~•de selectie•~

~hoofdstuk 12~

Ik word wakker in een andere omgeving dan ik had verwacht. Ik rol in de comfortabele kussens met mijn hoofd en trek het dekbed nog verder over me heen.
Het was gisternacht een fijne nacht. Lyam en ik hebben veel gepraat. Ik heb het gevoel dat ik veel te vroeg was met mijn vooroordelen over hem. Hij is inderdaad wel anders dan op de televisie, maar daar moet ik juist blij mee zijn. Dan komt hij juist zo gemaakt over, nu voelt het alsof je je wereld aan hem over wilt geven. Hij is aardig, verstandig en behulpzaam naar zijn familie.
Het begint me nu pas door te dringen wat ik allemaal van hem heb gevraagd en hoe. Ik kan soms zo lomp zijn.
Ik sla mezelf met mijn eigen hoofd in mijn kussens.
De enveloppen die samen zijn verpakt door een strik vallen me nu pas op. Hij heeft ze op mijn nachtkastje gelegd met een briefje erlangs: 'goedemorgen, ik hoop dat je goed hebt geslapen.'
Ik begin te glimlachen. Ja, hij is lief.
Ik gooi mijn hoofd nogmaals in het kussen. Ik lijk wel een verliefde puber. Ik schrik bij die gedachte. Ariën. Ik kan hem niet zomaar vergeten, hij is weggegaan om te ploegen voor onze toekomst. Ik voel me schuldig dat ik het hier zo goed heb.
'Niet aan denken Mayyal, dat is iets voor morgen.' Zeg ik tegen mezelf.
Ik loop naar de badkamer en kijk in de spiegel naar mezelf. Mijn wangen zijn voller en de kringen rond mijn ogen gaan langzaam weg. Ik ben aan het veranderen. De vrouw die ik thuis altijd moest zijn is beetje bij beetje aan het veranderen in een vrouw die een normale jeugd heeft gehad. In hoeverre je kunt weten wat een 'normale' jeugd is.
Ik heb opeens zin om hardop heel hard te lachen, maar uit respect voor de andere 21 meiden in dit paleis bespaar ik mezelf de pottenkijkers.
Dan komt er weer een pijnlijke kramp naar boven zetten. Mijn handen grijpen in een reflex de wasbak vast. Ik knijp de wasbak samen, alsof het me het gevoel geeft dat de wasbak het zwaarder en pijnlijker heeft dan dat ik het zelf ervaar. Dit is de ergste pijn die ik tot nu toe ken. Nee, niet de pijn van honger hebben, iemand missen, de slagen van mijn vader. Dit is anders en ik weet waar het vandaan komt. De bult onderaan mijn buik wordt groter er verschijnt ook een paarse kleur op. Dit kan niet goed zijn, het wordt alleen maar erger. Moet ik het advies van mijn moeder opvolgen? Misschien is het wel iets anders...
Nee, dat is onmogelijk, het zou vast een familie kwaaltje zijn. Denk ik bij mezelf.
'Je moet niet meer denken, er moet nu echt iets gebeuren, dalijk is het te laat.' Zeg ik hardop tegen mezelf, terwijl ik in de spiegel boven de wasbak naar mezelf kijk. De pijn wordt ook steeds minder.
Welke personen kan ik vertrouwen. Dat zijn er niet veel, makkelijk op een hand te tellen. Liliah, Jeremy off.. off...
Ik wil het niet zeggen, ik wil het niet denken. Maar het gaat van zelf. Het voelt alsof ik een soort van band met Lyam heb opgebouwd. Ik probeer mezelf er alleen voor te beschermen, wie weet doet hij zo met elk meisje, hij moet elk meisje nou eenmaal beter leren kennen. Ik kan mezelf wel voor me kop slaan, Mayyal Emma Bellanor denk met je volle verstand na!

Ik loop naar mijn bureau toe, waar mijn sieraden liggen. Ik wil me weer een mooie jongen vrouw voelen, die vervloekte bobbel verpest alles. Dan hou ik snel weer mijn buik vast en denk aan het kindje wat er in groeit.
'Nee, niet jij. Je gaat het misschien moeilijker maken, maar uiteindelijk vast en zeker ook mooier.'
Mijn ogen gaan af langs de verschillende soorten sieraden, de ene extravert de ander introvert.
Misschien kan Liliah me het beste helpen, om je gezond op de wereld te kunnen brengen.
Ik zie Liliah voor me hoe ze het zou doen en wat er zou kunnen gebeuren. Dan schud ik al snel mijn hoofd.
Als ze er hier in het paleis achter komen, ben ik niet alleen uit de race, maar ook Liliah. Dat wil ik haar niet aan doen.
Mijn oog gaat af naar een goud kettinkje met een klein diamantje eraan. Precies goed, denk ik bij mezelf. Niet te opvallend, maar toch een mooi sieraad om te dragen.
Mijn gedachten gaan van het sieraad af naar Jeremy. Jeremy zou het kunnen doen, Jeremy zou de bobbel kunnen weghalen. Ik vertrouw hem, en hij kan met naalden omgaan.
Ik schud weer mijn hoofd.
Het is niet zo makkelijk als ik denk, maar ik zou hem wel in vertrouwen kunnen nemen. Misschien weet hij er raad mee.
Ik zie hem vanavond weer, want dan zijn er gesprekken met de koning, koningin en Lyam.
Je moet iets over jezelf vertellen, en aangezien ze het waarschijnlijk niet zoveel boeien hoe ik naast mijn werk van 9 uur per dag door de week en in het weekend 3 uur per dag, ook nog aan het huishouden moet meewerken, staan ze niet echt op mij te popelen.
Het is eigenlijk wettelijk gezien niet toegelaten om in het weekend te werken, vandaar die 3 uurtjes op een dag.
Mijn blik vertrekt.
Ik leg het gouden kettinkje terug.
Opeens voel ik een boze golf over mijn lichaam stromen. Het is allemaal zo oneerlijk.
Eerst had ik er nooit zo heel veel moeite mee, met de verschillen tussen rijk en arm, maar toen wist ik niet beter. Nu merk je pas hoe goed ze het echt hebben en wat je allemaal mist. Missen is het verkeerde woord, je kan het eerder verlangen noemen.
Er komt weer een glimlach op mijn gezicht.
De glimlach gaat ook weer net zo snel weg als die kwam.
Als ik de prinses wordt kan ik alleen iets veranderen.