Opowiadanie o Romanogers ❤ Wydarzenia toczą sie po Kapitan Ameryka: Zimowy Żołnierz. Kapitan i Wdowa nie widzieli sie kilka dobrych miesięcy. Co sie stanie jeśli Steve znów spotka się z Natasha? Czy ich kilku miesięczna rozłąka i pocałunek na schoda...
Po tym co wydarzyło się w Waszyngtonie postanowiłem odnaleźć Buckiego mimo tego że Natasha powiedziała, że to bezsensu. Niestety razem z Samem nie udało nam się go znaleźć. Znowu czuję się jakbym go stracił z mojej winy. 70 lat w lodzie i widzę go znowu, ale jako mojego wroga po czym znowu znika. Teraz wchodzę z Samem do jego domu myśląc o tym wszystkim.
- Jesteś głodny? - Wyrywa mnie z myśli Sam.
- Niezbyt ale jeśli chcesz możemy wyjść na miasto. - Odpowiadam trochę zrezygnowanym tonem.
-Szczerze? Nie mam siły. -zaśmiał się. -Zrobię sobie coś w domu, a ty się rozgość. - Powiedział z uśmiechem, odłożył swoje rzeczy i poszedł do kuchni.
- Smacznego! - Krzyknąłem do niego idąc na górę po schodach do pokoju, który przygotował dla mnie Sam.
Odłożyłem rzeczy i poszedłem pod prysznic. Zacząłem myśleć o Natashy, znowu. Przez cały czas, gdy byłem z Samem nie mogłem przestać myśleć o niej. Nie wiem dlaczego. Wyszedłem z łazienki w czarnych dresach i bez koszulki, rzuciłem się na łóżko plecami. Spojrzałem na zegar stojący na szafce. Była około 20:05. Znowu zacząłem myśleć o Nat. Pamiętam wszystko co się wydarzyło podczas misji. Nie mogę zapomnieć o pocałunku na schodach, który nie ukrywam naprawdę mi się podobał i o tym, jak powiedziałem jej, że jej ufam, gdy spytała czy zaufałbym jej gdyby miała ratować moje życie. Westchnąłem na te myśli, wtedy przypomniałem sobie o naszej rozmowie na cmentarzu.
Wspomnienia
Gdy Fury się pożegnał odszedł w stronę wyjścia z cmentarza wtedy przyszła Natasha z aktami.
- W wolnym tłumaczeniu oznacza to ze Wam dziękuję. -Powiedziała odnosząc się do pożegnania Furego.
- Nie jedziesz z nim? -skinęła głową na nie.
-Ani nie zostajesz? Spytałem podchodząc.
- Zabrali mi maskę muszę znaleźć nowa. -Odpowiedziała.
- To trochę potrwa. Powiedziałem patrząc na nią.
- Miejmy nadzieje... Mam to, co chciałeś. -Podała mi akta. -Znam jeszcze paru ludzi w Kijowie.. Słuchaj umów się z nią.. Wiesz z tą siostrą.
- Jaka tam z niej siostra? Spytałem z uśmiechem.
- Jak z ciebie agent. -Odpowiedziała.
- Jak ma na imię? -spytałem.
- Sharon fajna jest. -powiedziała spuszczając lekko głowę i uśmiechnęła się znowu. Przybliżyła się do mnie i pociągnęła za szyje dając mi pocałunek w policzek. Odsuneła sie i popatrzyła sie na mnie. Popatrzyłem na nia przez kilka sekund.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Potem odwróciła się i odeszła odwracając sie jeszcze na chwile. -Uważaj Steve lepiej nie rozdrapuj tej rany. -powiedziała poważnie i odeszła. Patrzyłem na nią jeszcze przez chwile po czym otworzyłem akta Buckiego i zobaczyłem jego zdjęcia w lodzie a obok zdjęcie z czasów wojny. Westchnąłem.
- Chcesz go odszukać? Spytał Sam podchodząc do mnie.
- Bez ciebie też dam rade. Odpowiedziałem patrząc na akta.
- Na pewno... Kiedy zaczynamy?
Koniec Wspomnień
Westchnąłem. Zacząłem myśleć przez chwile o Sharon. Jest ładna i jestem jej winien spotkanie. Nie wiem co mam zrobić... Może i Nat ma racje ale nie mogę przestać o niej myśleć.. Muszę iść porozmawiać z Peggy. Po chwili znów spojrzałem na zegar. Była 21:16. Zszedłem na dół i zobaczyłem śpiącego Sama na kanapie z włączonym telewizorem i pilotem w ręce. Zaśmiałem się cicho pod nosem i poszedłem do kuchni. Napiłem się wody i wyszedłem z kuchni. Sięgnąłem po pilota delikatnie i wyłączyłem telewizor. Poszedłem z powrotem na gore, usiadłem na łóżko i sięgnąłem po telefon. Chciałem napisać sms'a do Sharon ale mam za duże palce na klawiaturę w moim telefonie. Po kilku staraniach udało mi.
Ja: Hej Sharon. Z tej strony Steve. Czy masz czas jutro?
Po chwili dostałem wiadomość. Nie spodziewałem się ze tak szybko odpowie.
Sharon: Hej Steve. Niestety mam misje z samego rana. Czy cos się stało?
Ja: Nie.. Nic. Tylko pytam. Chciałbym z tobą porozmawiać.
Sharon: Nie ma sprawy. Będę z powrotem około 13:00. Także dzwon.
Ja: Rozumiem. Do zobaczenia.
Odłożyłem telefon na szafkę i położyłem się spać. Westchnąłem. Było ciężko zasnąć z rudowłosa kobieta w mojej głowie.
__________________________________
Hej! Hej! Hej!
I jest! Pierwszy rozdział! Drugi postaram się dodać jutro 😄 Przepraszam jak nie będzie systematyczności ale brak czasu przez szkołę i naukę meh 😕
Dziękuję za wyświetlenia, głosy ⭐ ikomentarze 💬 To bardzo motywuje 😘
