Slechts een vakantie liefde?

Hoofdstuk 19

POV Leon

Als we met zijn alle weer aankomen op de camping ontdekken we dat Anouk en Bram er nog niet zijn. "We moeten ze zoeken!" roept Floor paniekerig. Ik knuffel haar om haar gerust te stellen. Ik zie Jason jaloers kijken, ja hij deed niets. Eigen schuld... "Floor heeft gelijk, opsplitsen?" hoor ik Bram vragen. "Ja, is goed." zeg ik kort.

Ik ga samen met Lisa en Violet op pad en Bram, Sandrina, Floor en Jason gaan samen op zoektocht. Maar net als we willen vertrekken komt er een vrouw op ons afgelopen, "Violet!" roept ze, Violet kijkt op. "Oh, hi mam." zegt ze koeltjes. "Was het leuk? Waar is Jarmo?" Violet kijkt snel weg, ze kijkt ons alle één voor één aan met een aandringende blik. "Ze is even naar de toilet, mevrouw!" zegt Floor net voordat de moeder van Violet iets kan zeggen. Bram's moeder knikt, "Dankjewel... Floor was het toch?" vraagt ze aarzelend. Floor knikt beleefd. "Oké, kom je zo Vioelt?" Ze kijkt haar afwachtend aan, "Nee, ik ga nog even... naar de club ofzo!" "Oh, oke! Maak het niet te laat hé!" haar moeder knipoogt en loopt weg. 

"Eigenlijk vind ik het helemaal geen goed idee." zegt Lisa als we weer richting het bos lopen. Niemand reageert, maar ik wel. Ik ben er klaar mee, waarom doet ze zo gemeen tegenover Anouk? "Lisa, het boeit even niet wat jij vind. We moeten ze vinden!" roep ik fel terug. Lisa deinst een beetje achteruit en kijkt me chagerijnig aan. Ze loopt terug en gaat op het terras van het restaurant op de camping zitten. Jason kijkt me doordringend aan, ik zucht en loop achter haar aan. "Lies, wacht nou. Het spijt me." mompel ik als ik naast haar ga zitten. Ze heeft gehuild, of na ja ze huilt zachtjes. Enkele tranen stromen langzaam en omstebeurt over haar wang. "Kom!" zeg ik als ik opsta en mijn hand uitsteek. "Leon, waarom moeten we Anouk zo nodig zoeken. Ze komen heus wel, ehh van zelf ofzo." "Lisa, kom op! Gaan we weer, waarom ben je zo fucking egoïstisch bezig?" roep ik boos. "Ja, sorry hoor. Maar als je zoveel om Anouk geeft neem dan lekker met haar in plaats van met mij!" "Oh, misschien doe ik dat ook wel lekker!" roep ik terug. Dan staat Lisa op en beent snel weg.

Ik zucht even diep en haal een hand door mijn haar. Ik loop terug naar de rest. "Kom laten we gaan." zeg ik als of er net niks gebeurd is. "Waar is Lisa?" vraagt Floor als ze om zich heen kijkt. "Weg." mompel ik. "Ja, jongens zo heeft het geen zin!" zegt Sandrina zuchtend. Ze kijkt sip naar beneden. Bram fluistert iets in haar oor, ze fluisteren het één en ander. "Jongens wij gaan even naar Noah, doeg." roept Bram als hij gearmd met Sandrina wegloopt. Sandrina hangt helemaal om zijn nek. Ew, ik zou niet op haar kunnen vallen hoor... Raar mens. "Bram, dat kun je niet maken! Je zusje is weg!" roep ik, maar hij negeert me en loopt dan stug door.

Violet zegt niet veel deze avond, ik ga naast haar staan. "Hey, gaat het wel?" vraag ik haar. Violet kijkt op, ze heeft gehuild zie ik. Ik trek haar in een knuffel. "Ach, meis toch." mompel ik sussend. 

"Oké, Jason en ik gaan hier naar rechts. Gaan jij en Violet daar heen?" vraagt Floor als we bij een kruispunt aan komen, ik knik en zo splitsen we ons. "Houd je mobiel bij de hand!" roep ik ze nog snel na. Ik hoor een lichte 'Ja, zal ik doen.' vanuit de verte. 

POV Noah

Ik ben er achter gekomen dat de vrouw die tegen me praat Italiaans spreekt, want ik herken een paar woorden. Volgens mij lig ik in een ziekenhuis. Ik vraag me af waarom. Ik probeer iets te zeggen. " who are you?" Komt er zachtjes uit. Net als de vrouw wil antwoorden word de deur open gerukt. In de deuropening verschijnt een meisje met daarachter nog een jongen. "Oh mijn god, Noah je bent wakker!" roept ze. Ze rent naar binnen en pakt m'n hand vast, ondertussen stromen de tranen over haar wangen. De jongen loopt stilletjes achter haar aan. "S-Sandrina? Bram?" vraag ik als ik ze om de beurt aan kijk. Ze knikken met hun hoofd. Alles komt in één keer bij me binnen, ik weet alles weer. Ik grijp naar mijn hoofd, het doet pijn.

"Waar is pap?" vraag ik aarzelend. Sandrina kijkt naar beneden. "Ze zijn nog op de camping, ze wilde niet komen." zegt ze verdrietig. Ik voel de woede in me opkomen. Pap had nooit met Astrid moeten nemen nadat mama was overleden.

FLASHBACK:

Mijn vader zit met een vette grijns aan tafel, ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ik ben verliefd." zegt hij blij. Ik kijk op, "Wow leuk pap!" Hij vertelde me het één en ander over die ene Astrid. Ze leek me wel een aardige vrouw.

Maar die Astrid bleek helemaal niet zo leuk te zijn, sterker nog ze was niets. Ze heeft mijn vader veranderd in een man die ik echt niet leuk vind. Die Astrid mag Sandrina en mij niet echt, ze heeft het niet zo met kinderen. Ze wilt mijn vader voor zich alleen, egoïst! Mijn vader ziet het niet en vind dat ik zeur. Maar hij is wel mooi ontzettend voor haar veranderd, echt niet leuk. Het lijkt als of hij ook niet meer om ons geeft!

POV Anouk

"Jarmo!" roep ik als ik naast hem neer kniel. Ik begin in paniek te raken als hij na drie keer nog niets heeft gezegd, of iets heeft bewogen. "Jarmo!!" roep ik nog harder. Ik voel de tranen in me opkomen. Ik kan hem zelf niet dragen want ik ben te zwak om zelfstandig te lopen of om hem uberhaupt zelf te dragen. Nu stromen de tranen over mijn wangen. "Jarmo!!" probeer ik nog een keer maar weer zonder succes.

Mijn enkel doet ook nogsteeds pijn. Ik hoop niet dat hij gebroken is want dan is mijn vakantie maar de klote. Opeens zie ik Jarmo zijn hand een klein stukje bewegen. "Jarmo!!" roep ik opnieuw terwijl ik hem door elkaar schud.