Slechts een vakantie liefde?

Hoofdstuk 24

POV Floor

"Floor!" ik draai me om en daar staat Noah. Ik val hem in zijn armen en begin te huilen. Het word me allemaal een beetje veel... "Floor!" Ik reageer niet, hoe moet ik reageren door mijn tranen heen? "Floor! Wat is er aan de hand met Anouk?" Ik kijk hem aan met waterige ogen en schud mijn hoofd. "Geen idee, maar Jarmo... Hij is er zo slecht aan toe!" "Jarmo? Wat is er met Jarmo? En wie is Jarmo?!" Ik schud mijn hoofd en duw hem zijn kamer weer in, ik laat hem op zijn bed zitten en neem plaats op de stoel er naast. Misschien gebeurd er wel iets met hem als hij niet in zijn bed rust of zo! Je weet maar nooit. 

Ik kijk de kamer rond en zie een oudere man op zijn bed liggen, snurkend. Ik grinnik terwijl ik met een zakdoek onder mijn ogen langs veeg om de mascara weg te halen.

"Jarmo is de broer van Violelt..." begin ik als ik naar de prullenbak loop om mijn zakdoek weg te gooien. "Oh my god, Violet! Ze weet nog van niks!" Noah drukt me neer op mijn stoel en kijkt me strak in mijn ogen aan. "Daar kunnen we nu even niks aan doen, ze komt er nog wel achter. Maar Floor. Vertel me, wat is er met Anouk?" hij kijkt me doordringend aan, angst en beelden en fantasieën spelen in mijn hoofd. Zometeen gaan ze dood. Zomenteen is Anouks enkel nog overbelast ook omdat Jason en ik haar eerst nog gewoon lieten lopen! Ik voel me schuldig, ik had nooit vrienden moeten maken op de camping. Dan was dit nooit gebeurd, dan had ze me niet gekent en was ze niet mee gegaan op die kut speurtocht. "Floor, praat tegen me! Leg het me uit!" zegt Noah bijna schreeuwend maar hij moet zijn stem dimmen om de man naast hem niet wakker te maken. Zijn ogen staan vol angst en bezorgdheid, waarom hij kende haar pas een paar dagen...

"Wow, wow. Kalm! Vind je Anouk leuk of zo?" zeg ik een beetje geïrriteerd. Noah leunt tegen zijn kussen aan en staart strak voor zich uit. Oh. Ik bedoelde het niet eens zo gemeend maar het is dus zo? 

"Floor?" Jason komt de kamer binnenlopen. Hij neemt naast mij pllaats en drukt een kus op mijn haar. "Het komt goed, dat beloof ik je." ik kijk hem dankbaar aan en gliimlach kort. "Hier, ik heb een broodje voor je gehaald." hij overhandigt me het broodje en ik begin greetig te eten, Ik had honger oké, ik kan dat.

"Dus, Noah hoe is het ermee man? Sorry dat ik niet langs ben gekomen." spreekt Jason tegen Noah.

POV Bram

Ik lig samen bij Sandrina in haar bed. Zij zit samen met haar familie in het bungalow gedeelte. Sandrina slaapt, ik streel haar zachtjes over haar schouder. 

Hoe zou het gaan met Anouk, zouden ze haar al gevonden hebben? En zou ze iets mankeren? Ik neem mijn mobiele telefoon van mijn nachtkastje en scroll door mijn contacten. Ik blijf hangen bij 'Jason' Ik klik het aan en met mijn telefoon aan mijn oor loop ik naar buiten. Ik wil Sandrina niet wakker maken. 

"Met Jason." klinkt Jasons stem slaperig. 

"Hey, met Bram! Hoe is Anouk, hebben jullie haar al gevonden?" roep ik bezorgd door mijn telefoon heen. 

"Ja, we zijn in het ziekenhuis. Ze i-"

"Wat!" onderbreek ik hem. "Oké, ik kom er nu aan!" zeg ik en ik hang op.

Wanneer ik vluchtig een shirt over mijn hoofd trek gaat mijn mobiel. 'Mama' staat er. 

"Bram! Bram! Hoe is het met Anouk?' klinkt mijn moeders stem bezorgd. 

"Ja, uh goed. Maar mam het is half 1!"

"Ja, maar je bent toch bij Anouk. Dat is toch niet erg!? Hoe is de operatie gegaan?" 

"Nee mam daar ben ik niet, ik ben op de caping. Maar wacht hoe weet je dit allemaal?" 

"Ik ben gebeld door het ziekenhuis. Iemand had mijn nummer door gegeven, ik dacht dat jij het was... Maar verdomme Bram waarom ben je niet bij haar?! Je moet haar steunen!" roept ze dan ineens.