POV Bella
"Wie zijn jullie?" Als ik dit wil overleven moet ik het slim spelen. "Ahhahahaha ze vraagt wie we zijn. Wie denk je dat we zijn. Of beter gezegd wie wil je dat we zijn?" Ik denk na. Nou eigenlijk wil ik dat ze de kerstman zijn. Die zou tenminste vriendelijk. "Jongens... wat zullen we met ze doen." "Misschien moeten we eerst beginnen met de prijs bepalen." "Dat is een goed begin. We hebben een kleine weerwolf en een weerwolf die geen weerwolf meer is. " "ik denk dat we met de kleine moeten beginnen met 3000€" "dat is een mooi begin prijsje. En de grote?" "Laten we daar maar met 5000€ mee beginnen" "deal. Ah onze grote boze vampier komt eraan. Dus laten we maar opschieten" dan gebeurt alles heel snel. Er komt uit het niets een helikopter. Hij land op een open plek en wij worden er naar toe gesleurd. Net als ik erin word geduwd zie ik Scott staan. Ik kijk hem met een glimlach aan. Gewoon om te laten weten dat het goed komt.
-----5 jaar later----
(A/N ZE PRATEN HIER IN HET KOREAANS :) )
"Kom meiden we mogen nu geen fouten meer maken. Er komen belangrijke gasten." Ik kijk naar de andere dienstmeiden waarmee ik werk. Vandaag zouden er hele belangrijke gasten komen. Maar ze vertellen nooit wie. Dus daar kom je altijd pas aan het eind achter. Het is nu alweer 5 jaar nadat ik ben ontvoerd en verkocht. Gelukkig wou mijn koper het kleine meisje ook hebben. Dus ze voelt nu net als mijn kind of kleine zus. Ik pak wat handdoeken en loop naar de kamers die ik moet doen. Mijn baas is niet zo heel erg. Hij koopt vaker meiden op de zwarte markt. Om ze daarvan te verlossen en weer een nieuw leven te geven. Maar een regel is wel. Je blijft hier werken totdat je je schulden hebt betaald. Ik leg de bedden recht en leg dan de handdoeken mooi op de bedden neer. Dan loop ik een rondje door de kamer om te kijken of de kamer wel netjes is. Als dit het geval is loop ik weer verder naar de volgende kamer. Het meisje waar ik mee binnen kwam is 2 jaar geleden weg gegaan. Ze hoefde maar 3000€ schuld terug te betalen. Ik moest minimaal 5 jaar blijven. Aangezien ik 5000€ aan schuld had. Maar ik heb nog geen behoefte om weg te gaan.
Er is ook nog iets ergers gebeurd. Ik was ziek, heel ziek. Ik ben namelijk al mijn krachten kwijt geraakt. Ik ben nu een gewoon meisje. Die snel ziek word. Ik leg hier ook alles netjes en ga weer verder. Dan zie ik een van de meisjesbij een gast staan van het hotel. Ik ga er snel naar toe. "Kan ik u helpen?" "Ja! Dit wijf hier verteld me dat ik niet meer na 11 het hotel in of uit kan!" "Dit klopt meneer, ma-" "wat is dat voor een onzin!" "Dat is voor de veiligheid van de andere gasten en alle medewerksters. En ik zou het er-" "Ja dus. Als ik uit wil ga ik toch niet voor 11 al weer terug!" "Meneer. Dat moet u dan zelf beslissen. Na 7 uur zijn de deuren weer voor u open. En ik zou het erg op prijs stellen dat u mijn meisjes niet als wijf benoemt. Bedankt en nog een fijne dag in ons hotel" ik buig en het meisje naast me buigt ook. Dan loop ik weg. "Dankuwel" "ssh. Nog niks zeggen. Hij kan ons misschien nog horen" we lopen stil verder en wanneer we de hoek om zijn kijk ik haar aan. Ze zucht en kijkt naar beneden. "Waarom zucht je? Je hebt niks verkeerd gedaan" "ik weet niet. Ik breng u alleen maar narigheid" ik lach zachtjes en kijk haar aan. "Meisje toch. Je bent hier net een maand. Ik werk hier al 5 jaar. In die 5 jaar deed ik ook niet alles perfect. Je leert het vanzelf. Maar probeer voortaan sneller mij te raadplegen. Sommige klanten kunnen vervelend zijn" het laatste gedeeldte fluister ik.
In die avond zitten ik en de andere meiden in onze gezamelijke huiskamer. "Bella weet jij eigenlijk nog waar je vandaan komt?" Ik denk na. Nee eigenlijk weet ik dat niet meer. "Nee, nadat ik hier kwam. En nadat ik ziek ben geworden ben ik 99% vergeten. Ik weet alleen nog dat ik 5000€ terug moest betalen." "Ah dus je komt uit Europa?" "Ja. Das wel een stukje weg vanuit Zuid Korea " "ja dat klopt. Hoelang deed je erover om de taal te kennen?" "Ik denk een jaar ongeveer" ze knikken. Dan gaan we verder met oms eten. Wij mogen meestal in de avond nog iets kleins eten. Dat doen wij ook want het kan zomaar zijn dat er nieuwe gasten komen in de ochtend en dan heb je geen tijd voor ontbijt.
"Meiden ik ga slapen. Ruimen jullie zo alles op?" "Ja is goed" . Ik sta op en loop naar mijn kamer. Een voordel van leider zijn. Ik hebeen eigen kamer. Ik kleed me om en poets mijn tanden. "Wist ik nog maar wat van mijn verleden" ik zucht en doe het licht uit in de badkamer. Daarna stap ik in bed. Niet veel later val ik in slaap.
---------------
Hi,
Voor de mensen die nog lezen. Dankjewel. De laatste tijd (al best lang) komt er niet veel nieuws. Sorry!) Maar ik ga mijn best doen om meer te updaten. Als jullie iets te zeggen hebben. Doe dit :) bijvoorbeeld tips of (als je die hebt) tops.
Dag daag
