Şeftali Kırmızısı

Yeni Hayat Macerası

Bilgisayarı açtım ve messenger'a girdim. Çevrimiçilerde İstanbuldan sanal arkadaşlarımdan Emre ve Sena vardı. Emre 23 yaşındaydı ama aramız çok iyiydi. Hergün webcamdan konuşurduk. Buradaki arkadaşlarımda bulamadığım huzuru onlarda bulurdum.Aramızda hayliyle iyi samimiyet vardı.Emrenin babası Bursalıydı ve  Bursaya geldiğinde görüşmüştük. Emreye yazdım nasılsın diye ve webcamdan konuşmaya başladık. Ona olan biteni anlattım. O da "Çok kaçmak istiyorsan İstanbul'a gel. Seni burada kimse bulamaz." dedi. Mantığıma çok yatmıştı ama İstanbul'da kimsem yoktu. Emreye bunu anlatınca "Biz arkadaş değil miyiz eğer bana güveniyorsan bizde kalabilirsin." dedi. Emre annesiyle yaşıyordu,annesini pek tanımıyordum ama iyi birine benziyordu. Bende o an gözüm hiçbirşey görmediği için Emre'ye " Tamam geliyorum yarın oradayım" dedim. Emre de " Tamamdır ben seni geldiğinde otogardan alırım telefondan haberleşiriz" dedi. Emreyle konuşmayı kapatır kapatmaz Bursa terminalini aradım ve İstanbul'a giden otobüsleri sordum. Yarın saat 08.00'de bir otobüs vardı. Ona bilet ayarladım ve kendimi iyice hazırladım. Saatler sonra İstanbul'daydım. Bir daha geri dönüşü olmamak üzere gidiyordum. Tıpkı annem gibi. Ne de olsa bende annemin kızıydım. Dayanamadım,gidiyorum. O kadar.

Sabah olmuştu ve tabi ben sabahı zor etmiştim.Babam sabahın köründe işe gitti ve ben yatak odasındaki para sakladığını bildiğim yerden bütün parasını aldım. Annemin bileziklerinin parasını da almıştı çünkü annem gidince. Geceden herşeyimi hazırladığım için hemen bavulumu alıp arka bahçe kapısından yavaşça çıktım. Yürüyerek caddeye gittim. Sokaklar sessizdi. Taksiciyi aradım. Taksici beni gördüğünde biraz şaşırdı. Bu saatte bir genç kız elinde bavulla nereye gider diye düşündü heralde. Haklı birşey demiyorum. Terminale vardığımda otobüsüm gelmişti. Yerimi bilerek cam kenarından seçtirmiştim. Dışarıyı izleyip rahat rahat düşünebilmek için. Yerime oturdum kulaklığımı taktım ve İstanbul'a gidene kadar Emreyle mesajlaştım , müzik dinledim, bu yaptığım şeyin sonuçlarını ve yeni hayatımı düşündüm. Emre ve annesiyle ne kadar yaşayabilirdim. Sonrasında ne yapacaktım? Hepsi benim kafamı karıştıran sorulardı. Sonrasında dedim ki kendi kendime; "Boşver , oluruna bırak.."

İstanbula gidene kadar hiç uyumadım. Yanımda ki yaşlı teyze inene kadar uyudu ama benim gözüme düşünmekten uyku bile girmiyordu. Otobüsten indim. Emreyi aradım. Emre de peronun yakınlarında beklediğini söyledi. Sonra onu gördüm sarıldık. Benim bavulumu o taşıdı. Gerçekten nazik bir arkadaştı o. Sonra arabasına bindik ve "Yorgun musun eve mi gidelim birşeyler yer misin" gibisinden sorular sordu. Ben hiçbir cevap vermeden şaşkınlıkla etrafa bakıyordum. İstanbul'a daha önce hiç gelmemiştim. Tamam,kalabalık bir şehirde yaşıyordum ama İstanbul sanki farklı bir ülke gibiydi. Emre soruyu tekrar sordu ve bende "Eve gidelim hiç uyumadım" deyince eve sürdü.

Evlerine geldik ve kapıyı annesi açtı. Annesinin suratında anlam veremediğim kadar soğuk bir ifade vardı. Soğuk bir "Hoşgeldin" deyip oturma odasına oturdu. Emre de " Gel Damla sen şurada kalacaksın" diye bana küçük ve eski bir oda gösterdi. Bende "Teşekkür ederim " dedim. Ve odada tek başıma kaldım. Telefonumun hattını kırdım ve camdan aşağı attım. Üstümü değiştirdim , duş aldım ve uyudum. Annesi yemek hazırlamış fakat bana haber vermemişti. Ne değişik insanlar. Gerçi benimde yemek yemeye pek iştahım da yoktu zaten.

Sabah olduğunda uyandım ve mutfağa su içmeye gittiğimde annesi "Kahvaltıyı biz yaptık sen dışarıda yaparsın artık " gibisinden cümleler kurarak beni şaşırttı.Emre nerede diye sordum. Anneside işe gitti benim oğlum dedi. Bende "Ne işi Emre çalışıyor mu?" deyince "Çalışıp çalışmadığından bile haberi yok nasıl arkadaş anlamadım ki" dedi sessizce ama duydum. "Evet kızım çalışıyor, araba yıkamada" dedi. Emre bana babamın şirketi var demişti ama ev ne şirket sahibinin eviydi ne de Emre doğru söylüyordu. Evet Emre bana yalan söylemişti. Güvenim çok azalmıştı. Ayrıca anneside sinirlerimi fazlasıyla bozuyordu.