Slechts een vakantie liefde?

Hoofdstuk 20

POV Leon

Violet en ik lopen traag door het bos heen, het is al wat frisser geworden. Violet slaat haar armen om zich heen en wrijft over haar armen. Ik grinnik en geef haar mijn blouse die om mijn middel geknopen zat. Ze knikt dankbaar en trekt hem dan gauw aan. 

"Heeft Floor niet al gebeld?" mompelt Violet zachtjes. Ik schud mijn hoofd als ik een vlugge blik op mijn mobiel werp. Dan is het weer stil, net als hoe het net was. Je hoort slechts de wind en soms wat geleuden van vogels en andere dieren. Wel hoor je de krekels, luid en duidelijk. Heel irritant. 

"Waarom had je gehuild?" mompel ik na een tijdje, om dan toch maar het ijs te breken en een gesprek te beginnen. Violet haalt haar neus op en ademt dan langzaam uit. "Bram." mompelt ze zachtjes. Ik knik begrijpend, "We hadden gezoend, ik dacht echt dat we iets hadden." zegt ze zacht snikkend. Weer knik ik, "Bram is best wel een beetje een zak." zeg ik, Violet kijkt me met halve lach aan maar al snel verdwijnt haar lach weer. "Weet je, ik hou van hem. Hij is mijn eerst..-" "Jullie hebben het toch niet gedaan?" vraag ik geschrokken. Violet schudt lachend haar hoofd, "Nee, nee... Eerste liefde bedoel ik." "Je eerste? Echt niet, je liegt! Hoe kan zo mooi iemand als jij jnou nu pas voor het eerst een soort van vriendje hebben?" roep ik verwonderd, shit... Waarom zei ik dat hard. Ik zie Violet de andere kant op kijken en haar wangen kleurenn rood. "Weet niet...." mompelt ze zachtjes en haast onverstaanbaar. "Uh, sorry zo bedoelde ik het niet..." stammel ik. Ik kijk Violet aan en glimlach kort. "Ja, dat snap ik wel. Ik bedoel je hebt met Lisa." zegt ze zwakjes. Ik knik en staar dan voor me uit.

"Ik hoop zo dat we ze vinden, ik zie mezelf al thuiskomen zonder Jarmo. Mijn moeder wordt gek!" mompelt Violet, ik knik afwezig. Volgens mij zijn we hier al eens langs gelopen, maar ik zeg niks. Ik werp een blik op mijn mobiel, nee nog steeds geen belletje. En shit, nog maar 20%!

Nog steeds geen enkel spoor van Jarmo en of Anouk! Dit is verschrikkelijk, wat als we ze niet vinden. En ik weet ook niet meer waar we zijn. Wat als niemand ons meer vind, dan zijn we verloren!

POV Anouk

Jammerend zit ik naast Jarmo op de grond, ik schud nog steeds aan zijn arm. Maar hij veroert zich niet. DIt is allemaal mijn schuld, waarom moest ik nou weglopen. Als ik dat niet had gedaan was er niks gebeurd. 

Zouden ze ons überhaupt wel zoeken? Misschien heeft Lisa een leuk praatje gedaan en is iedereen nu boos op mij, die bitch. Op dat moment hoor ik iets ritselen in d struiken, meteen spring ik op. "Wie is daar?" vraag ik aarzelend. "Hallo? Is daar iemand?" mompel ik bijna bang, ik ben nerveus als ik weet niet wat! Ik doe het bijna in mijn broek. Opeens voel ik een steek in mijn enkel, iets te fanatiek opgesprongen. Ik grijp mijn enkel vast en ga weer zitten. Ik kreun luid van de pijn. "Au!" gil ik hard.

"Anouk, ben jij dat?" hoor ik vanuit de verte, meteen stop ik met kreunen. Het is helemaal stil, ik hoor slechts de krekels. "Anouk?!" word er nog een keer geroepen, maar nu klinkt het iets dichterbij. "Ja, hier!" roep ik met tranen in mijn ogen, ik zie een lichtje mijn kant op komen en niet veel later staat een opgeluchte Jason en Floor voor me. Hinkend sta ik op. "Oh, mijn, god! Jongens! Ik dacht dat ik nooit meer terug zou kunnen komen!" zeg ik blij. "Ik wil jullie niet onderbreken hoor, maar uh... Wat the fuck is er met Jarmo gebeurd?" vraagt Jason als ik Floor knuffel. "Ik weet het niet! Hij was opeens neer gevallen, ik weet niet wat er is!" "Oké, hij moet naar het ziekenhuis!" roept Floor vastbesloten.

POV Bram

 Ik zit naast Sandrina op een stoel aan het bed van Noah, ik houd haar hand vast. "Wanneer mag je hier weg?" vraagt Sandrina aan Noah als ze om zich heen kijkt. " 'K weet niet." mompelt Noah afwezig. Sandrina staat op waardoor ze mijn hand loslaat. "Je moet niet zo over pap in zitten, zijn keuze weet je." mompelt ze. Noah sist Sandrina iets toe wat k net niet versta en draait zich dan om. "Jezus!" roept Sandrina boos waarna ze de kamer verlaat. "Uh, doei." mompel ik nog vlug en loop dan snel achter Sandrina aan.

"Sorry hoor," zegt Sandrina half mompelend. Er zit een grote boze denkrimpel op haar voorhoofd, "Wat gebeurde er?" vraag ik aarzelend. Sandrina zucht even diep, "Mijn vader, hij is zo lang ongelukkig geweest, alleen en verdrietig... Sinds mijn moeder overleden is...-" Even stopt ze met praten en zucht dan weer diep, ze gaat zitten op een bankje in de hal van het ziekenhuis. Ik neem naast haar plaats. "Nu heeft hij een nieuwe vriendin, waar hij heel blij mee is. Maar... Zij zorgt nogal voor wat conflicten met Noah." "Oh." mompel ik zachtjes, ik weet niet zo goed wat ik moet  z eggen. Ik weet niet eens of Sandrina nou aan haar vaders-kant staat of aan die van Noah. 

Het is een tijdje stil. Ik denk na over Anouk, ik hoop zo dat ze terrecht komt. Ik moet er niet aan denken om zonder haar terug te komen. En ik zit er al helemaal tegenop om het mijn ouders te vertellen, ach wat merken hun ervan? Hun zitten toch in Nederland...