POV Anabella
Ik kijk om me heen. Overal is het donker. De huizen zien er verlaten en oud uit. Samen met Scott zijn we naar Perpignan (Frankrijk) gegaan. Maar overal zijn de huizen leeg. Ons werd verteld dat dit een levendig stadje was. Maar nu we hier zijn is dat het tegenovergestelde. Als we de hoek omlopen zien we een dood lichaam liggen. Gadver dat stinkt. Ik haal me neus op en kijk naar Scott die al verder is. Tss hij wacht niet eens op mij. Ik loop snel achter hem aan. "Dus wat doen we eigenlijk hier?" "Blijkbaar zijn hier vampieren geweest die een gezellig feestje hadden. Dus het is onze taak om erachter te komen wie dat zijn en dan later om ze uit te schakelen." "aha". We lopen weer verder. Overal zie ik dode mensen liggen. Dan stopt Scott in een keer. We staan voor een loods. "Zitten ze hier?" "ja, dat denk ik wel. Ik ruik ze hier" ik kijk om me heen. Het is hier niet echt heel mooi ofzo. Nog steeds is het overal donker. Ook ligt er overal modder en je ziet nog wat bloed op de grond liggen. Ik loop achter Scott aan die alweer verder loopt. "Als je hier door het raam kijkt zie je ze waarschijnlijk wel zitten." Ik kijk door het raam dat hij aanwijst. Het is een beetje moeilijk aangezien het raam waarschijnlijk nooit is schoongemaakt. Maar na een tijdje kan ik het zien. Er zitten hier misschien wel 500 mens- sorry vampieren op elkaar gedrukt. Van schrik ga ik weer normaal staan. "moeten we die naar beneden halen?" hij knikt. Scott kijkt nog steeds naar buiten. Dan na een tijdje kijkt hij me aan. "kom we gaan de andere halen."
"dus ik hoef alleen maar op de kust te staan?" "ja, ik wil niet dat er wat met jou overkomt dus je hoeft alleen maar hier te staan." Ik zucht. Scott is iets te beschermend. Dan kijkt hij weer naar alle andere vampieren. Het zijn er ook ontzettend veel. Maar wij zijn nog steeds in de minderheid. Heel veel wouden niet komen omdat ze geen drama wouden hebben. En blijkbaar is dit een van de sterkste groepen vampieren die er zijn. Dus ze wouden hun leden niet in gevaar brengen. Snap ik op zich wel, maar als je hier komt dan word je gewoon depressief. Al die mensen, al die onschuldige mensen die op deze brute manier zijn gestorven. Maar nu zit ik hier met een klein meisje. "Bella blijf jij hier bij mij?" ik kijk naar het lieve meisje naast me. Ze is ongeveer 5 jaar oud. "ja, ik blijf hier bij jou. Ik zou jou beschermen" ze knikt en slaat haar armen om mij heen. Na een tijdje overleggen beginnen de vampieren zich klaar te maken. Na een tijdje staan ze allemaal op hun plek. Nu is het wachten begonnen.
"Zullen we ene spelletje gaan doen?" "ja wat wil je doen?" "ik zie, ik zie wat jij niet ziet" ik knik. Ze begint. Als we een tijdje bezig waren hoor ik dat het is begonnen. Overal hoor je huilende wolven of schreeuwende vampieren. Of mensen. Op dit moment gebeurt er zoveel dat ik het allemaal niet meer weet. "Is mama daar?" Ik kijk weer naar het meisje. "Ik weet het niet meis. Maar ik ben nu hier. En ik zal totdat mama weer er is voor je zorgen. Okay?" Ze knikt en we gaan weer verder met het spel.
Bella
Wat? Wat was dat nou weer... nou ik heb het vast niet goed gehoord.
BELLA!
Ik denk na... oh oeps dat is Scott.
Ja?
Ik wacht even op een antwoord.
(Dit gebeurd door van die oortjes die ze hebben ingedaan)
Jullie moeten daar NU weg. Ze komen voor je!
Ik sta gelijk op en pak het meisje onder mijn arm. Dan begin ik als een kip zonder kop te rennen. Ik heb geen idee waarheen. Als het maar ver weg van hier is.
Maar dan als ik net door wat struikjes wou gaan staan er 6 mannen voor me.
"En jij dacht dat je je voor ons kon verstoppen?"
///////
Het is een klein hoofdstuk. .aar het was al zo lang geleden. Dus sorry sorry sorry maar ik had even een moment nodig om te bedenken waar ik met dit verhaal naar toe wou gaan. Maar ik denk dat ik het weet dus ik hoop dat ik weer iets vaker kan uploaden :)
