eindelijk bij' hoor ik een andere, duidelijk jongere jongen terug zeggen. Ik hoor angst en opluchting tegelijk in zijn stem.
Hoelang ben ik wel niet weg geweest?
'Is ze alweer bij!' Een meisje komt wanhopig binnen lopen. 'Bijna.'
'Ma.. maar ze zeiden..'
'Ja, we vonden dat jij het als eerste moest weten.'
Het was Liliah! Ik bewonder haar bezorgdheid al vanaf sinds ze hier is.
Het word draaierig en even ben ik bang dat ik weer wegval. Ik schrik omhoog in een reflex. Mijn ogen worden lichter, en een wit, fel licht schiet mijn ogen in.
Ik voel handen om mij heen die me weer terug leggen. Nu dringt het pas tot me door, ik lig in de ziekenvleugel met de prins naast me.
Ohw, nee, gênant. Ik kan mezelf wel voor me kop slaan.
'Hoe- hoelang ben ik weg geweest..'
Mijn stem trilt.
'2 dagen' antwoord Liam.
Hij wrijft met zijn hand over mijn haar langs mijn wang.
In een beweging die te snel was voor hoe ik me nu voel, sla ik zijn hand weg. Tegenlijk voel ik het weer licht in mijn hoofd worden.
Ik voel Liams armen weer om me heen en hij legt me rustig plat op mijn bed.
'Sorry' zeg ik.
Misschien moet ik hem niet zo wegduwen. Hij probeert alleen maar aardig te zijn.
'Nee, het spijt mij. Ik kon weten dat je het niet fijn zou vinden.'
De dokter komt er aan lopen. Hij heeft een boek vol blaadjes bij zich.
'Ik heb je dossier. Je bent in die twee dagen goed hersteld, alleen er blijft een bult onder op je buik zitten. Dat moet niet zo ernstig zijn en kunnen we zo spoedig mogelijk weg halen.
Als je hier onderaan wil ondertekenen dat we in je dossier van thuis mogen kijken bent u vanavond al ontslagen.'
Ik schrik. Mijn ouders hadden dat expres niet gedaan zodat ze 'het' ook niet konde ontdekken. Wat zou er kunnen gebeuren zeiden ze nog.
Ik pak het blaadje aan met de pen.
Ik ben bang. Wat als ze het ontdekken. Ik zou in de kerker kunnen worden gestopt of aan de schandpaal. Nee..
Ik denk amper na bij wat ik doe. Snel doe ik alsof ik weer buiten bewust zijn raak.
Aarhgg wat dom. Alsof ze hier in trappen.
Ik probeer zo stil mogelijk te blijven liggen. Dan spuiten ze wat in mijn mond. Het smaakt heel vies. Voor ik het weet spuug ik het weer uit. Het hele blaadje zit onder het spul wat in mijn mond heeft gezeten. Naast me hoor ik Liam kreunen. Hij zit ook onder.
Ik begin te lachen. Hij kijkt me vreemd aan maar begint dan nog harder te lachen.
Dan voel ik de camera's pas in mijn zij prikken. Ze filmen. Al de hele tijd. Tuurlijk.
Ik hoop dat het niet zo erg opviel dat het nep was.
'Mag ik mijn ouders bellen?'
'Tuurlijk. Regel zo spoedig mogelijk een telefoon voor madame...trap..'
'Trap? Serieus?. Zeg dan struikel.'
We beginnen allebei nog een keer te lachen.
Kijk, hij kan best leuk zijn. Ariën heeft nooit gezegd dat ik niet mag lachen met andere jongens. Het kan nooit erger zijn dan verlaten zonder iets te zeggen...

'S avonds zitten we met z'n alle aan de lange tafel. Sommige doen spelletjes. Die ik overigens nog nooit eerder heb gezien. Volgensmij zijn ze speciaal voor het koninklijke huis gemaakt. Sommige praten gewoon.
Liliah zei dat ze zich niet zo lekker voelde en is meteen naar haar kamer gegaan.
Dus sommige kijken alleen voor zich uit. Alleen ik dus. Vrienden maken is nooit een van mijn sterkste punten geweest. Nu ik alleen tussen meiden zit die rijk zijn of van adel, kan ik niet eens met ze meepraten.
Ik lees in een van de vele roddelbladen die hier liggen. Waarschijnlijk zijn ze hier expres neer gelegd zodat we weten wat de buiten wereld van ons denkt. Leuk.
Zit Mayyal alleen in het huis om de arme wat te bewijzen?
Is Mayyal flauwgevallen voor de aandacht?
Mayyal voor spek en bonen.
Ik lees alleen de kopjes, maar dat zegt al genoeg. Ze schrijven maar, denk ik bij me zelf. De waarheid hoeven ze toch niet te weten.
Rangorde van hot naar not!
Ohw, ze verzinnen ook alles om mensen omlaag te halen.
1. Liliah
2. Clara
3. Kaylah
4. Merlin
....
32. Mayyal
Dat dacht ik al... ik voel me zo stom. Ik weet dat ik er eigenlijk niks om moet geven. Maar ik ben ook maar een meisje. Ik heb ook gevoelens. Het doet gewoon pijn als je weet dat zoveel mensen tegen je zijn. Je wilt het toch goed doen.
Ik voel een hand op mijn schouder. Het is Liam.
'Hey, zit je de roddelbladeren te bestuderen.'
'Uuhh, ja' ik gooi de bladzijden snel dicht.
'Je moet daar niet op letten, ik heb het ook laten gaan. De mensen om je heen kennen alleen de waarheid, degene die om je geven.'
Hij lacht.
'Wat een wijze woorden opeens.'
'Ja.. dat heeft mijn vader me op jonge leeftijd al bij gebracht.'
'Mooi.'
Ik weet dat zijn vader is overleden op jonge leeftijd dus ik wil hem niet kwetsen, maar ik weet ook niet wat ik moet zeggen.
'Uhumm.. gaat het weer?'
Er hangt een ongemakkelijke sfeer.
'Ja.. het gaat weer.'
Nee, het gaat niet. Maar dat hoeft hij niet te weten.
'Kom. Ik wil je iets laten zien.'
Hij steekt zijn hand naar me uit zodat hij me geen keus laat. Ik pak zijn hand en loop met hem mee de kamer uit, naar de tuin.
Ik negeer de vragende en jaloerse gezichten die in mijn rug prikken. Er gaat niks gebeuren.
We lopen door een grote kleurige tuin. Het is donker dus je ziet er niks van, maar de geuren komen op je af. Ik kijk mijn ogen uit. Zo'n tuin heb ik nog nooit gezien. Door de lage bomen komen we door de hoge bomen. Het ruikt lekker naar de groene natuur. Die geuren heb ik gemist. Ik ben de afgelopen dagen alleen maar binnen geweest.
We komen op een kale plek terecht. Hij zet me op een bankje neer. Het is stil. Voor mij hoeft er ook niets meer gezegd te worden. Deze rust heb ik in tijden niet meer gevoeld.
Na een tijdje valt me iets op aan de overkant.
'Wat is dat daar?' Ik wijs naar de overkant.
'Dat is een stal. Alle paarden die ergens voor worden gebruikt rond om het paleis staan daar.'
'Heb je zelf ook een paard?'
'Ja, Safa. Ze... ze is ziek.'
'Ohw.. Wat erg.'
Ik merk dat hij er moeite mee heeft.
'Ze was ooit van mijn vader geweest.'
Ik kijk hem aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen maar ik straal medelijden uit.
Stilte.
'Ik wilde je dit plekje graag laten zien, omdat ik hier altijd mijn rust kan vinden als ik het wat moeilijker heb en aangezien jij het tot nu toe niet heel fijn hier hebt gehad... Ik dacht dat dit je goed deed.'
'Dankje. Ik was al heel even bang dat dit een van je versier trucjes was.' Ik lach.
Maar hij laat geen spiertje vertrekken.
'Kom ik zo over?'
'Als iemand die met een competitie bezig is om op hoertjes te jagen? Dan ja.'
Hij durft me niet aan te kijken. Ik voel dat ik hem ergens heb geraakt en hem beledigt heb.
'Uh.. sorry. Dat had ik niet moeten zeggen.'
'Nee het geeft niks. Ik dacht ook eigenlijk dat iedereen van jullie ergens om me gaven en hier speciaal voor mij zijn. Maar dat heb ik dus mooi mis.'
Ik kijk om me heen. Waarom ben ik toch altijd zo goed in mensen kwetsen als het mij goed uitkomt. Hij heeft niks fout gedaan. Hij probeert alleen voor me te zorgen. Gewoon als een heer.
'Ik denk dat er echt wel meisjes zijn die om je geven. Alleen... bij mij ben je inderdaad niet goed. Het spijt me.'
Ik wilde het niet zeggen maar ik kon me niet langer voor doen als iemand die ik niet ben. Ik ben geen leugenaar en ik ben er ook niet goed in.
'Waarom ben je dan hier.'
Het klonk niet bepaald als een vraag.
'Ik..ik.' Ohw, waarom is het zo moeilijk om de waarheid te vertellen. 'Ik hou van iemand anders... en ik weet zeker dat hij tot mijn hart behoord. Maar het lot maakt het ons niet makkelijk. Mijn ouders hebben me hier tot gedwongen. En eerlijk.... liever zit ik nu thuis de was te vouwen en de paar aardappels die we krijgen in een week, op te eten. Maar ik moet mijn familie een plezier doen. Dat gaat voor. Soms zelfs voor eigen geluk...' ik zucht. Het is er uit. Het is de halve waarheid maar het voelt alsof er een steen uit mijn maag is verdwenen.
Het is weer stil.
'Mijn reputatie thuis is kapot. Ik moet hem van mijn ouders weer helen door hier aan mee te doen. De man van wie ik houd is.. is ook... de vader van mijn toekomstige kind. En dat kan niet in de buurt waar ik vandaan kom. Ik ga thuis kapot. Maar hier is het even erg. De vader heeft zich niet meer laten zien. De ene keer ben ik boos op hem en de andere keer verdrietig. Ik weet het niet meer. Ik weet het allemaal niet meer.' Het komt er allemaal uit. Het kan me niks meer schelen, maar het moest eruit. Hij doet maar wat hij wilt. Sluit me op. Geef me een zware straf. Doe wat je wilt.
'Ik weet niet wat ik moet zeggen... uuhh..... jezus...ik was van plan mensen naar huis te sturen. Ik wilde dat jij erin bleef.... ik weet het allemaal even niet meer.'
Ik begin te huilen. Alles maar dan ook alles is eruit. Zonder na te denken leg ik mijn hoofd op zijn schoot. Hij legt zijn hand iets ongemakkelijk op mijn rug. Het voelt vertrouwd.
'Ik wil niet dat je naar huis gaat. Je hebt iets wat me tot je aantrekt'

'Ik... ik wil graag je beste vriendin zijn. Gewoon totdat je me zat bent. Mijn..mijn familie zou het waarderen. En ik vind het ook eigenlijk best fijn om met je te kunnen praten zonder een tegenwoord te hebben of dat er ruzie van komt.'
Zijn grote handen houden me stevig vast.
'Ik vind het ook fijn.'
'Dankje. Mijn familie zou blij zijn. Echt.'

Maar van Ariën heb ik niks meer gehoord. Wat zou hij doen. Wat zou hij van plan zijn.
Stil zitten is niks voor hem.