Professors

Chapter X

"Ήταν τρομακτικά!" μου αποκρήθηκε η Evellin "Με έβαλαν πάνω σε ένα τραπέζι και περίμενα για ώρες. Δεν ερχόταν κανένας. Δίπλα υπήρχαν πτώματα. Περίεργα συνθήματα στους τοίχους..."

"Τι είδους συνθήματα?" Ρώτησε ο Patrick

"Δεν καταλάβαινα. Ήταν σε μία άλλη ακαταλαβίστικη γλώσσα. Μέχρι και τα γράμματα είναι διαφορετικά" του απάντησε

Επικράτησε σιγή.

"Δεν ξέρω που είμαστε και τι είναι αυτό το σχολείο αλλά το μόνο που ξέρω είναι πως πρέπει να φύγουμε από εδώ" λέω αποφασισμένη.

Η Evellin φαινόταν σκεπτική.

"Δεν μπορούμε... θα μείνουμε εδώ για πάντα"

"Όχι... πρέπει να προσπαθήσουμε!"

"Θα πεθάνουμε Amellia..."

"Τότε ας πεθάνουμε δρώντας!"

"Να ρωτήσω, τι γίνεται όταν φτάνουμε την ηλικία των 18? Ξέρετε, που υποτίθεται είμαστε ενήλικοι και απολυόμαστε από το σχολείο" μας διακόπτει η Evellin

Δεν απαντήσαμε... δεν ξέραμε βασικά.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα απάντησε ένα παιδί δίπλα μας.

"Σε σκοτώνουν" μας λέει "Με έναν έμμεσο τρόπο"

"Τι εννοείς έμμεσο τρόπο?" τον ρωτάω γεμάτη απορία

"Σε αφήνουν εδώ έξω στο δάσος, λέγοντάς σου πως είσαι πλέον ελεύθερος" λεει

"Και?" ρωτάει η Evellin

"Το δάσος είναι τόσο μεγάλο που χάνεσαι. Ο δρόμος που βλέπαμε όταν ερχόμασταν έχει ξεριζωθεί και δεν υπάρχει ίχνος από αυτόν. Περίεργα πλάσματα κυκλοφορούν εκεί έξω... μόνο εδω μέσα... 'θεωρούμαστε' ασφαλείς"

"Και εσύ πού τα ξέρεις όλα αυτά?" τον ρωτάω αμδισβητώντας όσα έλεγε, καθώς μου φαινόταν αδύνατο να τα γνωρίζει κάποιος.

"Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήρθε εδώ. Χάραξε σε ένα δένδρο πώς πέρασε εδώ. Όταν ήρθα είδα το δένδρο αυτό και... ξέρετε" απαντησε

"Σε ποιό δέντρο?" τον ρώτησα

"Δεν νομίζω πως το είδες. Ήταν από την πίσω πλευρά του 'σχολείου'" μου λέει

"Και τι γύρευες εσύ πίσω από το σχολείο? Πώς πήγες εκεί?" ρώτησα τονίζοντας ακόμα πιο πολύ την αμφισβήτηση μου.

"Πριν μπούμε πήγα από πίσω για να δω τι υπάρχει. Εντελώς τυχαία το μάτι μου επεσε στο δέντρο"

"Τι έλεγε το δενδρο?" ρώτησε η Evellin δείχνοντας να απολαμβάνει την διήγηση του παιδιού.

"Έλεγε τα εξής λόγια:
Αγαπητέ Gregory,
Ξέρω πως θα δεις αυτό το 'μύνημα'. Πάντα ήσουν περίεργος και είμαι σίγουρος πως θα πέρασες πίσω από το σχολείο. Πάνε 4 μήνες που μας άφησαν εδώ... στο δάσος. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν πεθάνει. Φαντάζομαι οι γονείς μας δεν αντέδρασαν στο ότι λείπω τόσο πολύ... Με έφεραν εδώ επίτηδες... για να πεθάνω. Το ίδιο θα κάνουν και σε εσένα... για να το διαβάζεις αυτό βέβαια θα πρέπει να στο εχουν κάνει ήδη. Πάντα μας μισούσαν. Παντα το πιστεύαμε αυτό. Και είχαμε δίκιο. Αδελφέ όταν γίνεις 18 θα σε αφήσουν εδώ στο δάσος αλλά δεν θα υπάρχει ο αρχικός δρόμος. Θα χαθείς και θα περιπλανιέσαι για μήνες... Εγώ αποφάσισα να βάλω τέλος στην ζωή μου πριν το κάνουν... τα πλάσματα. Σε αγαπώ αδελφούλη... ελπίζω να μην σε δω σύντομα...
Όλα αυτά στα ρώσικα βέβαια... Ναι είμαι Ρώσος."

"Και πότε θα έρθει αυτή η ώρα?" ρωτάει ο Patrick

"Σε 8 περίπου μήνες." απαντάει

"Και τι θα κάνουμε τότε?" ρωτάει η Evellin

"Μέχρι τότε θα έχουμε χρόνο να σκεφτούμε" της απανταω

"Όχι, δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Πρέπει να καταστρώσουμε το σχεδιό μας... τώρα." Λεει ο Gregory

_____________________________

Μαντέψτε ποιός βαριόταν να γράψει κεφάλαιο? Ναι, εγώ. Και μαντέψτε ποιός βαριέτε να γράψει σημείωμα?

Ναι.

Εγω.

Γενικοτερα βαριέμαι που ζω.

Τέλος πάντων, θέλω να σας ευχαριστήσω για τις προβολές, ανέβηκαν πάρα πολυ και μου δείχνετε πόσο πιστό κοινό έχω❤

Επομενο κεφάλαιο έρχεται σύντομα. Θα ειναι μεγάλο, αλλά μετά από αυτό θα πρέπει να περιμενετε να τελειώσω τις εξετάσεις.

See ya!😜