Professors

Chapter VII

***
Τιναζομαι όρθια. Πού πήγαν τον Joah?

"Είσαι καλά?" μου λέει ο Patrick

"Ναι καλα ειμαι" απανταω προχειρα εγω. "Που βρηκαν ολοι τα κιντα τους?"

"Δεν ξερω. Καποια παιδια αφου γυρισαμε απο την τραπεζαρια τα βρήκαν και τα έφεραν εδώ"

"Πού είναι η Εvellin?" τον ρωτάω αποτομα

"Δεν ξέρω. Έχουν χαθεί συνολικά 3 παιδιά μετά από το γεύμα"

"Παμε να την βρουμε."

"Τι? Είσαι τρελή? Αν μας πια-"

"Αν μας πιασουν μας έπιασαν" τον κόβω απότομα.

Πλησιαζουμε προς την πορτα...

"Έι! Πού πάτε?" λεει ενα παιδι

"Να μην σε νοιαζει. Απλα κλείσε το στομα σου" απανταω επιθετικα.

"Κι εγω τι θα κερδισω?" ρωταει πονηρα

"Αν δεν σκασεις θα πω πως εχεις το κινητο σου..."

"Συμφωνοι" λεει

Βγηκαμε προσεκτικά έξω από την τάξη. Οι διάδρομοι ηταν σκοτεινοί. Μια τρομακτικη ησυχία απλωνόταν στον διάδρομο δίνοντάς σου εναν ωμό φόβο, μια αρνητική ενέργεια που σου υπενθύμιζε όλα όσα θα μπορούσες να πάθεις μέσα σε αυτό το κρύο σκοταδι.

Προχωρήσαμε με ελαφρά βήματα μη ξεροντας που να πάμε. Περπατούσαμε στα τυφλα-ο διάδρομος ήταν πλήρως σκοτεινός. Μόνο το φως του φεγγαριού που παιρνούσε μέσα από τα λιγοστά παράθυρα μπορούσε να φωτήσει τον δρομο μας.

Η Evellin ειναι κάπου εδώ. Το νοιώθω. Δεν θα την αφήσω να πεθανει στην μοίρα ενός άγαρμπου βιαστή ούτε θα την αφήσω να σαπίσει μέσα σε ένα σχολείο για πάντα μεχρι να ενηλικιωθεί και να την σκοτώσουμε.

"Πρέπει να είναι στον δεύτερο όροφο" μου ψυθιρίζει ο Πατρικ "Από εκεί κατέβηκες και εσύ"

Ο Patrick εχει δίκιο. Αρχίζουμε και ανεβαίνουμε προσεχτικα τις σκάλες ετσι ωστε να μην πεσουμε. Το αγχος και η αγωνια μου εχουν φτασει, πλεον, στα υψη.

Ξαφνικά σταματάω:

"Patrick... ποιός με εντυσε?"

"...εεμ... εγώ..."

Δειώχνω αυτή την σκεψη απο το μυαλο μου και συνεχίζω να προχωραω. Όσο πιο πάνω βρισκομαστε τοσο πιο πολύ οικίος και φυσικός φαινεται ο χώρος.

"Ακούω ουρλιαχτά" λεει ο Patrick "Η Έvellin!"

"Ερχεται από το δωμάτιο βασανιστηρίων... Το ακουσες αυτό?!"

"Μπες εδώ μέσα γρήγορα!"

Μπηκαμε σε ενα τυχαιο δωματιο. Καποιος, μαλλον ο επιστατης, εκανε βολτες στους διαδρομους. Αν μας βρει... θα...
πεθανουμε...

Ψυθιρίζει κάτι ακαταλαβίστικα... μαλλον θα ρίναι καμια άλλη γλώσσα.

Ο Patrick έβαλε το μάτι του στην κλειδαρότρυπα για να δει ποιός είναι... Όμως ξαφνικά τραβάει αμέσως το κεφάλι του και παει να πεσει κάτω. Προλαβαίνω και τον κρατάω.

"Τι εγινε?!!" τον ρωτάω ψυθυριστά

Δεν απάντησε. Τα μάτια του είχαν κολλήσει πάνω στην κλειδαρότρυπα.

Σιγά σιγά πλησιάζω και βάζω το μάτι μου μέσα στην κλειδαρότρυπα ωστε να δω τι ηταν πισω από την πόρτα.

Πάγωσα.

Ο επιστάτης μαχαίρωνε ανεπανάληπτα ένα κορίτσι και ψυθύριζε αυτήν την ακαταλαβίστικη γλώσσα...

Σατανιστης?
Σκέφτηκα από μέσα μου.

Ο επιστάτης σταματάει ό,τι κανει και γυρνάει το κεφάλι του αργά προς την πόρτα. Απλώνει σιγά σιγά το χέρι του και πάει να την ανοιξει.

Πριν όμως καν αγγοίξει την πόρτα τραβιέμαι, τραβάω τον Πάτρικ και μπαίνουμε σβέλτα μέσα σε μία ντουλάπα.

Ο επιστάτης μπαινει μέσα στο δωμάτιο...

"Βρε... βρε... βρε..." σιγοψυθυρίζει.

Κατι με ενοχλούσε στην περιοχή του... ας το πω κόσμια, πρωκτού μου.

Ο Patrick έδειχνε σοκαρισμένος. Κοιτούσε και αυτός στον πρωκτό μου.

Τι έγινε ρε παιδιά? Τι έχει ο πρωκτός μου? Πλησίασα και κατάλαβα πως δεν πρόκειται για μια απλή ντουλάπα.

Προκειται για μία ντουλάπα οστών. Κράτησα την κραυγή που πήγαινε να βγει από το στόμα μου.

Προσπάθησα να απομακρύνω το οστό από πάνω μου, όμως κάποια άλλα οστά έπεσαν πάνω μου.

Ένας αδιάκριτος ήχος ακούστηκε στον διάδρομο.

"Μαλιστα... στην ντουλάπα ε?"
φώναξε ο επιστάτης

_____________________________
To be continued