~•de selectie•~

Hoofdstuk ~1~

Zwijgend zit ik op mijn hurken. Ik kijk op mijn horloge om mijn pols. Hij is veel te groot en allang toe aan vervanging. Tenminste dat zou je denken. Ik heb het horloge van hem gekregen. Ik kwam altijd te laat en met mijn verjaardag heeft hij de horloge van zijn opa aan mij gegeven. Hij bond er altijd heel veel emotionele waarde aan en aangezien hij er zoveel omgeeft en hem dan aan mij geeft maakt het voor mij ook een hele speciaal horloge. Maar deze keer was ik niet te laat. Hij was er nog steeds niet. Hij zou me nooit lang laten wachten. Ik zie hem altijd een keer in de week. Dan is het meestal in het donker als er bijna niemand meer op is. Het is koud. Het begint ook harder te waaien. Ik maak me zorgen. Ik zit hier al een half uur te wachten. Dit is niks voor hem. We komen uit een arme achterwijk waar soms rare dingen gebeuren. Daarom loopt hij ook altijd helemaal mee met mij naar huis. Hij woont in het oosten, ik in het zuid-westen van de Bacheloor wijk. Het is de grootste en armste wijk uit dit deel van het land.
Dan hoor ik een gil. Het komt van ver maar het geluid blijft door golven door de kleine huizen die dicht op elkaar staan. Ik krijg het nog benauwder. Ariën waar blijf je nou... Dan zie ik een zwarte schaduw richting de tunnel rennen waar ik onder zit. Ik sta in een reflex op. Ik tover op mijn gespannen gezicht een glimlach. De schaduw komt dichterbij. 'Ariën!' roep ik. Maar al snel verandert de zwarte schaduw in een beeld. Het is een klein meisje. Als ze voor me staat en ik haar gezicht beter kan zien loopt er een traan over mijn wang. Het is Samme. Het jongeren zusje van Ariën. Zij wist als enige van de ontmoetingsplaats van Ariën en mij af. Ze mocht hier alleen komen in noodgevallen. We mochten nooit bij elkaar zijn omdat Ariën uit een armere familie dan mij komt, en de vrouw altijd naar de plaats van de man moet. Hij heeft veel geld en tijd gespaard voor mij. Voor ons. Voor ons huwelijk, ons huisje, ons kindje. Ik wrijf over mijn buik en de tranen komen in een stroom versnelling eruit. Ik had altijd gezegd dat hij dat allemaal niet hoefde te doen, dat ik hem accepteerde en lief had zoals hij was. Ik leg mijn armen om Samme en geef haar een knuffel. Snikkend probeert ze iets te zeggen. Het lukt haar niet om duidelijk te zijn en geeft de hoop op. Ze pakt mijn hand vast en trekt me mee door de straten.
Ik kan het huis van Ariën net niet zien. Er staat een grote menigte voor. Ik laat de hand van Samme los en wroet me door de mensen heen. Ik zie mijn vader voor Ariën staan. Hij kijkt met een woedende blik naar mij. Ariën heeft ook in de gaten dat ik er ben. Hij wil naar me toe rennen en me omarmen, maar mijn vader pakt hem snel vast. Een jongen die een paar meter verder op staat, fluit naar me en roept 'ehw schatje vanavond bij mij'. Het was niet bedoeld als een vraag. Een paar jongens er om heen lachen me uit en de jongen toe. Ariën wil zich nog harder los trekken uit de armen van mijn vader maar het lukt hem niet. Dan wordt het me allemaal duidelijk. Ze weten het. Niet alleen mijn ouders, maar de hele wijk. De tranen komen opnieuw. Dit keer van woede en frustratie. Waarom leef ik in deze dictatuur. Waarom mag ik niet omgaan met de vader van mijn kind! Ik ren naar mijn vader en schop hem in zijn kruis. Zijn handen laten de armen van Ariën los. Het gejoel en de boze klanken om me heen kunnen me niks meer schelen. Ik zie nog net dat een paar vrouwen mijn vader proberen te helpen. Maar Ariën trekt me mee de agressieve mensen uit. Ik ben blij dat ik hem weer kan aanraken, hem kan omhelzen en weten dat hij veilig is.
Hij pakt me stevig vast. Ik buig me voor over naar zijn lippen. Als ik bijna zijn lippen raak trekt hij me van hem vandaan. Met een vragende blik kijk ik hem aan. Hij kijkt me met een strakke blik terug die langzaam verandert in een zorgzame en trouwe blik. Hij geeft me een zoen. Zijn lippen voelen warm en hebben de smaak van grond. Hij heeft weer over gewerkt. Ik duw hem van me af en kijk hem streng aan. 'Je zou het niet meer doen. Ik geef niet om je geld, maar om jou!'. 'Luister naar me'. Ik draai me hoofd van hem weg. 'Kijk me aan mayy'. Hij pakt mijn hoofd tussen zijn ruwe handen. Ik laat mijn hoofd er in mee gaan. Ik ben moe. Het was een zware avond en ik zou me nergens meer kunnen vertonen zonder dat ik of onze families worden nagekeken. 'Wil je alsjeblieft naar me luisteren mayy. Wil je niks zeggen maar gewoon luisteren.' Ik knik ja. Zijn gezicht straalt angst uit en zijn ogen worden waterig. 'Ik luister'. Hij haalt wat uit zijn zak van zijn kapotte spijkerbroek. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik heb die broek al zo vaak gemaakt, maar de broek kan niet tegen de harde mijn grond op. Hij steekt zijn hand naar mij uit. Door het donker kan ik niet zien wat hij vast heeft. Hij komt dichter bij me staan en legt mijn hand op zijn hand. Dan pas zie ik de blauwe plek rond zijn oog en het opgedroogde bloed dat uit zijn neus was gekomen. Waarschijnlijk heeft hij dus toch gevochten met mijn vader. Ik trek mijn hand terug en leg hem tegen de blauwe plek aan. 'Het is niks'. 'Wel, ik zie het toch Ariën. Maar waarom. Wat weet hij... en de hele wijk precies'. 'Dat doet er niet toe, maar wat er wel toe doet' hij legt mijn hand weer terug op zijn hand die hij nog steeds naar mij toe heeft. 'Is dit'. Ik pak het uit zijn hand en kijk nog eens goed. 'M.. maar dit is jouw geld'. 'Het is niet al mijn geld, ik heb er wat vanaf gepakt wat genoeg is om een half jaar van te leven'. 'Waarom? Je gaat toch niet weg. Dat durf je niet'. Ik begin boos te worden. Zo ben ik niet, helemaal niet. Waarom begrijpt hij niet dat ik van hem houd en niet van dat f*cking geld. Ik probeer mijn gevoelens nog onder controle te houden. 'Het is maar voor een half jaartje. Ik wil dit ook niet, echt niet. Mayy luister dan naar me'. Ik kijk hem in de ogen aan. Ik zie angst en oprechte spijt. Hij meent het. Elk woord. 'Waar ga je heen?' 'Dat kan ik niet zeggen, ook al zou ik het willen. Het is beter voor ons allebei dat je zo min mogelijk weet.' 'Oke' ik probeer de brokken in mijn keel weg te slikken. Ik wil niet in huilen uitbarsten. Niet nu ik hier voor hem sta. Hij tilt me op, en pakt me stevig vast. Onze lippen raken elkaar. Z'n lippen smaken zout van de tranen die uit zijn ogen komen. Ik zou zijn stevige lichaamsbouw om mijn innige lichaam missen. Zijn stevige kussen en zijn lieve woorden in moeilijke tijden zoals deze. Dan laat hij me los na een tijd dat voor mij nog wel langer had mogen duren. 'Zorg goed voor jezelf lieve mayyal.' Ik draai me om zodat ik hem niet hoef zien weg te lopen. Tot gauw, lieve Ariën....