Professors

Chapter Ι

Εμαθα πως το σχολειο αυτο βρισκεται 5 χιλιομετρα μακρια απο την πολη της Οκλαχομα... απο την πολη που μενω δηλαδη. Ειναι παρα πολυ μακρια και για καποιον πολυ περιεργο λογο οι γονεις μου θελουν να με πανε εκει. Καθε φορα που τους ρωταω πως θα γυρναω δεν μου απαντανε τιποτα...

Ηταν 07:00. Ντυνομαι, τρωω το πρωινο μου και αποχεραιτω τους γονεις μου:

"Τα λεμε μαμα!"της λεω

Παγωσε... Για καποιον λογο δεν απαντησε τιποτα. Απλα με κοιταξε στα ματια. Το βλεμμα της ηταν γεματο μισος αλλα και ευχαριστηση ταυτοχρονα. Τρομοκρατηθηκα. Δεν την ειχα ξαναδει ετσι. Εφυγα αμέσως απο το σπιτι.

***

Εφτασα στο σχολειο. Κανενας δεν ηταν απ'εξω. Ειχε μια τρομακτικη οψη. Ενα ριγος διαπερασε το σωμα μου. Μπαινω μεσα. Ηταν σκοτεινα. Οι λαμπες τρεμοπαιζαν. Ειχε εναν πινακα με ονοματα μαθητων και τις ταξεις του. Εγω ειμαι στην αιθουσα Α5.

Μπαινω μεσα. Ηταν μονο 5 παιδια χωρις καθηγητη. Καθοντουσαν ησυχα με τα κινητα τους πανω στα θρανια. Σιγα σιγα αρχισαν να μπαινουν ολο και περισσοτερα παιδια. Μεχρι που συγκεντρωθηκαμε 25 παιδια μεσα στην ταξη.

Ξαφνικα η πορτα ανοιγει. Ενας καθηγητης μπαινει μεσα. Εχει ενα περιεργο χαμογελο το οποιο με τρομαζει λιγο. Κοιταει την ταξη...

"Καλησπερα σας παιδια" λεει με μια απαλη και εξισου περιεργη φωνη

"Καλησπερα" λεει η ταξη

"Καλωσηρθατε στο Λυκειο Breverly Hills. Εδω θα μαθετε τροπους και θα μαθετε να ακουτε τους ανωτερους σας" συνεχιζει

Με μπερδεψε. Στο σχολειο κανονικα ερχεσαι για να μαθεις γραμματα. Φυσικα θα μαθεις και τροπους αλλα περιεργο που δεν το ανεφερε.

"Τα κινητα σας στην εδρα" λεει με μια κοφτη και αποτομη φωνη.

Παμε ολοι και αφηνουμε τα κινητα μας στην εδρα πρωτου φυσικα τα απενεργοποιησουμε. Κατι μου βρωμαει εδω. Ξαφνικα, το βλεμμα μου πεφτει σε ενα μαχαιρι που ηταν καρφωμενο στον καταμαυρο τοιχο. Μου κοβεται η χολη. Δεν βερω τι να κανω... κατι δεν παει καλα.

"Ξαφνιαστηκες μικρη μου?" μου λεει

"Οχι οχι..." του λεω διστακτικα και καθομαι κατω.

Ειχε ενα βλεμμα υπερβολικης ικανοποιησης.

"Εδω περα δεν θα μαθετε γραμματα ουτε μαθηματικα. Θα μαθετε να μας ακουτε..." λεει

Η καρδια μου αρχιζει και χτυπαει πολυ δυνατα. Ξαφνικα βγαζει το μαχαιρι απο τον τοιχο και το καεφωνει στο θρανιο ενος παιδιου. Το αγορι φαινεται πολυ τρομαγμενο. Αφησε μονο μια κοφτη ανασα απο την τρομαρα του. Ολοι εχουμε μεινει αναυδοι.

"Ο,τι λεμε θα το κανετε. Οσο επικινδυνο και να ειναι. Ο,τι ρισκο και να παρετε. Και ποτε μα ποτε δεν θα βγενεται απο αυτην την ταξη. Το θρανιο σας θα ειναι το σπιτι σας... Η ταξη σας θα ειναι η χωρα σας... Και το σχολειο θα ειναι ο κοσμος σας... και το βασανο σας" συνεχιζει

Για μισο. Τι εννοει? Δεν θα πηγαινουμε στα σπιτια μας? Θα ειμαστε παγιδευμενοι εδω? Οχι αυτο δεν γινεται...

"Και δεν θα πηγαινεται σπιτια σας" επιβεβαιωσε.

Ωχ οχι. Πρεπει να φυγω απο εδω. Αλλα δεν θα ειναι απλο. Σιγουρα θα εχει καμερες και αλλα συστηματα ασφαλειας... Φοβαμαι...

"Οποιος κανει καμια ανταρσια θα τιμωρειτε"
____________________________________

Ξερω, μικρο κεφαλαιο αλλα για αρχη ειναι καλα😉

Λοιπον η ιστορια θα εξελιζεται με αλλο συστημα: θα βαζω αριθμο views, like ή και comments και μολις περασουμε αυτον τον αριθμο θα μπαινει και το επομενο!

Αυτην την φορα δεν θα εχουμε τιποτα😉

Stay tuned!✌