~•de selectie•~

~hoofdstuk 9~

Ik voel de rotte tomaten en stenen tegen me aankomen. Het lijkt net of er allemaal gaten in mijn lichaam kruipen, die zich doorgraven tot de andere kant van mijn huid. Ik probeer zo hard te gillen als ik kan, zo hard om hulp te roepen als ik kan. Maar ik hoor niks. Geen geluid dat zich uit mijn mond naar buiten trilt. Door de menigte heen valt me een jongen op. Zijn donker blonde haren verraden zich. Het is Ariën. Er staat een ander meisje bij hem. We krijgen oogcontact. Zijn blauwe ogen nagelen zich in die van mij. Hij straalt geen medelijden uit. Hij bedenkt zich niet eens om de mensen te stoppen die me pijn doen. Of me te redden van mijn ondergang. Hoe kan ik nog steeds liefde voor hem voelen. Hoe kan mijn buik en mijn hart nog steeds tekeer gaan als ik aan hem denk, hem zie, hem kan aanraken.
Hij kijkt weg.
Hij kust het meisje dat al de hele tijd langs hem staat.
Langzaam begin ik mijn gevoel kwijt te raken. In mijn hoofd wordt het licht. Mijn benen laten me vallen.
...bonk....bonk...bonk..
Het geluid in mijn hoofd komt dichterbij.
BONK...BONK..BONK.

Dan hoor ik het geklop op de deuren en het geklapper van de deurklink. Liliah komt naar me toe gerend.
'Mayy, Mayy. Wakker worden.'
'Li...' ze laat me mijn zin niet uitpraten.
'Ik hoorde je gillen en ik dacht dat er iets ergs was. Ben maar rustig het was alleen een nachtmerrie.'
Ze komt naast me liggen en klemt haar armen om heen.
Ik moet huilen. Ik ben altijd al gevoelig geweest maar de laatste tijd moet ik heel vaak huilen.
'Het is al goed, het was maar een nachtmerrie.' Ze probeert me te kalmeren.
'Heeft iemand anders het ook gehoord?' Komt er snikkend uit.
Ze kijkt me indringend aan.
'Nee...Nee.'
Als ik wat meer gekalmeerd ben zegt ze:
'Ga je maar klaar maken. De prins gaat zo wat bekend maken. Zie ik je zo.'
'Ja is goed. Dankje.'
'Geen probleem.' Ze glimlacht geruststellend naar me en draait zich om richting de deur.
Voordat ik tijd voor mezelf kan krijgen komt Jeremy iets te blij binnen gestormd. Hij ziet mijn rode ogen en komt meteen naar me toe gelopen.
'Ohw, meisje niet huilen voor een belangrijke bekendmaking waar je voor moet gaan schitteren.'
Ik lach. Ik vind het fijn dat hij niet wil weten waarom die rode kringen daar zitten. Hij probeert me gewoon meteen op te vrolijken. Op zijn manier. 'Kom.'
Hij zet me op de stoel voor mijn bureau neer.
Hij buigt zich naar zijn koffer en voor dat hij al iets heeft gedaan of gepakt komt hij alweer omhoog.
'Ga eerst maar in bad, meestal begin ik twee uur van te voren om iemand te veranderen in een ware prinses maar bij deze...'
Hij glimlacht naar me.
'Dankjewel.'

Met mijn voeten stap ik in het warme bubbelbad. Ik heb nog nooit in een bad gezeten. Toen ik dat tegen Jeremy zei begon hij hard te lachen en keek me vervolgens verontwaardigd aan.
Wat een grote verschillen kunnen er zijn. De één neemt niet genoeg met een te klein toetje en de ander heeft nog nooit een bad gebruikt. Er was gezegd dat na de eerste bekendmaking gesprekken zullen zijn tussen de koning en koningin en ons. Geheel persoonlijk met ieder zijn eigen ideeën. Ik hoop zo graag dat ik ze mag uitspreken. Sommige zeiden dat ze daaruit al een voorkeur konden trekken naar wie hun favoriete deelnemer zou kunnen zijn. Maar stiekem weet ik dat ze die allang hebben gemaakt. De rijkere met de meeste contacten uit landen waarbij het hun gunstig uitkomt. Ik was gister hard tegen prins Lyam, maar niet alleen ik weet dat er ook meisjes tussen zitten die alleen op die kroon uitgaan.
De warmte die van het bad af stoomt voelt als een dekentje om je heen aan. De bubbels geven je een heerlijke massage waardoor je huid gaat tintelen en tot ontspanning komt.
Ik kijk omlaag. Naar de bubbels die boven water naar lucht happen en open springen.
Ik schrik.
De bult onder aan mijn buik is dikker geworden. Er zit een groen- blauwe gloed omheen. Ik ben geen dokter, maar iedereen ziet dat dit heel verkeerd is. Je ziet gelukkig nog geen zwangerschaps buik. Het is pas 1,5 maand geleden dat ik erachter kwam.
Ik herdenk de zin na in mijn hoofd.
Het is pas 1,5 maand geleden dat ik erachter kwam....
Ik kan het dus eigenlijk al veel langer zijn.
Het dringt nu pas tot me door. Ik kan net zo goed een miskraam hebben gekregen.
Nee, dan had ik het allang gemerkt.
Ik wil iets te snel opstaan als het weer licht in mijn hoofd wordt. Voorzichtig ga ik weer in het bad zitten. Ik kijk voor me uit.
Ik moet mijn ouders bellen. Ik moet ook nog het formulier inleveren die de dokter me laatst had gegeven. Hoe dacht ik dit ooit geheim gedacht te kunnen houden. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.