POV Anabella
Na een paar uur stoppen we. Ik pak wat te eten voor Anna en Scott uit de tas. Ze eten het gulzig op. Ik drink zelf alleen wat water. Na een tijdje kunnen ze weer en we gaan weer verder. Het is erg mooi om weer tussen de bomen te kunnen rennen. Alleen jammer dat dit de reden is.
Na nog een paar uur te rennen komen we aan. We blijven eert een beetje op afstand maar ik ruik nu al dat er mensen zijn dood gegaan. Ook ruik ik geweren. Godsamme. De aanval was door mensen gepleegd. "Het waren mensen" ze kijken me verbaasd aan. "Hoe weet je dat?" "Ik ruik geweren. Ik ruik dat er wolven zijn doodgeschoten door geweren." Ze knikken. Dan gaan we stapvoets weer verder. Na een paar minuutjes komen we bij de poort. De wachters liggen dood op de grond. Oh god nee. Ik loop voorzichtig weer verder. "Bella we moeten wel erg voorzichtig doen. Okay?" Ik knik. Ik loop zo stil als ik kan. Ik zie overal dode wolven liggen. Mensen in hun gewonen gedaante en in hun wolven gedaante. Okk zie ik echt mensen liggen met wolven beten. Daaraan kan ik zien dat mijn mensen er alles aan hebben gedaan om terug te vechten. Na een tijdje komen we aan bij mijn huis. Marcus komt naar buiten. Ik ren naar hem toe en geef hem een knuffel. "Wat is er gebeurd?" "Mensen die wolven opsporen en vermoorden. Zoals je kon zien zijn er ene paar door ons vermoord. Ik heb de meeste vrouwen, kinderen en ouderen weten te redden en ik heb ze veilig ondergebracht. Alleen de gene die ik niet heb kunnen redden hebben het niet gehaald. Het spijt me" "je hoeft je niet te verontschuldigen bij mij. Die schurften moeten dat doen. Heb je mijn moeder al gevonden?" Hij knikt zijn hoofd. Maar kijkt niet blij. Oh god nee je gaat me niet vertellen.....
Ik loop achter Marcus aan. We stoppen bij een kamer. Hij doet de deur open en ik loop naar binnen. Er staat een bed met een persoon erop. Ik loop er naar toe. "Mama?" Ze opent haar ogen. "Schatje van me" ik moet huilen. "Schat ik hou het niet lang meer vol. Ik wil je vertellen. Blijf weg bij die jongen." "Welke jongen?" "Hij heeft bruin haar en ...... blauwe ogen. Je kent hem heel goed. Pas op voor hem." "Wat?" "Ik hou van je" "ik hou ook van jou... Mama doe nou niet je ogen dicht. Ik wil niet dat je naar papa gaat. Je moet bij mij blijven... mama... Mama!" Scott komt binnen lopen en geeft me een knuffel. Ik begin te huilen en voel al snel zijn shirt nat worden. "Het is al goed. Ze gaat naar je vader en ze zal over je neerkijken. Ze zal over je waken en je beschermen" "maar... ik... wil dat niet" "dat snap ik maar daar kan ik niks aan doen. Het spijt me. Als ij het kon had ik het gedaan. Kom we moeten naar de mensen gaan die het hebben overleeft. Je moet ze hoop inspreken." "Waar kan ik hoop vandaan halen als ik het zelf niet heb. Ik ben geen weerwolf. Ik zou ze naar een andere pack moeten sturen. En ik weet niet of ik dat kan. " "ik zal je helpen" hij kijkt me aan en ik knik. Ik veeg mijn tranen af. Ik moet nu sterk zijn. Mama ik hou van je.
Ik loop naar haar toe en geef een kus op haar voorhoofd. Dan doe ik haar ogen dicht. Ik leg de doek over haar gezicht heen en loop de kamer uit. Dan loop ik samen met Scott, Anna en Marcus naar de kamer waar hij de mensen had veilig gesteld. Als w eer zijn doe ik de deur open. Ik zucht nog een keer diep in en loop dan naar binnen. Ik zie mensen hoopvol naar mij kijken. Hoopvol naar een oplossing. Ik kijk ze allemaal aan. Vrouwen, kinderen en oudere mensen die niet sterk genoeg waren om mee te vechten. Maar wat kunnen wolven nou doen tegenover geweren met waarschijnlijk houten kogels. Ik zucht nog een keer en ga dan voor ze staan. "Ik weet niet of jullie het al weten, maar jullie Luna is gestorven." Ik hoor mensen geschrokken naar adem happen. "WAT GAAT ER DAN MET ONS GEBEUREN?!" "euhmm... nou ik ben nog best wel jong... en zoals jullie nog niet weten. Ik heb een ongeluk gehad. Mijn beste vriend stond op het puntje van doodgaan dus ik heb hem gered. Alleen daardoor verloor ik mijn wolven krachten. Dus ik ben niet geschikt genoeg om jullie te leiden." "EN WAT DOET DIE VAMPIER HIER. HET ZIJN ER ZELFS TWEE!" ik kijk de oude man aan. Dan kijk ik naar Scott en Anna. Scott ging beschermend voor Anna staan. "Zij hebben mij geholpen om hier zo snel mogelijk te komen. Ze zijn geen vijand voor ons. Ik weet natuurlijk niet hoe het met andere vampieren zit maar deze familie weet ik het wel. Jullie kunnen me daarmee vertrouwen. En ik denk dat jullie naar een andere pack moeten." Ze kijken me aan. Met medelijden maar ook met respect. "Ik kan vragen of de pack van Luuk jullie willen overnemen. Want ik wil wel dat in iedergeval de families bij elkaar blijven en daarna dat zoveel mogelijk pack leden bij elkaar blijven." Ze knikken. "Ik zal vandaag nog contact opnemen met Luuk en dan krijgen jullie het zo snel mogelijk te weten. Voor de rest van de tijd wil ik jullie vragen om de mensen die de aanval niet hebben overleefd te begraven. En om mijn moeder een ereplekje te geven naast mijn vader. Ik zal natuurlijk bij de begrafenis zelf zijn." Ik hoor sommige instemmend knikken en mompelen. Dan loop ik weg. "Scott kunnen we naar huis?" "Dat is goed". Als we buiten zijn neem ik afscheid van Marcus. Hij zei dat hij wel een beetje de leiding zal nemen en zal doen wat ik had gevraagd. Dan spring ik bij Scott op zijn rug en we gaan weer weg.
Als we bij het huis aankomen van Scott zijn Scott en zijn moeder helemaal kapot. Ik geef ze snel wat te eten wat ze maar al te graag aannemen. Dan help ik ze met naar binnen lopen. Anna neemt afscheid en loopt naar boven. Waarschijnlijk om te slapen. "Scott wil je naar boven? Dan kan je uitrusten" hij knikt. Ik help hem met de trap oplopen. Hij heeft mij namelijk op en neer naar Jura gebracht dus dit verdiend hij wel. Als we bij zijn kamer komen laat hij zich neer ploffen op zijn bed. Hij trekt zijn shirt uit en gooit het naast hem neer. "Bella kom is hier" ik loop naar de andere kant van het bed en ga naast hem zitten. Dan trekt hij me plotseling tegen hem aan. We liggen nu knuffelend op het bed. Ik probeer weer omhoog te gaan maar hij is te sterk. "Blijf even zo liggen je ruikt lekker. En je bent waarschijnlijk ook moe. Dus je kan ook even rusten" "hoe ruik ik dan?" "Mag ik heel eerlijk zijn?" "Ja" "je ruikt vers. Puur. Dat ruik je niet zo veel meer. Je hebt dus puur bloed. En dat maakt je zo lekker" ik sla hem op zijn borstkas en lach. Even later lacht hij ook mee. "Maar je gaat me niet stiekem op eten toch?" "Nee hoor. Dan verpest ik je geur en ik vind het juist zo lekker" "hoe bedoel je dan verpest je mijn geur?" "Als wij ons zelf met het bloed van iets of iemand voeden dan veranderd zijn geur. Dus bijvoorbeeld van puur naar gebruikt. Er hangt dan een raar geurtje rond je. Andere vampieren weten dan meestal dat je al van iemand bent. Maar er zijn ook van die vampieren die zich daar niks van aantrekken en gewoon iedereen gebruiken die ze tegenkomen. Maar wees gerust ik doe dat niet" met die woorden val ik inslaap.
