*Birisi mesaj atmış bu ne ergen ergen falan tarzı...
Bu bana nedense ona teşekkür etme hissi verdi. Teşekkürler, senin sayende bu işi daha iyi yaptığımı anladım. Herkes beni destekleyemezdi ve bazı insanların beni desteklemediğini görmek beni incitmedi.
Son bir şey daha, fantastik kitapları sever misiniz? Öyleyse yeni yayınlayacağım bir kitaba bakabilirsiniz.*
Herkes bir yere dağılmış bekliyorlardı. Umutsuzluklar üst üste binmişti ve bu aralarından en küçüğünü de etkiliyordu. Ali'nin çocuğu...
Levent, Kağan'la aynı koltuğu paylaşırken Esra ve Eren ayakta turluyorlardı. Samet, Levent'le kavga ettiğinden beri çok fazla konuşulmamıştı.
Kapı açıldığında, asil duruşu, sarı saçları ve ateş saçan gözleriyle Hale girmişti içeri. ''Neden bu sikik kazadan ben en son haber oluyorum söyler misiniz?'' Sesini yükseltmesiyle elindeki minik çantayı Leyla'nın yattığı odanın camına fırlatmıştı.
''Senin buraya gelecek yüzün var mıydı?''
''Esra, senden beklemezdim, ben...''
''Kes sesini!''
Levent sakin bir sesle ''Sen buraya oturabilirsin.'' dedi ve oturduğu siyah deri koltuktan kalktı. Ali hiçbir şey demeden önüne döndü ve Leyla'nın camına baktı.
Kablolar içinde dostuna baktı. Dudakları morarmış ve çatlamıştı. Yüzü solgundu ve içeriye girdiğinde ellerinin, yanaklarının soğuk olduğunu fark etmişti. O şey gibiydi... Ölü?
Bağlandığı makinedeki değişilikliği fark eden ilk Ali olmuştu. Kalp atışlarını gösteren makine ötmeye başlamıştı. Sesi duyanlar cama yapışmış ağlıyorlardı.
Doktor bir masa ile Leyla'nın odasına girdiler.
Kağan yere diz çöküp çığlık atmaya başlamıştı. Kalp atışlarını gösteren çizgi düzleştiğinde hemşire gelip camı örten minik perdeyi çekti.
